Review: Bowers & Wilkins Pi7 S2 – Oortjes mikken op de top

Blauw met goud

Bij grote koptelefoons kun je makkelijker luxe toevoegen. Wat leder hier, wat metaal daar, en je eindigt met iets kostbaarder. Bij kleine in-ears is dat wat moeilijker. De toestellen moeten immers compact en licht blijven. Veel mensen willen bovendien oortjes die discreet zijn. Het idee is immers dat je TWS’en in je oren laat, ook als je even met je collega’s een praatje maakt. Om dat mogelijk te maken zijn de Pi7 S2’s voorzien van een transparantiemodus die stemmen doorlaat. In de bijhorende app kun je instellen hoe transparant deze modus is, wat wel handig is in lawaaierige open kantoren.

Ondanks de beperkingen die vasthangen aan hun kleine formaat, heeft Bowers & Wilkins wel een zekere klasse aan de Pi7 S2 kunnen geven. De toestellen ogen dankzij de metaalachtig lijkende buitenkant chiquer dan de koelkastwitte kunststofoortjes die de norm zijn. Er zijn drie kleuruitvoeringen, ook voorzien van chique namen: Satin Black, Canvas White en Midnight Blue. Die laatste combineert een donkerblauw met goudkleurige accenten – dat heeft iets koninklijk, vinden we. De touchcontrols op de buitenkant werken (voor een keer) prima. Ook de case is in een bijhorend kleurenschema getooid en ziet er wat netter uit dan een doorsnee laaddoosje.

Rijk aan features

Je kunt niet om de hogere prijs van de Pi7 S2’s heen. Gegeven dat je al uitstekende draadloze in-ears hebt voor 150 euro (reële winkelprijzen), moet Bowers & Wilkins heel wat uit de kast halen om z’n 399 euro te rechtvaardigen. Dat doet het in eerste plaats door iets uniekere features aan te brengen. Zo pakt de fabrikant uit met een bereik van 25 meter, aanzienlijk meer dan de conventionele tien meter die er maximaal tussen je smartphone en oortjes mag bevinden. Het is niet zomaar een boude claim; het bereik van de Pi7 S2’s is inderdaad heel indrukwekkend. Dat merken we als we vanuit onze werkruimte even een verdieping lager in de keuken koffie gaan halen. De meeste TWS’en geven het al op bij het afdalen op de trap, hier raken we tot aan de koffiemachine. Als je vaak rondloopt op een open kantoor en bijvoorbeeld nog wil kunnen telefoneren, dan zijn deze oordoppen alvast een aanrader.

Minder uniek – maar wel heel handig bij een TWS – is de mogelijkheid om de case draadloos op te laden. Dankzij een snellaadfunctie kun je met vijftien minuten aan de lader hangen twee uur luisteren toevoegen. De laadcase zelf is goed voor 16 uur extra autonomie. Het batterijleven van de oortjes is trouwens een stuk beter dan bij de eerste generatie: 5 uur met noise-cancelling ingeschakeld.

Op technologisch vlak gaat Bowers & Wilkins voor goede specificaties. De Pi7 S2 hebben bijvoorbeeld drie microfoons per oor. Eén microfoon wordt ingezet voor telefonie, de twee anderen voor de adaptieve ruisonderdrukking. Ondersteuning voor betere codecs is ook zeer goed. Als je mobiel toestel het ondersteunt, verbinden de Bowers & Wilkins-oortjes met het aptX Adaptive-codec. Heb je een iPhone, dan wordt er AAC gebruikt.

Handig met laptops en op vliegtuigen

Nagenoeg alle laptops beschikken over Bluetooth, de meesten ondersteunen echter geen audiofiele codecs. Daarom kun je de Pi7 S2 uiteraard rechtstreeks met je computer verbinden, maar is er ook een tweede optie. Sluit je de case via een USB-kabel op je computer aan, dan verschijnt het als externe audio-oplossing in Windows of macOS. Stuur het geluid naar de case, en deze zal een Bluetooth-verbinding maken met de oortjes mét gebruik van aptX Adaptive.

Dit werkt prima. We sloten de case aan op onze iMac en konden meteen het geluid van een aflevering van ‘The Rig’ op Amazon Video via de Pi7 S2-toestellen horen. Nog handiger is dat je tegelijkertijd op je smartphone de Music-app kunt openen om instellingen te veranderen. Zo kun je, al luisterend naar de audio op je computer, de noise-cancelling inschakelen of het transparantieniveau regelen.

De functie is bovendien handig als je een lange vlucht neemt. In de doos zit een USB naar jack-kabel. Deze kun je insteken op de hoofdtelefoonuitgang van een in-flight mediasysteem om beter geluid te krijgen als je een film bekijkt. Stukken beter dan de prutshoofdtelefoons die je van de luchtvaartmaatschappij zult krijgen, dat kunnen we je wel verzekeren.

Bowers & Wilkins Music-app

Zoals de meeste Bowers & Wilkins-producten tegenwoordig stel je de Pi7 S2 in met de Bowers & Wilkins Music-app. Het dient zowel voor de Formation-multiroomproducten als voor de vele headfi-toestellen van de Britten. Naargelang welk toestel je aansluit, past het de interface aan. We merken snel dat de fabrikant vasthoudt aan zijn strategie om wel ‘betere’ functies aan te bieden, maar de bediening simpel te houden. Vergeleken met pakweg Sony’s hoofdtelefoonapp is dit een rustigere ervaring, met een beperkt aantal controls. Handig is wel dat je de prioriteit van Bluetooth-verbindingen kunt bepalen.

Wel zet Bowers & Wilkins flink in op wat net de functie is van deze oortjes: muziek beluisteren. Verbind je de Music-app met de Deezer-, Qobuz- of Tidal-streamingdienst, dan krijg je een rijke muziekervaring gepresenteerd, met eigen playlists en afspeellijsten gecureerd door het Britse merk. Internetradio beluisteren via TuneIn kan ook; je vindt er alle nationale zenders van België en Nederland (en nog veel meer). De app heeft ook een koppeling met Soundcloud.

Als je getrouwd bent met pakweg Apple Music of Spotify, heb je hier weinig aan. Dan gebruik je gewoon de vertrouwde app van je favoriete dienst. Maar het is wel een leuk extraatje.

Twee drivers beter dan één?

Bij duurdere, bekabelde in-ears komt het wel vaker voor dat er meer dan één driver in elk toestel zit. Sommige IEM’s tikken zelfs af op 18 stuks – per oor! Zover gaat Bowers & Wilkins niet, maar ze vult de grote driver in elke Pi7 S2 aan met een tweede die zorgt voor hogere frequenties. Ze zijn ook elk individueel versterkt. Dat zie je niet vaak bij draadloze doppen. Klinken de Pi7 S2’s dankzij die dubbele drivers dan meteen ook beter? Die garantie heb je niet.

Wanneer je de Pi7 S2 correct aanbrengt, verdwijnt al heel veel omgevingsgeluid. Qua passieve isolatie doen ze het al goed. Dat betekent dat de actieve noise-cancelling minder moet wegwerken. Bij onze testvideo van een treinrit zorgt die combinatie voor een mooi resultaat. Heel veel lawaai wordt weggewerkt in de Aan-stand, meer dan genoeg om je media te kunnen consumeren zonder vermoeidheid. Interessant genoeg is de Auto-stand net weer anders. Het laat iets meer lagere frequenties door, maar betrekkelijk afgezwakt. Iets meer lawaai dus… maar wel op een natuurlijke wijze die we niet onaangenaam vonden. Na enkele minuten hoorden we trouwens de NC toenemen, tot het uiteindelijk de Aan-stand benaderde. In andere situaties, zoals een haardroger die in de buurt werd gebruikt en een luide tv, presteerde de ruisonderdrukking ook heel degelijk. Dit maakt de Bowers & Wilkins-oortjes geschikt om bij het thuiswerken wat rust te krijgen, maar ook voor pendelaars en reizigers.

Zoals gezegd was de eerste Pi7 op vlak van geluidskwaliteit een hoogvlieger. Het bood iets anders dan de mainstream oortjes, door een tuning aan te bieden die richting het Bowers & Wilkins-huisgeluid uitging (weliswaar met iets meer basaanwezigheid, wellicht omdat dit voor het luisteren onderweg prettig is). Hoewel we niet 1-op-1 kunnen vergelijken, omdat de oude testproducten weer terug naar de fabrikant gingen, kunnen we wel vergelijken met de oude Pi5 – die ook de goede geluidskwaliteit deelde. De conclusie is snel dat de Pi7 S2 meer van hetzelfde biedt. Luisterend naar de tegendraadse pop op ‘The Baby’ van Samia, krijgen we mooie vocals gepresenteerd tegen een gedetailleerde, grootschalige achtergrond. De eerste track, ‘Pool’, heeft een ijl gevoel, alsof het in een immense kamer wordt gezongen. Dat ruimtelijke karakter vertalen de Bowers & Wilkins prima, wat niet altijd lukt bij goedkopere draadloze in-ears. Die goede omhulling is ook een plus als we later naar een stuk van ‘No Time To Die’ kijken. Het is geen surround natuurlijk, maar de klamme sfeer van een mistig bos in Noorwegen, waar 007 weerwerk biedt aan een reeks achtervolgers, wordt uitstekend overgebracht.

De Pi7 S2 hebben een cleaner karakter, al is de Bowers & Wilkins-voorliefde voor iets meer trebledetail er nog altijd. Maar met de zachte hand aangebracht. De knallende ontmoeting tussen hiphop en wereldmuziek op ‘The Pope’ van Ibrahim Maalouf en D Smoke laat een natuurlijkere trompet horen, met onderliggende beats die heel krachtig en vol overkomen, maar niet vervormend. En dat is dan weer iets waar je de expertise van een echt hifi-merk aan merkt, denken we dan.

Conclusie

De Pi7 S2 kosten behoorlijk veel. Je mag ze gerust duur noemen, maar daarvoor krijg je wel draadloze oren die inderdaad op een hoog niveau presteren. Op vlak van geluidskwaliteit behoren ze tot de beste, onder meer dankzij de zuivere bassen en de ruimtelijkheid. Dat laatste doet muziek niet enkel spannender klinken, het zorgt voor meer ontspannen luistersessies. De noise-cancelling is zeer goed, maar niet klasseleidend. De mogelijkheid om de case als Bluetooth-zender te gebruiken is heel slim gevonden. Het laat toe om met noise-cancelling te luisteren in situaties waar dat voorheen niet mogelijk was.