Beste games van dit moment – deel 30 (winter 2023-2024)

Baldur's Gate 3

Baldur’s Gate 3 is één van de drie games op deze lijst die we liever in ons vorige overzicht van beste games van dit moment hadden meegenomen. Destijds was de game beschikbaar voor PlayStation 5 en pc, en sinds begin december is die er officieel ook voor Xbox. Dit is een game die gebaseerd is op de razend populaire tabletop game Dungeons & Dragons, die gemaakt is door een ontwikkelaar uit België: Larian Studios. Dit team was eerder verantwoordelijk voor de fenomenale Divinity-reeks.

Dat halen we niet zomaar aan, aangezien Divinity: Original Sin en Original Sin 2 hevig geïnspireerd zijn door Dungeons & Dragons. Het is daarom helemaal geen verkeerde keuze geweest de studio te laten werken aan een vervolg waar mensen al jaren naar uitkijken. En we zeggen het er vast bij: je hoeft de eerdere delen niet gespeeld te hebben om enigszins te begrijpen wat er gebeurt in Baldur’s Gate 3, al helpt het natuurlijk wel één van de genoemde spellen gespeeld te hebben.

In Baldur’s Gate 3 kun je spelen met een bestaand of zelf aangemaakt personage. In beide gevallen krijg je te maken met een vervelende worm in je hersenen die ervoor zorgt dat je langzaam verandert in een ander ras (het ras dat verantwoordelijk is voor het inbrengen van die worm). Lang verhaal, kort: je ontsnapt natuurlijk (tenminste, dat moet je doen aan het begin van de game) en daarna ga je op pad om die worm uit je brein te krijgen. En natuurlijk om de wereld te redden van naderend onheil.

Wat de game zo krachtig maakt is de combinatie van grafische kwaliteiten, de uitgebreid ontwikkelde wereld, de diepgaande personages en de keuzevrijheid van de speler. Je kunt op allerlei situaties reageren zoals je wil (omdat er meerdere opties beschikbaar zijn), waardoor verhalen en missies soms een andere wending nemen dan je verwacht. Ook is het tof dat D&D zo trouw als mogelijk gedigitaliseerd is in deze game, waardoor liefhebbers volop kunnen experimenteren van alles wat Baldur’s Gate 3 te bieden heeft.

Marvel's Spider-Man 2

De recente Marvel’s Spider-Man-games staan garant voor twee dingen. Ten eerste laten ze zien wat de nieuwste PlayStation van Sony precies in huis heeft en ten tweede krijg je echt een met liefde ontwikkeld avontuur voorgeschoteld. Daar waar het eerste deel alles uit de PlayStation 4 Pro haalde, haalt dit tweede deel alles uit de PlayStation 5. Dat zien we echt terug aan de grafische kwaliteiten. Niet alleen oogt New York scherper dan ooit, ook is het zo dat je veel verder kunt kijken dan ooit tevoren.

Gebouwen in de verte hebben meer details; en ook is het zo dat je sneller kunt zien waar bepaalde missie-iconen staan. Die grafische kwaliteit zit hem dus niet alleen in het uiterlijk, je haalt er nog een voordeel uit. Je hoeft niet constant naar de kaart te gaan om het volgende doel in zicht te brengen. Zoek gewoon een hoog punt op (of maak gebruik van de scanoptie om de buurt in kaart te brengen) en voor je het weet ga je verder waar je gebleven was met missies afronden en dingen verzamelen.

Nieuw in dit deel is dat je niet met één, maar twee Spider-Man-helden speelt. De verhalen uit zowel Marvel’s Spider-Man en Spider-Man: Miles Morales worden netjes afgerond in dit deel, waardoor je als speler van het eerste uur echt helemaal op kunt gaan in de gebeurtenissen, het verloop van het verhaal en nieuw geïntroduceerde en terugkerende personages. Als Insomniac Games iets kan, dan is dat wel een pakkend verhaal neerzetten en dat combineren met fijne, toegankelijke gameplay.

Slingeren voelde niet eerder zo goed. En als je ergens moeite mee hebt als speler – om wat voor reden dan ook – dan kun je dat gewoon aanpassen binnen de opties. Als we toch nog even kritisch zijn op het spel dan vinden we dat we als spelers vaak van actie naar actie geduwd worden, waardoor het spel best bombastisch kan zijn. En dat kan nog wel eens ten koste gaan van dat verder pakkende verhaal. Ook is er niet zo heel veel nieuw ten opzichte van het eerste deel.

Lords of the Fallen

De actie-rpg Lords of the Fallen kwam in 2014 al uit maar was niet enorm succesvol. De concurrent van de Dark Souls-games, door velen gezien als de gouden standaard in dit genre, bracht onvoldoende vernieuwing om echt populair te worden. Dit jaar proberen de makers het nog eens, door een compleet nieuwe maar gelijknamige actiegame uit te brengen. Door de vele vernieuwingen weet Lords of the Fallen zich ditmaal veel meer te onderscheiden.

De basis is hetzelfde gebleven. Je ontdekt een duistere fantasiewereld vol magie en vijandige monsters, die je aan hun einde moet brengen door middel van middeleeuwse wapens of door het gebruik van magie. Door verschillende grote vijanden te verslaan probeer je de greep van de duistere god Adyr over het land Axiom te doorbreken. De wapens en magie voelen goed en krachtig aan. In de eerste beelden van de game leken deze, ook wat betreft de geluiden en impact van de wapens, niet heel treffend. Gelukkig is hier flink aan gewerkt en voelt het heerlijk om een vijand met een langzame klap of een snelle vuurbal of bliksemschicht te raken.

Naast de traditionele wapens heb je ditmaal ook een lantaarn. Met deze lantaarn kun je op elk moment de schaduwwereld Umbral betreden. Deze parallelle wereld ligt als het ware helemaal over Axiom heen, maar ziet er veel duisterder uit en stuurt extra vijanden op je af. Je kunt vrijwel de hele wereld van Axiom verkennen, maar regelmatig kom je een doodlopend pad tegen. Als je dan goed kijkt met je lantaarn, zie je opeens een schaduwbrug verschijnen. Zo zit de game vol met verborgen paden en gebieden die verstopt zijn in Umbral. Het loont eigenlijk altijd om deze paden ook te ontdekken omdat er veel waardevolle spullen te vinden zijn.

De wereld is groot en zit vol met connecties, waardoor het altijd bijzonder aanvoelt als je een deur openduwt en zich plots een sluiproute naar een eerder gebied onthult. Wat soms in de weg staat van het plezier en de sfeer zijn de technische problemen. In het begin liep het spel vooral op drukke momenten erg traag en kon je daardoor niet goed aanvallen ontwijken, iets dat essentieel is in dit soort games. Er zijn inmiddels een heleboel verbeteringen aangebracht, waardoor het nu redelijk goed loopt. Wel blijft de multiplayer een aandachtspunt. Wil je dus met een partner de game doorspelen, wacht dan nog even tot dit hopelijk ook opgelost is. Speel je alleen, dan is Lords of the Fallen een hele toffe game om vele uren in kwijt te kunnen.

Detective Pikachu Returns

Als je de traditionele Pokémon-games een beetje zat bent, en op zoek bent naar echt iets nieuws binnen de franchise, dan kom je waarschijnlijk uit op Detective Pikachu Returns. Of nou ja, nieuw is dit niet — aangezien dit een vervolg is op een Nintendo 3DS-game. Maar dan nog is dit avontuur ontzettend uniek binnen de franchise en kan het natuurlijk zijn dat je het eerste deel overgeslagen hebt, om wat voor reden dan ook. Is Detective Pikachu Returns voor Nintendo Switch dan je tijd waard?

Nou, we moeten wel eerlijk blijven: dit verhaal is niet voor iedereen weggelegd. Detective Pikachu Returns heeft namelijk relatief langzame gameplay waar je wel van moet houden. De gelijknamige film liet een paar jaar geleden zien hoe leuk een detectiveverhaal binnen de Pokémon-wereld kan zijn. Maar als je dat binnen een game presenteert, dan krijg je een ietwat langzaam op gang komend spel, waarbij je veel omgeving moet verkennen en een aantal mensen moet ondervragen (middels simpele multichoice-opties).

Je ondervraagt overigens niet alleen mensen, maar natuurlijk ook een aantal Pocket Monsters. Voor fans van de serie (een gigantische dooddoener van een zin, maar oké) een feest van herkenning (nog zo een), en daar zit hem dan ook vooral de waarde in. Als je al jaren Pokémon op de voet volgt, maar niet meer tevreden bent over de kwaliteit van de hoofdspellen, dan ben je snel hierop aangewezen. Is dit ook niet helemaal wat je wil? Dan weten we zeker dat New Pokémon Snap wél bij je past.

Wat Detective Pikachu Returns leuk maakt voor jong en oud is dat er genoeg humor in zit voor oudere spelers, terwijl jonge gamers lekker kunnen opgaan in de kleurrijke wereld en de grote verzameling minigames. Word je ooit echt ergens uitgedaagd? Nee, dat niet, maar daar is het spel dan ook niet naar. Verder moet je helaas wel rekening houden met wat herhaling, zogenaamde fetch quests en een grafische presentatie die vaak iets te wensen overlaat. Dit is niet de mooiste Switch-game.

Star Ocean: The Second Story R

De laatste tijd zien we dat veel ontwikkelaars en uitgevers teruggrijpen naar games die zo’n twintig jaar geleden extreem populair waren. Natuurlijk verschijnen er vaker remakes en remasters, maar kijkend naar Star Ocean: The Second Story R, Super Mario RPG (verderop in dit overzicht) en het feit dat er tijdens de Game Awards begin december flink wat retrotitels aangekondigd zijn, vind er mogelijk en mooie opleving plaats. Zo kijken we uit naar het nieuwe Sega-aanbod en natuurlijk Visions of Mana.

Tot het echter zover is, kunnen we genieten van een reeks oude games die vanaf de grond af aan opgebouwd zijn voor moderne spelcomputers. Zoals gezegd valt Star Ocean: The Second Story R onder die noemer. Fans van de serie zien dit spel als één van de beste games binnen de serie, die eerder al kon rekenen op een PSP-release. Maar nu is de game wederom terug, met wat moderne toevoegingen. En dat terwijl Square Enix niet uit het oog verliest wat het de role playing game destijds zo bijzonder maakte.

Zo keert het sterke verhaal terug, dat vanuit twee perspectieven verteld wordt. Er zijn twee speelbare personages die allebei hun eigen dingen meemaken, waardoor je Star Ocean: The Second Story R dus in feite twee keer moet uitspelen om een volledig beeld te krijgen. De ontwikkelingen blijven boeiend en de manier waarop je je teamleden leert kennen is haast Persona-esque. Het is de bedoeling dat je daar veel aandacht aan besteedt, aangezien die relaties invloed uitoefenen op het einde.

Verder is het zo dat er geen willekeurige gevechten meer zijn, maar dat je de vijanden gewoon ziet rondlopen op de kaart. Het actiesysteem binnen de gevechten is net wat sneller en interactiever dan voorheen, waarin je aanvallen kunt ontwijken en aan elkaar kunt knopen. Er zijn echt te veel dingen om op te noemen, zoals het nieuwe Break-systeem en het feit dat je kunt instellen hoe je wil dat je teamleden reageren op battles. Dit is typisch zo’n game waar je je tanden inzet, die je met moeite loslaat.

Assassin's Creed Mirage

Als we terugkijken op de laatste paar jaar aan Assassin’s Creed-games, dan hebben we daar gemengde gevoelens over. De games beschikten vaak over een toffe setting en een onderhoudend verhaal, maar toen we eenmaal bij Valhalla aangekomen waren werden we overspoeld met taakjes en klusjes. Leuk dat je zo veel kunt doen in een game, en fijn dat je ook veel tijd kunt besteden in zo’n digitale wereld — maar te veel is te veel en eerlijk is eerlijk, genoeg is genoeg.

Daarom zijn we ontzettend blij om te zien dat Ubisoft met Assassin’s Creed Mirage teruggaat naar de basis. Dat betekent dat we dit keer een compact avontuur voorgeschoteld krijgen, waarin we slechts één stad, namelijk Bagdad, (en de omgeving eromheen) hoeven te verkennen en leren kennen. Natuurlijk zijn er nog genoeg verzamelobjecten, maar alles is dit keer overzichtelijk en behapbaar. Nee, je bent hier geen 180 uur mee bezig; sterker nog, met zo’n dertig uur kun je hier doorheen fietsen.

Dat lijkt misschien aan de korte kant, maar voor een game als Assassin’s Creed Mirage is dat perfect. Daardoor is er veel en verhoudingsgewijs meer aandacht voor details, interessante personages en verhaalontwikkelingen en omgevingspuzzels. Je moet soms echt even je best doen om een bepaald item te kunnen verzamelen. Daarbij komt dat de wereld waarin de game zich afspeelt tot de verbeelding spreekt en ons laat terugdenken aan Creed-games van weleer.

Mirage combineert dat oude Assassin’s Creed-gevoel met het nieuwe combatsysteem uit Origins, Odyssey en Valhalla, maar houdt alles lekker simpel met een kleine vaardighedenboom. We hebben genoeg aan te merken op het avontuur (klimmen gaat niet voorspoedig en bewakers lijken soms vrij dom), maar wat ons betreft is dit een eerste stap in de goede richting. We hopen dat Ubisoft in de toekomst verdergaat op deze voet en meer compacte avonturen uitbrengt.

WarioWare: Move It!

Als er één serie is waarbij we altijd kunnen rekenen op een flinke dosis fijne multiplayer, dan is dat wel WarioWare. Wat ooit begon als minigame-extravaganza op de Game Boy Advance, veranderde al snel in een multiplayerspektakel op de Wii met WarioWare: Smooth Moves en het twee jaar geleden verschenen WarioWare: Get It Together. Hoewel het laatste deel in de serie leuk en onderhoudend was, was het eigenlijk niet meer dan dat. Na een paar potjes had je de boel wel gezien. Smooth Moves is nog altijd een favoriet onder fans.

Daarom is het goed om te zien dat Nintendo terugkeert naar de dagen van WarioWare: Smooth Moves met WarioWare: Move It. Get It Together wilde te veel dingen anders doen, door zich minder te richten op de unieke kwaliteiten van de Nintendo Switch en meer op de vaardigheden van de grote hoeveelheid speelbare personages. Maar WarioWare-games zijn juist leuk als die wel rekening houden met unieke bedieningsmogelijkheden van de console waar je op speelt. Zoals in dit geval de Joy-cons.

En aangezien die Joy-cons veel weghebben van compacte Wii Remote, wisten we van tevoren wat ons te wachten stond. Knotsgekke avonden waarbij we allerlei houdingen moeten aannemen en bewegingen moeten uitvoeren om de minigames tot een goed einde te brengen. Gelukkig krijg je per minigame te zien welke houding bij het aankomende spelletje hoort, zodat je in de basis in elk geval weet wat Move It op dat moment van je verwacht. Maar daarna moet je de handeling nog uitvoeren.

Met en zonder slok op is het hartstikke grappig om je vrienden die houdingen aan te zien nemen en specifieke bewegingen te zien uitvoeren. In dit geval is het echt: zien is geloven. Bovendien zit deze WarioWare-game vol met gamemodi die je voor langere tijd geboeid houden, zoals een heus Mario Party-achtig onderdeel (inclusief speelbord) en een boxgame waarbij je het tegen elkaar kunt opnemen. De singleplayer valt nu wat tegen, maar daar krijg je een uitgebreide multiplayer voor terug.

Baten Kaitos I & II HD Remaster

De Baten Kaitos I & II HD Remaster is een game die te laat binnenkwam voor ons vorige overzicht, maar we nemen hem graag mee voor dit artikel. Want dit zijn prachtige Nintendo GameCube-klassiekers, die vroeger helaas niet bestempeld konden worden als verkoopsuccessen. Bovendien is het zo dat het tweede deel (dat nu deel één is geworden, omdat het een prequel is) nooit verscheen in Europa. Daardoor kunnen we er nu officieel eens kennis mee maken. Dat geeft de remaster meteen waarde mee.

Helemaal omdat de kern van beide games volledig gepreserveerd werd. In de basis is dit een typische Japanse rpg van Monolith Software (later verantwoordelijk voor Xenoblade Chronicles), met stijlfiguren en tropen die menig fan van het genre bekend voorkomt. Voor beide Baten Kaitos-games geldt echter dat ze een – in elk geval destijds – uniek vechtsysteem hebben, dat geheel gebaseerd is op kaarten. Maar van een traditionele doch gelikte card-rpg is hier geen sprake (zoals bij Marvel’s Midnight Suns).

Je verzamelt namelijk kaarten door allerlei spullen op te rapen in de games. Je gebruikt die kaarten niet alleen om te vechten, maar ook om puzzels op te lossen. Zo kun je water oppakken en meenemen. En op het moment dat je een brandje tegenkomt, dan kun je die blussen. Niet elk item kan voor altijd meegenomen worden, aangezien sommige spullen een houdbaarheidsdatum hebben. Je dient die dus op tijd te gebruiken, en anders moet je op zoek gaan naar een vervangende of soortgelijke kaart.

Tijdens het vechten moet je aan twee dingen denken: je moet lange combo’s opbouwen en je moet dat snel doen, aangezien het vechten an sich overeenkomt met een stijl zoals in Final Fantasy XIII. Zodra je vijanden weer kunnen aanvallen, zullen ze dat doen — dus je kunt beter veel druk blijven uitoefenen. Verder beschikken de games over allerlei moderne toevoegingen, zoals de gamesnelheid verhogen (tot 300 procent), willekeurige gevechten uitschakelen, oneindig veel schade en auto-battle. Dat soort zaken moeten ervoor zorgen dat veteranen ook terug kunnen keren naar deze game; om ze helemaal opnieuw, in een hogere resolutie, te kunnen beleven.

Like a Dragon Gaiden: The Man Who Erased His Name

Like a Dragon Gaiden: The Man Who Erased His Name is een game die heel wat wegheeft van een typische Ubisoft-game, en nog het meeste lijkt op Assassin’s Creed: Mirage. Niet omdat je met een moordenaar speelt (of nou, het hoofdpersonage laat weinig over van zijn tegenstanders), maar door de manier waarop de wereld gepresenteerd en ingevuld is. In dit zij-avontuur van de bekende Yakuza-reeks (die nu officieel Like a Dragon heet in Europa) ben je voornamelijk bezig met taakjes, klusjes en dingetjes verzamelen.

Is dat slecht? Nou ja, leuk is anders — maar toch vermaken we ons uitstekend met Like a Dragon Gaiden: The Man Who Erased His Name. In dit spel kruipen we namelijk wederom in de huid van hetzelfde personage waar we tot en met deel zes van hebben kunnen genieten (sinds het zevende deel hebben we een nieuwe held). Hij maakt de buurten van zijn favoriete stad een stuk veiliger door allerlei gespuis op te bergen en misstanden aan de kaak te stellen (zoals je altijd eigenlijk doet in deze games).

Het grote verschil is dat de boeven je dit keer niet kennen, omdat je een andere naam aangenomen hebt. Dus in die zin voelt het spel enigszins fris aan. Zo nu en dan kom je langs bekende plekken uit de serie en word je herkend door vijanden hier en daar, en dan krijg je heel even te maken met de warme Yakuza-gevoelens van vroeger. Maar verder voelt het avontuur fris aan, omdat de wereld compact is en Joryu (voorheen Kiryu) speelt als een gemiddelde Marvel-superheld annex superspion.

Super Mario RPG

Als we op de redactie ergens van houden, dan zijn dat wel oudere games. Retro gaming is hot en dat weet Nintendo. Plus, heel veel mensen kijken met warme gevoelens terug op heel veel Super Nintendo-games. Daarom vinden we het niet vreemd dat er nu een remake van Super Mario RPG beschikbaar is voor Nintendo Switch. Destijds was dit één van de beste games die je op de SNES kon spelen. Zelfs mensen die normaliter geen role playing game zouden aanraken, waren verknocht aan dit vermakelijke spel.

Helaas was het in de jaren negentig zo dat Nintendo de game niet in Europa uitbracht. Pas in de tijd van de Wii kwamen we officieel in aanraking met het spel, toen het uitgebracht werd voor de Virtual Console. Onduidelijk is hoe vaak de game destijds gedownload werd, maar waarschijnlijk waren de cijfers goed genoeg om een remake te waarborgen. Super Mario RPG, zonder de subtitel Legend of the Seven Stars, is in elk geval helemaal opnieuw opgebouwd voor Nintendo Switch.

Uiteraard is het spel qua graphics helemaal opgeknapt. Mario en zijn opmerkelijke vrienden hebben er niet eerder zo koddig, schattig en strak uitgezien. Het is tof om relatief onbekende, maar zeer geliefde personages als Mallow en Geno nu te zien schitteren in een hoge resolutie. Ook is het fijn dat de ontwikkelaar nieuwe cutscenes gemaakt heeft, waardoor de personages meer leven dan ooit tevoren (en bepaalde verhaalideeën veel beter naar voren kunnen komen).

De gameplay is eveneens aangepakt. Nu is er een gemakkelijkere modus en zijn er allerlei kleine toevoegingen die het spel toegankelijk en boeiend houden. En aan het einde krijg je nog een verrassing voorgeschoteld, die we hier niet zullen verklappen. Maar na de credits ben je nog niet klaar… Super Mario RPG was ooit het begin van een nieuw type rpg, waarbij je op het juiste moment een aanval kunt blokkeren of sterker kunt maken, en jaren later staat die gameplay nog altijd fier overeind.

Dragon Quest Monsters: The Dark Prince

Voordat we met het monumentale succes van de Pokémon-franchise kennismaakten, waren kinderen (voornamelijk in Japan) bezeten van gameseries als Megami Tensei en Dragon Quest. Dit zijn twee gigantische, Japanse rpg-series waarin spelers al monsters konden vangen voor het opbouwen van een eigen team. Later kregen beide franchises subseries, in de vorm van Persona en Dragon Quest Monsters, waarbij het rekruteren of vangen van monsters alleen maar belangrijker werd gemaakt.

Als liefhebbers van dergelijke games valt er dus genoeg te beleven. Echter, nadat eerdere Dragon Quest Monster-games het slecht deden in andere landen (behalve Japan), besloot uitgever Square Enix de serie niet altijd te lokaliseren. Daarom is het heel fijn dat Dragon Quest Monsters: The Dark Prince nu beschikbaar is in het westen, exclusief voor Nintendo Switch, zodat een geheel nieuwe generatie kennis kan maken met de oude en vertrouwde gameplay van deze langlopende en prachtige serie.

Wat de game zo tof maakt is dat het verhaal zich afspeelt vlak voor het officiële vierde deel. We kruipen in de huid van een monster-mens-hybride (die in het vierde deel je het leven zuur maakt), die op pad gaat om zijn kwaadaardige vader een kopje kleiner te maken. Op een gegeven moment gaat het mis en wordt de donkere prins vervloekt, waardoor hij andere monsters geen kwaad meer kan doen. En dat is het moment dat hij besluit monsters te gaan vangen en trainen, zodat zij zijn vuile werk kunnen opknappen.

Dragon Quest Monsters: The Dark Prince fungeert dus als een soort prequel. Maar verwacht verder niet te veel van het verhaal, aangezien de gameplay centraal staat. Je kunt in totaal meer dan vijfhonderd unieke monsters vangen, die je door veel kerkers heen moeten loodsen. Uiteraard bepaal je zelf de teamformatie en kun je ze op een later moment samenvoegen, voor nog sterkere beesten. The Dark Prince doet tot slot niets revolutionairs, maar speelt zalig weg (ook al speelt de game heel erg op veilig).

Mortal Kombat 1

Ondanks het feit dat de game Mortal Kombat 1 heet, is dit eigenlijk het twaalfde deel in de reeks. Een deel dat qua type content vaak trouw blijft aan de originele delen, aangezien er nog altijd een uitstekende en zeer uitgebreide verhaalmodus aanwezig is. Die komen we zelden tegen in moderne vechtgames (al lost Street Fighter 6 dat prima op). En met het aantal te gekke personages, die lekker over de top zijn qua ontwerp en achtergrondverhaal, is er meer dan genoeg drama te beleven. Je sociale media zijn er niets bij.

Maar omdat sommige personages wel heel ingewikkeld werden, en de verhaallijnen daardoor niet meer te volgen waren, drukt ontwikkelaar NeatherRealm op de reset knop. Eigenlijk gebeurt hier dus waar comics al jarenlang dankbaar gebruik van maken: zodra mensen beginnen af te haken, dan begin je toch gewoon opnieuw? Een frisse start zorgt immers voor een frisse wind, en die levert potentieel frisse spelers op. Dat betekent niet dat we afscheid hoeven te nemen van de bekende gezichten uit deze populaire serie.

Want het gros daarvan keert gewoon terug. En ze worden vergezeld door nieuwe gezichten, waardoor er dus meer dan genoeg te ontdekken valt voor nieuwe en oude spelers. Oudere spelers kunnen spelen met favorieten en ondertussen nieuwe personages uitproberen, terwijl nieuwe spelers de keuze hebben uit een gigantisch aanbod. Bovendien kan het zijn dat je in deze game iets nieuws leert over je favoriete personages, ook al zijn het technisch gezien andere personen dan waar je vroeger mee speelde. Juist.

Aan de basis van het vechtspel is echter niet getoornd. Je moet nog altijd het combosysteem leren te beheersen. Doe je dat niet, dan word je in de pan gehakt. Mortal Kombat 1 is – net als zijn voorgangers – een moeilijke game om echt goed in te worden. En het partnersysteem (Kameo Fighters) maakt het er niet gemakkelijker op; hiermee kun je namelijk snel de hulp inschakelen van een andere vechter tijdens het vechten. Gelukkig ziet alles er nog even gelikt uit als altijd en blijft het spel de komende jaren relevant.

Meer informatie

Disclaimer: voor alle games die we testen voor het overzicht, hebben we een recensiecode of -exemplaar ontvangen. Mocht je een game missen op de lijst, dan hebben we daar geen code of exemplaar voor gekregen. Games die we onder meer nog aangevraagd hebben zijn The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom, Alan Wake 2, Super Mario Bros. Wonder en Persona 5 Tactica.

Voor meer informatie, tips en adviezen voor de zoektocht naar een nieuwe tv waar je de beste games op kunt spelen, kun je terecht in de sectie tips en adviezen . Hier lees je ook alles over een perfect audiosysteem en koopgidsen voor alle apparatuur.

Lees ook onze recensies van gameconsoles

• PlayStation Portal
• Microsoft Xbox Series X
• Sony PlayStation 5
• Sony PlayStation 4 Pro
• Nvidia Shield met Android TV
• Nintendo Switch OLED
• Microsoft Xbox One X