Beste games van dit moment – deel 22 (winter 2021-2022)

Deathloop

Eens in de zoveel tijd komt er een unieke game voorbij. En die unieke game is dit keer Deathloop. Het concept achter de game is misschien niet meer bijzonder te noemen, maar de uitwerking wel. In dit spel kruip je in de huid van Colt, die een mysterie moet oplossen waar je flink van achter je oren krabt. Colt is doodgegaan, maar komt op een gegeven moment weer tot leven. Dit is een cyclus (de Deathloop) die zichzelf constant herhaalt, iedere keer nadat hij doodgaat. Ondertussen jaagt er ook nog een huurmoordenaar op hem, die het hem moeilijk maakt.

De opzet – doodgaan en weer verdergaan – zorgt ervoor dat je Deathloop in zowel korte als lange sessies kunt spelen. Even tussendoor zo’n loop herhalen is gewoon mogelijk, waardoor een uurtje gamen er ook gewoon in zit. Maar als je langer wil gamen, dan kan dat. Daar is de game en diens wereld op gebouwd. Je krijgt toegang tot relatief grote omgevingen met meerdere paden en mogelijkheden, die je allemaal een keer wil uitproberen. Ga je dood? Dan begin je wederom op een specifiek punt. En als je pech hebt, moet je het level opnieuw starten.

Maar het toffe is dan dat je alle ontgrendelde kennis en vaardigheden meeneemt naar de volgende loop. Je werk en inzet is dus niet voor niets, waardoor doodgaan geen straf is. Het is een spel dat zich verder moeilijk laat uitleggen, en daarom zeggen we: heb je ook maar enigszins interesse, geef de game dan een kans. Er is tot slot een toffe multiplayermodus waarin een speler online in de huid kruipt van de huurmoordenaar. Diegene, of jij natuurlijk, jaagt dan op Colt om hem het leven zuur te maken. Met recht één van de beste games van nu.

Mario Party: Superstars

Het is geen geheim dat de Mario Party-serie de laatste jaren een beetje in het slop geraakt is. Tegenvallende minigames met de nadruk op bewegingen, borden die weinig tot de fantasie spreken en het gebrek aan een online modi zorgen al jaren voor een gebrek aan enthousiasme. Nintendo wil dus teruggrijpen naar het verleden, toen Mario Party garant stond voor een digitaal feestje. En dat is voor een groot deel gelukt met Mario Party: Superstars. Voor dit deel haalt Nintendo geliefde en bekende minigames en borden van stal voor de nieuwe generatie.

Superstars heeft vijf unieke borden die elk zo hun aanpassingen en eigen onderdelen hebben, waardoor potjes al snel in totale chaos veranderen. Goede chaos, omdat het van begin tot eind niet zeker is wie er wint. Verschillende bordelementen kunnen ervoor zorgen dat je munten of sterren verliest; en anders kan een andere speler je op allerlei manieren dwarsbomen. Dit gaat veel meer zoals dat vroeger ging, met interactieve spelborden en minigames waarin knoppenrammen centraal staan. En dat in een modern, grafisch jasje dat aangenaam oogt.

Mario Party: Superstars heeft veel meer om het lijf. Zo is er een online modus, waarin je tegen vreemden en vrienden speelt, kun je verschillende uitdagingen voltooien en zijn er online leaderboards voor minigames. De game is niet vrij van kritiek. De online modus heeft soms wat vertraging en het aanbod speelborden is beperkt. Er zijn er maar vijf en die vijf komen allemaal uit de eerste drie delen. Daarnaast kun je nog iets aanmerken op de selectie minigames, die soms wat op elkaar lijken. Maar ook dat is Mario Party eigenlijk niet vreemd.

Tales of Arise

De Tales of-reeks wordt in Japan gezien als de tegenhanger van Final Fantasy. Beide series hebben een enorme aanhang en voorzien spelers in elk nieuw deel van een nieuwe wereld, nieuwe personages en een compleet nieuw verhaal. Je hoeft dus gelukkig geen enkele Tales of-game gespeeld te hebben om Tales of Arise te kunnen begrijpen of waarderen.

Op het gebied van gameplay lijken de rpg-series niet op elkaar. In Tales of Arise heb je tijdens de gevechten geen tijd voor menuutjes, omdat er veel nadruk ligt op actie. De hoofdpersoon Alphen hakt met stijl door verschillende vijanden. Dat is immers waar de franchise om bekend staat. Wanneer je combo’s maakt en de speciale aanvallen achter elkaar uit je controller tovert, verandert het scherm in een wervelwind van kleur en geluid, en dat voelt heerlijk.

Het verhaal is redelijk standaard voor een Japanse role playing game. Er zijn twee werelden; één hiervan loopt technologisch ver voor en dit heeft ertoe geleid dat de andere wereld, die nog op middeleeuwse techniek werkt, snel werd overgenomen. De mensen daar zijn tot tweederangsburger vervallen en het is aan de hoofdpersoon om dit te veranderen. Gelukkig speel je dit soort games niet voor het verhaal.

Wat wel erg goed is, zijn de personages, hun motivaties en de manier waarop de game jou constant aan het denken zet over wat er gebeurt in de wereld. Je wordt als speler geforceerd een mening te vormen over de gebeurtenissen, net zoals de personen in het spel. De Tales of-games staan verder bekend om hun skits: korte stukjes dialoog die personages uitdiepen en de band tussen de verschillende teamleden blootlegt. Ook in Arise zijn ze van stal gehaald, en een leuke aanvulling.

Tales of-spellen zijn niet vaak moeders mooiste. Maar Namco Bandai heeft echt z’n best gedaan en een enorme inhaalslag gemaakt. De werelden waar je doorheen loopt zijn prachtig vormgegeven in een soort waterverfstijl. Daarnaast hebben de personages niet alleen kleurrijke karakters: ook hun uitstraling en design spatten van het scherm. De wereld is niet feilloos, maar echt grote problemen zijn er niet.

Het mag gezegd worden: Tales of Arise is een hit. De gevechten zijn goed uitgedacht en uitdagend, het verhaal is interessant genoeg en de personages zijn aandoenlijk. Heb je zin in een rpg en vind je het niet erg om midden in de actie te zitten? Dan heb je aan Tales of Arise een goede.

Pokémon Brilliant Diamond en Pokémon Shining Pearl

Fans hebben er jarenlang op moeten wachten, maar sinds november kun je dan eindelijk de Pokémon Diamond- en Pokémon Pearl-remakes aanschaffen. De spellen worden Pokémon Brilliant Diamond en Pokémon Shining Pearl genoemd en geven spelers precies waar ze om vroegen: opnieuw gemaakte versies van de games die meer dan vijftien jaar geleden voor de Nintendo DS verschenen. Dat is een statement dat een beetje kort door de bocht is, maar we kunnen niet anders dan concluderen dat dit wel de basis van het probleem van de remakes vormt.

De vraag is nu: hoe groot is dat probleem daadwerkelijk? Dat ligt eraan wat je uit de game wil halen. Wil je Diamond en Pearl opnieuw spelen, maar dan met geüpdatete graphics, spelregels en Pokémon? Of had je een heruitgave verwacht zoals Fire Red, Soul Silver of Alpha Sapphire? Wanneer je voor de eerste optie gaat, dan heb je weinig te klagen. Dit zijn de meest getrouwe heruitgaves die je je maar kunt wensen. Gamers die net wat meer verwachten, komen een beetje van een koude kermis thuis. Speel je voor het eerst? Dan merk je daar weinig van, natuurlijk.

Pokémon Brilliant Diamond en Pokémon Shining Pearl geven je de taak de Pokédex te vullen, acht gymleiders en de Elite Four te verslaan en de Sinnoh-regio te ontdekken. De games mogen rekenen op kleine quality of life-verbeteringen, maar over het algemeen blijft het bij de basis van Diamond en Pearl. Dit keer is de online modus wel wat robuuster en kun je meer dingen doen in de zogenaamde Underground (dat is voornamelijk handig voor oude rotten), maar de opzet, het tempo en je mogelijkheden zijn grotendeels gelijk aan de originele titels.

Onderaan de streep zijn Pokémon Brilliant Diamond en Pokémon Shining Pearl nog steeds toffe titels om te spelen. Of je nou een terugkerende speler bent of voor het eerst aan het avontuur begint, dat maakt niet uit. Maar je moet wel je verwachting bijschaven. Stel ze niet te hoog in als oude rot en je houdt een avontuur over dat als een warm bad tijdens de vakantie aanvoelt. Voor nieuwe spelers is het zaak dat ze onthouden dat Pokémon Brilliant Diamond en Pokémon Shining Pearl niet de makkelijkste games in de serie zijn; je moet dus blijven opletten.

Hot Wheels: Unleashed

Hot Wheels zijn natuurlijk de kleine speelgoedauto’s die menig kind door de kamer heeft laten slingeren. Ontwikkelaar Milestone, bekend van MotoGP en Ride, heeft de echte Hot Wheels-geest proberen te vangen in een digitale racegame; de vraag is of dit nu helemaal gelukt is. Nog nooit hebben plastic speelgoedauto’s er zo goed uitgezien op een groot scherm. Scheurend en driftend door de bochten om de boost te sparen, trap je net op tijd op het gaspedaal om het autootje als eerste over de finish te krijgen. Wanneer alles samen komt, is deze game geweldig.

Maar jammer genoeg gebeurt dat niet vaak genoeg. De game ziet er oogstrelend uit en de autootjes zijn met liefde op het scherm getoverd, maar de ontwikkelaar kan het niet laten om je alleen nieuwe auto’s te geven in de vorm van loot boxes. Je racet, je krijgt punten en met genoeg punten koop je een box. Met spanning kijk je naar de tv en in de meest doorsnee animatie die je je kunt bedenken, wordt de box geopend en daar staat… voor de vierde keer exact dezelfde, met zo veel liefde en oog voor detail gemaakte, Hot Wheel uit je kindertijd. Je sloopt de auto voor een ander type punten, en probeert de auto’s die je al hebt hiermee iets sneller te maken. En ook dat ziet er wat gewoontjes uit.

De banen zijn aan het begin ook echt tof en geven het spel een ander smoelwerk mee dan andere racegames. Loopings, draaiende bochten, stukken ondersteboven, je kunt het zo gek niet bedenken. Maar na twintig races merk je dat er eigenlijk maar vijf omgevingen zijn waarin al dit moois staat. En hoewel de ontwikkelaar er veel aan heeft gedaan om de verschillende banen zo leuk mogelijk te houden, bekruipt langzaam het gevoel dat er zo veel meer had in kunnen zitten.

De verhaalmode is niets meer dan een kaart waar je langzaam overheen rijdt om verschillende races te doen. Waardoor je weer extra punten krijgt, om extra loot boxes te kopen, om hopelijk extra auto’s te vinden. Het is een gameplaycirkel die veel van gamers bekend zal zijn. Daar moet je maar net zin in hebben. Dat je eigen banen kunt maken, zoals vroeger in je kamer, is dan wel weer een goede aanvulling, en er zullen genoeg mensen zijn die hier helemaal op los kunnen gaan. Helaas redt dit onderdeel je niet van de monotone zoektocht naar meer punten om meer baanonderdelen te kunnen kopen. Het is en blijft prachtig plastic; jammer dat het bij plastic blijft, met wat extra poetsen had er goud in kunnen zitten.

WarioWare: Get it Together

WarioWare begon ooit als een grappige compilatie van kortdurende minigames die het spel in een rap tempo op je afvuurt. Dat is het in de kern nog steeds, maar de focus verschoof naar unieke bedieningselementen implementeren die een console aanbiedt. Zo hebben de games op de Nintendo DS, Nintendo Wii, Wii U (we rekenen Game & Wario gewoon mee) en de Gameboy Advance allemaal een andere insteek. WarioWare: Get it Together zet de lijn netjes voort door dit keer de nadruk op multiplayer te leggen. Dat past prima bij het karakter van de Switch.

De Nintendo Switch heeft z’n eigen afneembare controllers en een scherm waar je op kunt gamen. Je hebt dus geen grote controllers of televisies nodig om even snel een multiplayerpotje te spelen. Dat is het idee achter deze titel. Zo speel je heel snel al met een vriend of vriendin op het kleine scherm van de Switch. En als je met in totaal vier mensen wil gamen, dan kan dat ook. Dan sluit je wat extra controllers aan en kunnen jullie helemaal losgaan aan de sloot minigames die het spel voorschotelt. WarioWare: Get it Together heeft wel een uniek element.

Multiplayer is niet nieuw voor de serie. Maar dit keer zijn er meerdere speelbare personages. Al die personages hebben zo hun eigen vaardigheden, waarmee je in principe alle minigames moet kunnen spelen. Dat heeft als gevolg dat de vaardigheden in veel gevallen op elkaar lijken en dat de minigames niet zo uiteenlopend zijn als voorheen het geval was. Daardoor verliest WarioWare wat van zijn speelse karakter. De multiplayermodi zijn dit keer ook niet heel uitgebreid. Daardoor ben je wellicht iets sneller uitgekeken op dit nieuwe deel van de reeks.

Shin Megami Tensei V

Japanse rpg’s kunnen nog wel eens de grenzen van absurditeit opzoeken. Niet alleen qua gameplay, maar ook qua verhaal. In Shin Megami Tensei V komen we terecht in Tokyo van vandaag de dag. Een middelbare scholier aldaar raakt geïnteresseerd in geruchten over demonen die verschijnen in een bepaalde tunnel. De scholier gaat op onderzoek uit en raakt bewusteloos nadat er een aardbeving optreedt. Als hij eindelijk wakker wordt, ziet hij dat hij terechtgekomen is in een apocalyptische versie van Tokyo, midden in het gevecht tussen engelen en demonen.

Juist, van de regen in de drup. En het houdt niet op. Want kort daarna zorgen demonen ervoor dat de scholier bijna overlijdt. Maar op het laatste moment wordt hij gered door een wezen genaamd Aogami. Samen fuseren ze in Nahobino: een verboden wezen dat noch mens noch godheid is. Dit is slechts de introductie van het verhaal van Shin Megami Tensei V. Spreekt dit je niet helemaal aan, dan trekt de gameplay je wellicht over de streep. Dit zijn turn-based gevechten: iedereen mag om beurten een aanval uitvoeren om elkaar bewusteloos te krijgen.

Het gevechtssysteem bevat veel traditionele elementen, maar ook genoeg onderdelen die de boel fris doen aanvoelen. Daarnaast kun je verschillende demonen ‘vangen’ en met elkaar fuseren, waardoor je toegang krijgt tot nieuwe monsters. Houd er rekening mee dat het verhaal je misschien niet altijd door de game heentrekt, omdat dat wat afzwakt, en dat Shin Megami Tensei V best pittig is — ook voor de doorgewinterde rpg-liefhebber. Maar laat dat je niet tegenhouden wanneer je deze game een kans wil geven. Want dat verdient het dubbel en dwars.

Metroid Dread

Over beste games gesproken waar we lang op hebben moeten wachten: Metroid Dread is het vervolg op Metroid Fusion die op de Gameboy Advance uitkwam. Dat spel kwam alweer negentien (!) jaar geleden uit, dus het is niet vreemd als je niet meer zou weten wat er nou precies speelt. Gelukkig geeft Dread een kort overzicht van de gebeurtenissen tot nu toe, waardoor je ook als nieuwe speler prima snapt wat er gebeurt. Het verhaal is aardig en trekt je met genoeg mysterie door de game heen. Maar het is de gameplay die zorgt dat je blijft spelen.

Metroid Dread is een zogeheten Metroidvania. Dat is een onofficieel genre van videogames waarin backtracking (teruggaan naar eerder bezochte gebieden) centraal staat, zodat je nieuwe delen verkent met nieuw verworven vaardigheden. In dit type spellen kun je soms best verdwalen, omdat ze je aan je lot overlaten. Metroid Dread is in dat opzicht een vreemde eend in de bijt, omdat het spel altijd duidelijk maakt waar je heen moet en hoe je er komt. Verdwalen is bijna geen optie, waardoor de vaart er heel goed in blijft zitten. Dit maakt Dread heel toegankelijk.

De bazen kunnen die vaart er dan weer een beetje uithalen. Je moet hun patronen herkennen en tegen hen gebruiken om ze te slim af te zijn. Dat kost soms wat meer tijd dan je zou willen, terwijl een handjevol bazen ook kogelsponzen zijn (het duurt even voordat je ze neer hebt). Het is een smet op een verder fijne, doch bij vlagen griezelige ervaring in een eenzame omgeving waar je je leven niet zeker bent. Veel hoef je je daar als liefhebber van de serie niets van aan te trekken, aangezien dit natuurlijk ook al meer dan dertig jaar een vast bestandsdeel van de serie is.

Far Cry 6

Antón Castillo is de dictator van de fictieve eilandenstaat Yara. De inwoners uit dit ogenschijnlijke Caraïbische gebied gaan gebukt onder dwangarbeid. Ze moeten viviro, een medicijn dat kankerremmend werkt, uit de lokale tabaksplanten onttrekken. ‘El Presidente’ Castillo ziet in zijn zoon een beoogd opvolger, en gaat dan ook niets uit de weg om dit te realiseren. Dani Rojas, de hoofdpersoon van Far Cry 6, probeert Yara per boot te ontvluchten. De viskotter wordt onder vuur genomen en Dani ontsnapt ternauwernood, om uiteindelijk opgevangen te worden door rebellen van Libertad. Samen met hen trekt Dani ten strijde tegen het leger van dictator Castillo, welke fijn vertolkt wordt door acteur Giancarlo Esposito (o.a. Breaking Bad).

Je kunt Dani als mannelijk of vrouwelijk personage spelen en wat direct opvalt is dat ze beiden een fantastische stemacteur hebben. Dani komt echt tot leven in de dialogen en komt daarmee geloofwaardig over, iets wat wel eens minder is geweest in de serie. Ook tijdens het ontdekken van de tropische eilanden maakt Dani af en toe gepaste opmerkingen en bij bepaalde liedjes op de radio zingt hij/zij zelfs mee, iets wat ontzettend bijdraagt aan de goede sfeer in de game. De rebellenleiders van Libertad zijn allemaal, op een fijne manier, net wat doorgedraaid. Zoals vaker in Far Cry heeft iedereen een wat extreme kant. De missies waar ze jou heen sturen eindigen dan ook vaak in explosies en chaos, en dat wordt luidkeels door iedereen toegejuicht. Stiekem is die chaos ook wat ervoor zorgt dat je steeds nog even wil kijken wat er verderop gebeurt.

Bijdragend aan de chaos is de introductie van nieuwe speciale wapens, ook wel resolver weapons genoemd. Dit zijn bijvoorbeeld grote raketwerpers, een explosieve shotgun, maar ook een geweer dat cd’s afschiet terwijl je de Macarena hoort spelen. Hilarisch. Helemaal bizar is de rugzak waar je één superwapen in kan dragen, waarmee je bijvoorbeeld zes doelzoekende raketten kunt lanceren om van vervelende helikopters af te komen. Zonder dat het saai wordt, voel je je al snel ontzettend krachtig en schiet je jezelf als superrebel door de dictatuur heen. Het is wel jammer dat de bekende skilltrees verdwenen zijn, waardoor je het idee kreeg je als personage ook tijdens de game te ontwikkelen. Het voelt nu een beetje alsof je vanaf het begin van de game alles al kan, je moet er alleen de wapens nog voor vinden. Ook is het eigenlijk niet meer nodig om op dieren te jagen om upgrades te verzamelen. Ondanks dat blijft het heerlijk om een vijandige basis te besluipen en iedereen ongezien om te leggen. De lange verhaallijn is prima, maar de vaak bizarre en hilarische zijmissies geven misschien nog wel het meeste kleur aan deze heerlijke, tropische Far Cry 6. Maar het is niet één van de beste games uit de serie.

Guardians of the Galaxy

In dit overzicht van beste games van dit moment hebben we nog zo’n bijzondere titel zitten, namelijk Guardians of the Galaxy. Dit is een game die aanspraak doet op de titel Game of the Year (GOTY). Dat zijn grote woorden, woorden die we niet zomaar uitspreken. In Guardians of the Galaxy maken we opnieuw kennis met Star-Lord, Gamora, Groot, Drax en Rocket Raccoon. De game begint behoorlijk low-key met een simpele missie om iedereen te leren kennen en bekend te raken met de redelijk simpele gameplay. Maar al gauw drukt het spel het gaspedaal in.

Voor je het weet neem je het op tegen hordes vijanden, los je simpele omgevingspuzzels op door je teamleden aan te sturen en neem je het op tegen planeetverorberende vijanden. Je kruipt in de huid van Star-Lord en schiet op alles wat los en vast zit met je bijzondere pistolen. Die pistolen beschikken over verschillende krachten. Daarmee maak je het vijanden moeilijk, maar oefen je ook invloed uit op je omgeving. Qua opbouw doet het spel denken aan de laatste Tomb Raider-game. Dat is ook niet gek, aangezien dezelfde ontwikkelaar aan het roer stond.

Waar de game in uitblinkt is de vormgeving, de karakterontwikkelingen van je teamleden en de interacties onderling. Iedereen reageert constant op elkaar en dat gebeurt altijd op basis van context. Ze bespreken grote veranderingen van het verhaal, zetten elkaar voor aap en zijn het continu met elkaar oneens. Maar uiteindelijk vinden ze zichzelf en daardoor ook elkaar. Hoe dat precies gebeurt, komt ontzettend natuurlijk over en dat is echt een dikke pluim voor de verhaalvertelling en de manier waarop Eidos-Montréal alles in beeld brengt. Magnifiek.

Battlefield 2042

Drie jaar lang hebben Battlefield-fans hun honger voor strategisch oorlog voeren moeten stillen met Battlefield 5. Nu, in 2021, gaan we naar 2042, waarin we een toekomst zien die eigenlijk helemaal niet zo futuristisch lijkt. Het voelt eerder zelfs wat nostalgisch aan. Volgt u het nog? De grootste kracht van Battlefield 2042 zit namelijk in de Portal-modus, waarin de vaste modi worden losgelaten en je zelf de regels kunt bepalen. Kies hoeveel spelers het tegen elkaar opnemen, in welke levels, met welke wapens, en misschien wel het belangrijkste: de rollen die spelers kunnen aannemen.

Over deze rollen is het meeste te doen in Battlefield 2042. Heel de serie lang is het al gebruikelijk een keuze te maken uit één van de vier rollen: assault (gewone soldaat met automatisch geweer), engineer (kan voertuigen repareren), support (gewonde soldaten genezen) of recon (scouten en snipen). In de Portal-modus kom je bepaalde klassieke levels tegen uit onder andere Battlefield 1942, Bad Company 2 en Battlefield 3, maar dan in opgepoetste vorm: een feest voor het oog en een vertrouwde manier van spelen.

In die oude maps speel je dus de klassieke vier rollen. Maar in de hoofdmodus van Battlefield 2042, All-Out Warfare, speel je één van de tien nieuwe specialists. Dit zijn personen met een naam, een specifiek uiterlijk en een speciale gadget die zij kunnen inzetten op het slagveld. De één heeft een wingsuit in plaats van de standaard parachute, de andere heeft een drone om vijanden te spotten. Deze gadgets zijn uniek per specialist. Het resulteert helaas in levels vol kopieën van dezelfde characters, en tenenkrommende oneliners aan het eind van elk potje. Ook weet je niet goed wie welke rol aanneemt, aangezien elke speler nu tijdens het potje kan blijven wisselen van wapenpakket. Zo is niet duidelijk of iemand medische ondersteuning geeft of een antitankwapen bij zich draagt. Het ontbreken van voice chat en hulpicoontjes helpt op deze manier menig strategie om zeep.

De nieuwe levels zijn gigantisch groot maar tegelijk erg leeg, waardoor je als soldaat erg kwetsbaar bent tegen vijandige voertuigen. Ook moet je soms enorme afstanden te voet afleggen als je geen lift krijgt van medespelers. Grafisch ziet de game er goed uit, maar het is wel bijzonder dat in voorgaande delen de levels veel dynamischer veranderden door de schade en explosies van de gevechten. De geluidseffecten klinken soms veel te hard of te zacht waardoor je niet goed kan lokaliseren waar de actie plaatsvindt. Spawn points zijn vaak ronduit vreselijk geplaatst waardoor je regelmatig direct wordt neergeschoten zonder je te kunnen verweren. Dat gekozen wordt voor een model als live service, met nieuwe specialists en levels per seizoen, biedt zeker geen garantie dat spelers de game in de huidige staat lang zullen blijven spelen. Zo blijft er, ondanks recente updates en beloftes de game langdurig te zullen blijven ondersteunen, nog erg veel werk aan de winkel om van Battlefield 2042 enigszins een game te maken die de serie eer aan doet.

Life is Strange: True Colors

Wellicht ben je al bekend met de Life is Strange-serie. Dit is een serie episodische games waarin jonge mensen met bijzondere krachten centraal staan. In de eerste game manipuleerde je de tijd en in Life is Strange: True Colors ervaar, absorbeer en manipuleer je de sterke emoties van de mensen om je heen. Het hoofdpersonage, Alex Chen, ziet die emoties als duidelijke en felle kleuren om die mensen. Dat is ook meteen waar de ondertitel van deze game vandaan komt. True Colors kan in dit geval ook nog eens een dubbele betekenis hebben, dus dit is goed gevonden.

In Life is Strange: True Colors krijg je te maken met een mysterie dat je wil oplossen. De broer van Alex kwam namelijk eerder om in een ongeluk. Echter, ze gelooft niet dat het een ongeluk was, waardoor ze dus besluit op onderzoek uit te gaan. Ze gebruikt daarvoor de krachten die ze bezit, die ze eerst ook nog als een vloek ervaarde. Tijdens haar onderzoek komt ze ook achter allerlei donkere geheimen van de stad waarin ze zich bevindt. Dat levert soms indrukwekkende en spetterende, maar soms ook verterende en grappige momenten op.

Life is Strange: True Colors is geen actietitel. Het verhaal en de keuzes die je erin maakt staan echt centraal. En in veel gevallen weet dat verhaal, en weten de personages en de onderwerpen die voorbijkomen, ook echt een goede snaar aan te slaan. Het team achter dit spel heeft zich dit soort verhaalvertelling echt eigen gemaakt en dat merk je aan alle facetten van het spel. Het hoeft misschien niet je soort game te zijn en dat is volkomen oké. Maar als je dol bent op interactieve verhalen met genoeg gameplayelementen, dan moet je Life is Strange: True Colors spelen.

WRC 10

De tiende editie van de officiële WRC-videogame kwam dit jaar uit en de developers pakken groots uit met meerdere nieuwe modes en verbeterde gameplay. Zo is het dit jaar de vijftigste verjaardag van het World Rally Championship en dat wordt gevierd met een nieuwe mode waarin je allerlei challenges moet voltooien. Je maakt een geschiedenisreis door voor elk jaar dat het WRC actief was een stage te voltooien die dat jaar memorabel was. Deze stages worden steeds moeilijker naarmate je vordert, maar als je een stage haalt voelt dat goed. Het voelt alsof je even goed bent als de coureurs die je nadoet.

In een andere nieuwe mode kun je lid worden van clubs, of er zelf een maken. Het doel van deze clubs is om zelf challenges te maken en posten, zodat je clubleden de stages kunnen proberen en hun beste tijd kunnen neerzetten. Deze tijden worden dan natuurlijk gepost op de leaderboards. Het is een leuke toevoeging, want het is altijd leuk om je tijden te vergelijken met je vrienden.

En je kunt goede tijden neerzetten, want de auto’s reageren als nooit tevoren. De WRC-serie was al een redelijk mooie en goede sim rally, maar de graphics en gameplay zijn dit jaar wederom verbeterd. Auto’s reageren nog beter op de ondergrond en stuurbewegingen en de stages en auto’s zien er ook vele malen beter uit. Zeker op de huidige generatie consoles.

Aan de carrièremodus is niet veel veranderd, maar dat was al tof. Het is vet om je eigen team te managen en het werkt goed. Het enige nadeel is dat de menu’s er nog steeds hetzelfde uitzien en dat is geen compliment. Dit mag wel verbeterd worden. Maar de gameplay erachter werkt goed, dus voor nu is het prima. WRC wordt elk jaar beter en fijner om te rijden en dat is dit jaar ook zo! Met de toevoegingen van twee nieuwe modes heb je meer dan genoeg te doen.

Meer beste games?

Voor meer informatie, tips en adviezen voor de zoektocht naar een nieuwe tv waar je de beste games op kunt spelen, kun je terecht in de homecinema informatiegids of je kunt direct verder lezen via onderstaande links.

• Hoe kies je een tv voor je Xbox Series X of PlayStation 5 spelconsole?
• Input lag op televisies: Wat is het en waarom is het belangrijk?
• Wat heb je nodig voor Dolby Vision HDR? Een compatibele tv en speler
• Dit is waarom backwards compatibility voor Xbox en PlayStation belangrijk is
• Games streamen in 2020: dit zijn alle mogelijkheden
  

Lees ook onze recensies van gameconsoles

• Microsoft Xbox Series X
• Sony PlayStation 5
• Sony PlayStation 4 Pro
• Nvidia Shield met Android TV
• Nintendo Switch
• Microsoft Xbox One X

Meer beste games 2021

• Beste games van dit moment – deel 18 (winter 2020-2021)
• Beste games van dit moment – deel 19 (begin 2021)
• Beste games van dit moment – deel 20 (zomer 2021)
• Beste games van dit moment – deel 21 (herfst 2021)