Beste games van dit moment – deel 24 (zomer 2022)

03 juli 2022 + 10 minuten 0 Reacties
beste-games-mario-strikers

n dit overzicht bespreken we de beste games die je nu speelt op je Xbox One, Xbox Series X, PlayStation 4, PlayStation 5 en Nintendo Switch.

In dit overzicht kijken we naar de beste games van de afgelopen twee, drie maanden. We kijken naar de games die voor verschillende consoles uitgebracht zijn: de Nintendo Switch, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One en Xbox Series X|S. Games die voor PS4 en Xbox One uitgebracht zijn, kunnen tevens gespeeld worden op de PS5 of Series X|S, vaak in betere kwaliteit. Heel vaak draaien games gewoonweg soepeler, maar in sommige gevallen is er ook een boost in het aantal frames per seconde. Soms komen we ook games tegen die wat minder goed in de smaak vallen.

Mario Strikers: Battle League Football

Aangezien we hier op de redactie al even meelopen, kijken we met warme gevoelens terug op de Mario Strikers-games die verschenen voor de GameCube en de Wii. De hoeveelheid speelbare personages, de verschillende arena’s en de items zorgden destijds voor een onvergetelijke ervaring. Op het gebied van singleplayer boden de games een ietwat oppervlakkige ervaring aan, maar de multiplayer was altijd top. Op de Wii konden we zelfs (en nu nog met een beetje handigheid) online tegen andere spelers spelen.

Het is dus niet vreemd dat menig Nintendo-gamer uitkeek naar Mario Strikers: Battle League Football voor de Nintendo Switch. Het duurde zo’n vijftien jaar, maar het vervolg is er en… stelt enigszins teleur. Er zijn minder speelbare personages dan in het vorige deel, de sidekicks zijn verdwenen (waardoor teamoverzicht op het veld hebben moeizaam is) en er is eigenlijk maar één stadium waarin iedereen voetbalt. De singleplayer bestaat wederom uit een kleine verzameling cups, maar is verder heel mager. Daar had echt mee in gezeten.

Dat Mario Strikers: Battle League Football niet de game is die we hadden willen zien, is dus duidelijk. Is dit dan een slecht spel? Nou, in de basis is de gameplay (voetballen zonder scheidsrechters, elkaar beuken en items kunnen gebruiken) nog steeds tof en verfrissend, juist omdat er weinig games in de serie zijn. Daarnaast ogen de graphics en animaties prachtig en oogstrelend en zit het wel snor met de online multiplayer. Maar ondanks dat voelt het spel erg basaal aan, waardoor je er mogelijk na enkele potjes op bent uitgekeken.

Ghostwire: Tokyo

Ghostwire: Tokyo is een verbluffend mooi spel dat het niet moet hebben van zijn ondiepe doch toegankelijke gameplay. In het spel krijg je te maken met een lege stad, in dit geval Tokyo, waar geesten, demonen en ander gespuis vanuit de onderwereld hoogtij vieren. De geesten die je tegenkomt zijn allemaal gebaseerd op Japanse folklore en verhalen en hebben dus een koppeling naar de (onze) echte wereld. Hoewel veel fictie is natuurlijk, geeft dat Ghostwire: Tokyo toch een griezelig gevoel van realisme mee. Mensen geloven hierin.

Tijdens het spelen van de missies, waarin je de geestenwereld probeert terug te dringen, ren en schiet je je een weg door de spookstad. Als enige mens in de stad dat niet (meer) dood is, heb je toegang tot bovennatuurlijke krachten. Daarmee versla je allerlei spoken en geesten; je bestookt ze met vuur-, wind- en waterkrachten. In feite zijn dit een soort alternatieven voor zaken als een shotgun of sniper, waardoor Ghostwire: Tokyo eigenlijk een onveredelde first-person shooter is. Wel eentje met een eigen smoelwerk waar je u tegen zegt.

Het spel moet het niet hebben van het magere hoofdverhaal. En ook de zijmissies komen simpelweg naar op “ga hierheen, voer deze handeling uit”. Het is vooral de sfeervolle stad met zijn rijke verhalen die je door de game heen leidt. Het is geen straf om het verlaten en spookachtige Tokyo te verkennen. De graphics zijn van hoog niveau en laten zien wat een console als de PlayStation 5 in huis heeft. Ghostwire: Tokyo is niet per se één van de beste games van dit moment, maar belandt mettertijd wel op menig lijstje waarin cultklassiekers besproken worden.

Tiny Tina's Wonderlands

De Borderlands-serie verwelkomt zijn eerste spin-off game (na de standalone content waarop de spin-off gebaseerd is) in de vorm van Tiny Tina’s Wonderlands. En dat is een welkome toevoeging aan de serie. In Tiny Tina’s Wonderlands speel je als een van de spelers van een raiding party in het Bunkers and Badasses-spel van Tiny Tina; een leuke twist op Dungeons and Dragons.

De game begint wanneer Tina je uitnodigt om te spelen en dan word je meteen in de actie gegooid. Alles aan de game doet je denken aan de inspiratie voor Bunkers and Badasses. Het is echt heel tof. Het verhaal is een mooie mix tussen de humor van Tiny Tina en de wereld van Dungeons and Dragons. Zo moet je de wereld en de prinses redden van de boosaardige Dragon Lord, maar de prinses blijkt de voor liefhebbers van de game bekende Butt Stallion te zijn.

Er is nog steeds het aloude en bekende vaardighedensysteem dat andere Borderlands-games hadden, maar in Wonderlands kun je nu ook je basis stats upgraden bij elk hoger level. Denk dan aan je wisdom en attunement bijvoorbeeld. Daarnaast kun je net als in Dungeons and Dragons een tweede klasse aannemen en als multiclass spelen. Dit geeft erg toffe combinaties, want zo kun je bijvoorbeeld als een barbarian spelen die ook een wandelend paddenstoelvriendje heeft dat vijanden aanvalt en winden laat. Niemand zei dat de humor van hoog niveau is.

In een Borderlands-game mogen de wapens niet achterblijven, dus dat gebeurt dan ook niet in dit spel. De verscheidenheid is eveneens van de partij. Zo is er een wapen dat ontploffende ronde tonnen afschiet, een raketlanceerder die elektrische ankers afschiet en een wapen dat vijanden in schapen verandert. Het is de gebruikelijke Borderlands-wapengekte, die jaren later nog steeds effectief is als het gaat om de onderscheidende factor in vergelijking met andere shooters. Al met al is Tiny Tina’s Wonderlands een welkome toevoeging aan de serie. De gameplay is gelukkig als vanouds, terwijl de sfeer verrassend fris aanvoelt. En dat had Borderlands nou net nodig.

Kirby en de Vergeten Wereld

Met Kirby en de Vergeten Wereld brengt Nintendo één van zijn laatste 2d-series de driedimensionale wereld in. Daar waar oude Kirby-games allemaal 2d of pseudo-3d zijn, is dit de eerste keer dat je Kirby echt alle kanten op kunt sturen in een level. Dat geeft de ontwikkelaar van de game meer vrijheid om allerlei verzamelbare objecten te verstoppen, terwijl die ook meer creativiteit in de wereld kan stoppen. Het resulteert in een open, kleurrijke en fantasievolle wereld waarin je je uren kunt vermaken, mits de gameplay je aanstaat.

Want laten we eerlijk zijn: hoewel Kirby een game voor iedereen is, gaat niet iedereen goed op de toegankelijke gameplay. Kirby-games zijn nooit echt moeilijk (al zitten er wel hogere moeilijkheidsgraden of andere uitdagingen in die je kunnen verrassen), waardoor de serie vooral gespeeld wordt door jongere gamers. Maar vergis je niet in Kirby en de Vergeten Wereld. Ook dit spel kan je uitdagen wanneer je op zoek gaat naar alle verzamelobjecten; en dan hebben we het nog niets eens over allerlei levels met specifieke uitdagingen.

Hoewel het spel lekker wegspeelt en echt wel wat middagen aan vermaak voorschotelt, missen we toch het gevoel dat andere Kirby’s meegeeft. Dat komt voornamelijk door het gebrek aan outfits, die Kirby speciale vaardigheid geeft. Dit keer zijn er maar twaalf, waarvan er twee nieuw zijn. Toegegeven, je kunt de powers upraden, maar dat element zorgt niet voor een al te groot verschil. Al met al levert Nintendo wederom een ietwat oppervlakkige ervaring, maar wel eentje die net wat meer (vega)vlees in de kuip heeft dan we de laatste tijd gewend zijn.

Lego Star Wars: Skywalker Saga

Misschien wel de grootste Lego-game ooit. Zo zou je Lego Star Wars: The Skywalker Saga kunnen zien. Alle negen grote Star Wars-films zijn erin verwerkt, inclusief de locaties, personages en natuurlijk de grootse gevechten. Qui-Gon en Obi Wan, de opkomst van Anakin, Luke en Darth Vader, en later Rey, Kylo Ren en Darth Sidious: alles zit erin.

Als je de game opstart kun je kiezen uit de eerste film van elke trilogie. Door die te voltooien, speel je de volgende films uit die trilogie vrij. Elke film bestaat uit een aantal locaties, waarbij grote delen gebouwd zijn als open wereld. Zo kom je bijvoorbeeld in de ruimtehaven Mos Eisley en in de bossen van Naboo. Hier kun je vrij rondlopen en spreken met de lokale bevolking. Velen hebben wel een klusje voor je, waarna je als beloning een nieuwe outfit of personage vrijspeelt.

Zo zit deze game als vanouds vol met mogelijkheden om items te verzamelen, al worden bepaalde taken wel vrij snel repetitief. Als je hierop uitgekeken bent worden de open werelden wat saai en te groot, omdat je minutenlang aan het lopen bent naar het volgende beginpunt van de missie. Soms is dit alleen maar een filmpje, waarbij ook nog de originele stemmen uit de films vervangen zijn door bijna, maar net niet gelijkende stemmen. Een tegenvaller.

De game is duidelijk gemaakt om met twee spelers te doorlopen. Daarbij gedraagt de splitscreen zich wat onvriendelijker dan in vorige delen, waar deze dynamisch draaide als je bij elkaar in de buurt was. Nu blijft de game zich altijd opdelen, waardoor de afgeladen menu’s (die toch al overmatig complex waren) soms over elkaar heen projecteren. Het komt allemaal wat rommelig over en het zorgt voor irritatie.

Gelukkig zijn dit grotendeels zaken die nog wel met updates te verhelpen zijn. De kern van de game is in ieder geval wel redelijk goed op orde. De sfeer is voelbaar wanneer je met de bekende bombastische soundtrack landt op bekende planeten, en vervolgens met een lightsaber iedereen te lijf gaat. Het blijft leuk om in de huid van alle verschillende personages te kruipen. Ook kun je ditmaal in de ruimte vliegen en tegen vijandelijke schepen strijden. De schietactie werkt wat lekkerder en het oogt spectaculair als gebouwen uiteenspatten in legoblokjes. Ondanks dat de uitwerking her en der wat verfijnder had gekund, doet The Skywalker Saga ongetwijfeld de harten van Star Wars-liefhebbers sneller kloppen.

Chrono Cross: The Radical Dreamers Edition

Liefhebbers van rpg’s hebben Chrono Cross wellicht jaren geleden al gespeeld op de eerste PlayStation. Maar er zijn natuurlijk altijd (jongere) gamers onder ons die dergelijke parels gemist hebben. Daarom is het fijn om te zien dat uitgever Square Enix de laatste tijd door zijn portfolio heengaat om te kijken welke franchise of welke videogame nog wat liefde verdient. Dat zagen we eerder gebeuren met onder meer een complete heruitgave van Final Fantasy VII, en nu is het dus aan de beurt van deze PS1-klassieker.

Span de verwachtingen niet al te hoog, want dit is geen remake zoals FFVII. Dit is een opgepoetste versie van Chrono Cross, die prettig speelbaar is op moderne spelcomputers. Daarnaast zijn enkele delen van het verhaal net even anders dan je wellicht gewend bent, waardoor je als speler van het eerste uur ook nieuwe dingen kunt ontdekken. Het zorgt voor een frisse speelervaring, ongeacht je relatie tot het spel. Het maakt dus niet uit of je een speler bent die de franchise verkent of iemand die de PS1-versie grijs speelde. Dit wil je (nogmaals) ervaren.

Square Enix voert verder enkele belangrijke veranderingen door. Zo is er nu een automatisch gevechtssysteem, waardoor grinden een veel minder groot probleem is. Je krijgt bovendien toegang tot heel veel opties met betrekking tot het personaliseren van de ervaring. We snappen dat deze review een beetje vaag is in de bewoording, maar we willen het liefst zo min mogelijk vertellen en je toch enthousiast maken om het spel op z’n minst uit te proberen. Dat de uitgever niet de hoofdprijs vraagt voor het spel, is een kleine kers op de volle slagroomtaart.

MotoGP 22

Er zijn door de jaren heen steeds meer vaste jaarlijkse uitgaves van licentiesportgame bijgekomen en de officiële MotoGP-game heeft een plek in die categorie veroverd. Dit jaar zijn we toe aan de veertiende game in de reeks, in de vorm van MotoGP 22.

Developer Milestone staat al jaren aan de helm van de serie en heeft derhalve een uitgebreide kennis opgebouwd als het gaat over racegames; en voor MotoGP 22 kunnen we stellen dat de gameplay racet als een pro. Dit was in de vorige game ook zo, dat klopt, maar het team heeft toch nog wat verbeteringen aangebracht. Zo is de gewicht verplaatsing van de racer over de motor iets langzamer en dus nog realistischer. Hierdoor moet je de bocht eerder proberen aan te snijden. Dit is moeilijker, maar als je het onder de knie hebt voel je je een echte MotoGP-coureur.

Je hoeft hiervoor gelukkig niet in de carrière mode te oefenen, want er is een heuse MotoGP Academy waarin je door middel van leerzame challenges de game onder de knie kunt krijgen. De grote nieuwe toevoeging dit jaar is echter de Challenge mode. Die neemt je mee langs het MotoGP-seizoen van 2009, simpelweg NINE genoemd. De mode is in samenwerking met Mark Neale gemaakt. De Britse documentairemaker heeft al eerder twee films gemaakt over MotoGP, dus deze mode voelt als een toffe interactieve documentaire. Het is erg leuk om het spannende kampioenschap waarin vier van de beste coureurs het hele seizoen lang elke GP om de titel streden te herbeleven.

Dit jaar zijn er daarnaast ook meer mogelijkheden om met je vrienden te racen. Zo kun je in MotoGP 22 voor het eerst in de serie in split screen tegen elkaar racen. Het is erg vermakelijk om de actie met elkaar te delen. MotoGP blijft een van de standaard games voor een toffe motorracegame-ervaring en met de verbeteringen aan MotoGP 22 kun je wederom een lange tijd vooruit racen met plezier.

F1 22

Er is een nieuw Formule 1-seizoen begonnen en daar hoort natuurlijk een officiële game bij. Dit jaar komt die in de vorm van F1 22. De ontwikkelaar haalde twee cijfers uit de titel, maar je krijgt er meer raceplezier voor terug.

Formule 1-coureurs rijden voor marketingstunts wel eens met supercars, zoals een Mercedes AMG GT of een McLaren 720S, over het circuit met iemand naast hen op de stoel of als teammates tegen elkaar. Dat kun jij dit jaar nu ook doen in de nieuwe Pirelli Hot Laps-mode, waarin je met die supercars moet driften, of zo snel mogelijk moeilijk neergezette checkpoints halen. Het is een toffe afwisseling van het racen met Formule 1-auto’s en het versterkt de ervaring van de carrièremodus.

Die mode behoeft natuurlijk weinig uitleg. Die is al een aantal jaar uitstekend en heeft haast geen verbeterpunten. Toch is er een welkome toevoeging aan de modus. Zo kun je nu bij het opstarten van de carrière kiezen of je een beginnend, middenmoot of bekend team bent. Dit geeft je meer keuzevrijheid en is daardoor een toffe optie. In de vorige game maakte de carrièremodus voor twee spelers zijn opwachting en die is dit jaar ook weer van de partij. Het blijft een vette mode, want het is tof om de sensatie met zijn tweeën te ervaren.

In F1 22 kun je nu ook je overwinningen en jouw unieke stijl tentoonstellen in de nieuwe F1 Life-feature. Dit is een levendige plek waar je je bekers van gewonnen GP’s in je eigen huis uit kunt stallen. Je huis kun je helemaal naar eigen wens personaliseren tot aan supercars in de woonkamer aan toe. Het is vet om hiermee te pochen en het ziet er gewoon cool uit.

Tot slot is er nog een toffe nieuwe toevoeging voor de pc-spelers. Zo kun je nu de game voor het eerst in virtual reality spelen met verschillende systemen. De officiële Formule 1-game is al jaren een coole ervaring en F1 22 bouwt voort op dat succes, met nieuwe kansen om te racen en toffe mogelijkheden om je stijl ten toon te stellen.

Nintendo Switch Sports

In dit overzicht van beste games komen we wederom een vervolg op een Wii-game tegen. Nintendo Switch Sports is eigenlijk een nieuwe iteratie van Wii Sports (en diens vervolg op de Wii U). Je speelt dit spel volledig met de bewegingsgevoelige controllers (de Joy-Cons) van de Switch. Daarmee speel je enkele sporten, zoals badminton, tennis, bowlen en voetbal. De gameplay is zeer toegankelijk: je start een sport en maakt de beweging die je ook maakt in de echte wereld. Eigenlijk zoals we allemaal deden in 2006, toen de Wii verscheen.

Dat maakt dit spel niet minder leuk, overigens. Door het kleurrijke, frisse uiterlijk voelt het spel als nieuw aan; ook al is de basis nagenoeg hetzelfde. Je speelt dit spel ook gemakkelijk met je vrienden, in zowel offline als online modi. Voor de online modi heeft iedereen wel een eigen Nintendo Switch Online-account nodig, dat een aantal euro per maand of per jaar kost. Zo’n account is niet per se verplicht. Maar als je hem niet hebt, dan speel je ook geen outfits, accessoires en andere items voor je online persona vrij. En dat is heel jammer om te zien.

Nintendo Switch Sports heeft namelijk verder – op die toegankelijke gameplay na – niet zoveel om het lijf. Je moet dit gewoon leuk vinden om te spelen en dan stop je er tijd in. Een systeem waarmee je digitale items vrijspeelt vormt vaak een goede drijfveer, maar dat ontbreekt in de offline modus. Daardoor ben je dus aangewezen op die online stand, en word je enigszins verplicht zo’n abonnement af te sluiten. Dat geeft het spel, dat zonder golf nog niet eens compleet is, toch een beetje een zure nasmaak mee. Hier lees je meer over Nintendo Switch Online.

Vampire: The Masquerade - Swansong

Vampire: The Masquerade – Swansong is een bijzonder spel dat veel elementen uit verscheidene genres samenvoegt. Ondanks het feit dat we deze game noemen op onze lijst met beste games, is dat niet helemaal het geval. We hebben er namelijk meer dan genoeg op aan te merken, maar dat betekent niet dat je er geen plezier uit kunt halen. Vampire: The Masquerade – Swansong is een game die elementen van een tabletopspel (zoals Dungeons and Dragons), role playing games en verhaalgedreven videospellen combineert voor een unieke ervaring.

De Vampire-serie is gebaseerd op zijn eigen tabletopreeks; we noemen echter DnD, omdat dit nou eenmaal een bekendere variant van tabletoptgaming is. Hoe dan ook, als speler van dit type spellen weet je meteen wat je kunt verwachten. Een aangrijpend en spannend verhaal, heel veel keuzemomenten en stats en abilities die je kunt uitbreiden, om veel gesprekken in je voordeel te laten verlopen. Helaas slaagt Vampire: The Masquerade – Swansong daar niet optimaal in: het verhaal begint middenin een gebeurtenis en komt eigenlijk nooit echt op gang.

Dat komt doordat belangrijke momenten alleen besproken worden. Je ziet ze dus niet gebeuren. Een climax blijft uit, waardoor het spel redelijk aan de oppervlakte blijft. Aan het einde van het spel heb je niet echt het idee dat je keuzes ergens toe geleid hebben. Maar na meerdere keren spelen zie je wel degelijk verschil, en dan hebben we het niet alleen over subtiele details. Daarom kunnen we het spel toch aanraden aan iedereen die interesse heeft in verhaalgedreven games waarin keuzes centraal staan. En je moet ook een beetje van detectives houden.

Fire Emblem Warriors: Three Hopes

Nintendo lijkt een nieuw trucje uitgevonden te hebben. Met de Warriors-reeks presenteert het bedrijf, met hulp van een externe ontwikkelaar, een alternatieve versie van de geschiedenis van een bepaalde game. Dat zagen we gebeuren bij het tweede Hyrule Warriors-deel, inclusief zijn downloadable content, en gebeurt nu wederom met het tweede Fire Emblem Warriors-spel. Spelers van Fire Emblem: Three Houses komen wederom in aanraking met hun favoriete personages, maar dit keer dus vanwege andere omstandigheden en gebeurtenissen.

De Warriors-reeks kenmerkt zich door zijn grote gevechten op open slagvelden. Je kruipt in de huid van één van de speelbare personages en ramt je een weg door hordes aan vijanden. Het uitdelen van klappen voelt heel bevredigend en de manier waarop het spel de actie presenteert is oogstrelend. Het verhaal is dit keer steengoed en vormt een dikke rode draad die aanzet tot spelen. Tijdens het gamen konden we het spel maar moeilijk wegleggen; en ja, we hebben ook de andere Warriors-games van Nintendo gespeeld.

Is dit dan de perfecte Musou-titel (een term die aan dit soort games gegeven wordt)? Nee, daarvoor heeft de ontwikkelaar, Koei-Tecmo, toch een flinke steek laten vallen in de vorm van een lachwekkend slecht personage. Maar als je je daar niet druk om maakt, dan kun je dit spel een kans geven. Helemaal wanneer je voorgaande Warriors-games al tof vond of wanneer je geen genoeg kreeg van de personages en verhalen van Fire Emblem: Three Houses. Eigenlijk is deze titel verplichte kost voor die laatste groep — dit wil je toch echt meemaken.

Reacties (0)