De beste games van 2021: deze 7 games moet je gespeeld hebben

Hades

Ontwikkelaar Supergiant Games heeft met spellen als Bastion, Transistor en Pyre bewezen bijzondere en interessante games te kunnen maken. Met Hades gaat het de developer wederom goed af. Nadat het spel eerder hoge ogen gooide op de pc, is het nu tijd aan de versies die beschikbaar zijn voor Xbox, PlayStation en de Nintendo Switch. Hades is een roguelike dungeon crawler. Dat betekent dat je kerker op kerker verkent. En wanneer je een keer af gaat, dan begin je eigenlijk weer van voor af aan — maar dan met je verworven krachten, gelukkig.

Het is duidelijk dat Supergiant Games de betere elementen van zijn vroegere projecten gebruikt heeft voor Hades. De hack-n-slash-actie is supersnel en vloeiend, net als in Bastion, aan Transistor dankt het spel z’n innemende atmosfeer en diepte en Pyre is duidelijk verantwoordelijk voor het personagegedreven verhaal met kleurrijke figuren uit de Griekse mythologie, zoals Zeus, Athena en Poseidon. Heel gek is dat laatste overigens niet, aangezien je het in dit spel opneemt tegen de god van de onderwereld. Met alle gevolgen van dien.

Hades speel je in snelle, soms korte potjes, waar je na afloop rijkelijk beloond wordt voor je vaardigheden. De progressie die je boekt, is niet voor niets. Bovendien: iedere keer wanneer je een nieuw potje begint (geüpgraded en wel), heb je haast geen idee wat je te wachten staat. Je bent dan wel bekend met de mechanieken van het spel, maar dan nog kan het je gedurende je speelsessie meer dan eens verrassen met z’n uitdaging. Het is een spel dat maar blijft geven en geven, waardoor we alleen maar kunnen concluderen dat het je tijd meer dan waard is.

Deathloop

Eens in de zoveel tijd komt er een unieke game voorbij. En die unieke game is dit keer Deathloop. Het concept achter de game is misschien niet meer bijzonder te noemen, maar de uitwerking wel. In dit spel kruip je in de huid van Colt, die een mysterie moet oplossen waar je flink van achter je oren krabt. Colt is doodgegaan, maar komt op een gegeven moment weer tot leven. Dit is een cyclus (de Deathloop) die zichzelf constant herhaalt, iedere keer nadat hij doodgaat. Ondertussen jaagt er ook nog een huurmoordenaar op hem, die het hem moeilijk maakt.

De opzet – doodgaan en weer verdergaan – zorgt ervoor dat je Deathloop in zowel korte als lange sessies kunt spelen. Even tussendoor zo’n loop herhalen is gewoon mogelijk, waardoor een uurtje gamen er ook gewoon in zit. Maar als je langer wil gamen, dan kan dat. Daar is de game en diens wereld op gebouwd. Je krijgt toegang tot relatief grote omgevingen met meerdere paden en mogelijkheden, die je allemaal een keer wil uitproberen. Ga je dood? Dan begin je wederom op een specifiek punt. En als je pech hebt, moet je het level opnieuw starten.

Maar het toffe is dan dat je alle ontgrendelde kennis en vaardigheden meeneemt naar de volgende loop. Je werk en inzet is dus niet voor niets, waardoor doodgaan geen straf is. Het is een spel dat zich verder moeilijk laat uitleggen, en daarom zeggen we: heb je ook maar enigszins interesse, geef de game dan een kans. Er is tot slot een toffe multiplayermodus waarin een speler online in de huid kruipt van de huurmoordenaar. Diegene, of jij natuurlijk, jaagt dan op Colt om hem het leven zuur te maken. Dan beleef je het spel eens van de andere kant.

Metroid Dread

Over games gesproken waar we lang op hebben moeten wachten: Metroid Dread is het vervolg op Metroid Fusion die op de Gameboy Advance uitkwam. Dat spel kwam alweer negentien (!) jaar geleden uit, dus het is niet vreemd als je niet meer zou weten wat er nou precies speelt. Gelukkig geeft Dread een kort overzicht van de gebeurtenissen tot nu toe, waardoor je ook als nieuwe speler prima snapt wat er gebeurt. Het verhaal is aardig en trekt je met genoeg mysterie door de game heen. Maar het is de gameplay die zorgt dat je blijft spelen.

Metroid Dread is een zogeheten Metroidvania. Dat is een onofficieel genre van videogames waarin backtracking (teruggaan naar eerder bezochte gebieden) centraal staat, zodat je nieuwe delen verkent met nieuw verworven vaardigheden. In dit type spellen kun je soms best verdwalen, omdat ze je aan je lot overlaten. Metroid Dread is in dat opzicht een vreemde eend in de bijt, omdat het spel altijd duidelijk maakt waar je heen moet en hoe je er komt. Verdwalen is bijna geen optie, waardoor de vaart er heel goed in blijft zitten. Dit maakt Dread heel toegankelijk.

De bazen kunnen die vaart er dan weer een beetje uithalen. Je moet hun patronen herkennen en tegen hen gebruiken om ze te slim af te zijn. Dat kost soms wat meer tijd dan je zou willen, terwijl een handjevol bazen ook kogelsponzen zijn (het duurt even voordat je ze neer hebt). Het is een smet op een verder fijne, doch bij vlagen griezelige ervaring in een eenzame omgeving waar je je leven niet zeker bent. Veel hoef je je daar als liefhebber van de serie niets van aan te trekken, aangezien dit natuurlijk ook al meer dan dertig jaar een vast bestandsdeel van de serie is.

Tales of Arise

De Tales of-reeks wordt in Japan gezien als de tegenhanger van Final Fantasy. Beide series hebben een enorme aanhang en voorzien spelers in elk nieuw deel van een nieuwe wereld, nieuwe personages en een compleet nieuw verhaal. Je hoeft dus gelukkig geen enkele Tales of-game gespeeld te hebben om Tales of Arise te kunnen begrijpen of waarderen.

Op het gebied van gameplay lijken de rpg-series niet op elkaar. In Tales of Arise heb je tijdens de gevechten geen tijd voor menuutjes, omdat er veel nadruk ligt op actie. De hoofdpersoon Alphen hakt met stijl door verschillende vijanden. Dat is immers waar de franchise om bekend staat. Wanneer je combo’s maakt en de speciale aanvallen achter elkaar uit je controller tovert, verandert het scherm in een wervelwind van kleur en geluid, en dat voelt heerlijk.

Het verhaal is redelijk standaard voor een Japanse role playing game. Er zijn twee werelden; één hiervan loopt technologisch ver voor en dit heeft ertoe geleid dat de andere wereld, die nog op middeleeuwse techniek werkt, snel werd overgenomen. De mensen daar zijn tot tweederangsburger vervallen en het is aan de hoofdpersoon om dit te veranderen. Gelukkig speel je dit soort games niet voor het verhaal.

Wat wel erg goed is, zijn de personages, hun motivaties en de manier waarop de game jou constant aan het denken zet over wat er gebeurt in de wereld. Je wordt als speler geforceerd een mening te vormen over de gebeurtenissen, net zoals de personen in het spel. De Tales of-games staan verder bekend om hun skits: korte stukjes dialoog die personages uitdiepen en de band tussen de verschillende teamleden blootlegt. Ook in Arise zijn ze van stal gehaald, en een leuke aanvulling.

Tales of-spellen zijn niet vaak moeders mooiste. Maar Namco Bandai heeft echt z’n best gedaan en een enorme inhaalslag gemaakt. De werelden waar je doorheen loopt zijn prachtig vormgegeven in een soort waterverfstijl. Daarnaast hebben de personages niet alleen kleurrijke karakters: ook hun uitstraling en design spatten van het scherm. De wereld is niet feilloos, maar echt grote problemen zijn er niet.

Het mag gezegd worden: Tales of Arise is een hit. De gevechten zijn goed uitgedacht en uitdagend, het verhaal is interessant genoeg en de personages zijn aandoenlijk. Heb je zin in een rpg en vind je het niet erg om midden in de actie te zitten? Dan heb je aan Tales of Arise een goede.

Shin Megami Tensei V

Japanse rpg’s kunnen nog wel eens de grenzen van absurditeit opzoeken. Niet alleen qua gameplay, maar ook qua verhaal. In Shin Megami Tensei V komen we terecht in Tokyo van vandaag de dag. Een middelbare scholier aldaar raakt geïnteresseerd in geruchten over demonen die verschijnen in een bepaalde tunnel. De scholier gaat op onderzoek uit en raakt bewusteloos nadat er een aardbeving optreedt. Als hij eindelijk wakker wordt, ziet hij dat hij terechtgekomen is in een apocalyptische versie van Tokyo, midden in het gevecht tussen engelen en demonen.

Juist, van de regen in de drup. En het houdt niet op. Want kort daarna zorgen demonen ervoor dat de scholier bijna overlijdt. Maar op het laatste moment wordt hij gered door een wezen genaamd Aogami. Samen fuseren ze in Nahobino: een verboden wezen dat noch mens noch godheid is. Dit is slechts de introductie van het verhaal van Shin Megami Tensei V. Spreekt dit je niet helemaal aan, dan trekt de gameplay je wellicht over de streep. Dit zijn turn-based gevechten: iedereen mag om beurten een aanval uitvoeren om elkaar bewusteloos te krijgen.

Het gevechtssysteem bevat veel traditionele elementen, maar ook genoeg onderdelen die de boel fris doen aanvoelen. Daarnaast kun je verschillende demonen ‘vangen’ en met elkaar fuseren, waardoor je toegang krijgt tot nieuwe monsters. Houd er rekening mee dat het verhaal je misschien niet altijd door de game heentrekt, omdat dat wat afzwakt, en dat Shin Megami Tensei V best pittig is — ook voor de doorgewinterde rpg-liefhebber. Maar laat dat je niet tegenhouden wanneer je deze game een kans wil geven. Want dat verdient het dubbel en dwars.

Guardians of the Galaxy

In dit overzicht van beste games van dit moment hebben we nog zo’n bijzondere titel zitten, namelijk Guardians of the Galaxy. Dit is een game die aanspraak doet op de titel Game of the Year (GOTY). Dat zijn grote woorden, woorden die we niet zomaar uitspreken. In Guardians of the Galaxy maken we opnieuw kennis met Star-Lord, Gamora, Groot, Drax en Rocket Raccoon. De game begint behoorlijk low-key met een simpele missie om iedereen te leren kennen en bekend te raken met de redelijk simpele gameplay. Maar al gauw drukt het spel het gaspedaal in.

Voor je het weet neem je het op tegen hordes vijanden, los je simpele omgevingspuzzels op door je teamleden aan te sturen en neem je het op tegen planeetverorberende vijanden. Je kruipt in de huid van Star-Lord en schiet op alles wat los en vast zit met je bijzondere pistolen. Die pistolen beschikken over verschillende krachten. Daarmee maak je het vijanden moeilijk, maar oefen je ook invloed uit op je omgeving. Qua opbouw doet het spel denken aan de laatste Tomb Raider-games. Dat is ook niet gek, aangezien dezelfde ontwikkelaar aan het roer staat.

Waar de game in uitblinkt is de vormgeving, de karakterontwikkelingen van je teamleden en de interacties onderling. Iedereen reageert constant op elkaar en dat gebeurt altijd op basis van context. Ze bespreken grote veranderingen van het verhaal, zetten elkaar voor aap en zijn het continu met elkaar oneens. Maar uiteindelijk vinden ze zichzelf en daardoor ook elkaar. Hoe dat precies gebeurt, komt ontzettend natuurlijk over en dat is echt een dikke pluim voor de verhaalvertelling en de manier waarop Eidos Montreal alles in beeld brengt. Magnifiek.

Voor meer informatie, tips en adviezen voor de zoektocht naar een nieuwe tv waar je de beste games op kunt spelen, kun je terecht in de homecinema informatiegids of je kunt direct verder lezen via onderstaande links.

• Hoe kies je een tv voor je Xbox Series X of PlayStation 5 spelconsole?
• Input lag op televisies: Wat is het en waarom is het belangrijk?
• Wat heb je nodig voor Dolby Vision HDR? Een compatibele tv en speler
• Dit is waarom backwards compatibility voor Xbox en PlayStation belangrijk is
• Games streamen in 2020: dit zijn alle mogelijkheden
  

Lees ook onze recensies van gameconsoles

• Microsoft Xbox Series X
• Sony PlayStation 5
• Sony PlayStation 4 Pro
• Nvidia Shield met Android TV
• Nintendo Switch
• Microsoft Xbox One X

Meer beste games 2021

• Beste games van dit moment – deel 18 (winter 2020-2021)
• Beste games van dit moment – deel 19 (begin 2021)
• Beste games van dit moment – deel 20 (zomer 2021)
• Beste games van dit moment – deel 21 (herfst 2021)
• Beste games van dit moment – deel 22 (winter 2021-2022)