Mafia Definitive Edition
Mafia Definitive Edition is een remake van Mafia, een achttien jaar oud spel, en is met recht één van de beste games van dit moment. Maar het is niet zo maar een remake. Veel aspecten zijn opnieuw opgebouwd en dat maakt voor een prettige ervaring. Mafia biedt een geromantiseerde glimp van de georganiseerde misdaad op het hoogtepunt van de drooglegging, een tijd in de Verenigde Staten waarin alcohol illegaal werd verklaard, waardoor ondernemende zakenmensen zoals Don Salieri de dorstigen konden redden met een welkomstproduct.
Tommy Angelo komt dit leven binnen door de juiste persoon op de verkeerde plaats te zijn, aangezien zijn vaardigheden als taxichauffeur met geweld worden gerekruteerd door een paar maffioso die proberen te ontsnappen aan een vuurgevecht. Er is maar heel weinig aan het ontwerp en de gameplayformule van Mafia veranderd. Hangar 13 heeft gezorgd voor een perfecte recreatie van Lost Heaven en het een prachtige nieuwe verflaag gegeven. En dat zien we gelukkig ook in allerlei facetten van de videogame terug,
De kracht van moderne hardware (laten we wel wezen: deze generatie is nog steeds krachtig) blaast de meer dramatische omgevingen en cutscenes nieuw leven in door middel van uitstekende weer- en lichteffecten die het beste uit de meest memorabele decors naar boven halen. De beelden strekken zich ook uit tot de cast van personages. Voor de remake geniet de cast van super gezichtsanimaties. Bij enkele van de mindere personages zie je nog een beetje de oude game, maar alles bij elkaar kun je goed zien dat hier veel tijd aan besteed is.
De remake profiteert ook enorm van de moderne gameplaymechanica van third-person actiegames. Het spel heeft een goed coversysteem, analoog richten en makkelijkere achtervolgingen. Terwijl je over de weg racet en politie of maffia-goons ontwijkt, kun je naar speciale kaartmarkeringen navigeren die naar kleine bouwzones leiden waar je doorheen kunt gaan en je achtervolgers achter kunt laten. Het schieten op voertuigen wordt bovendien gemakkelijker gemaakt dankzij een fijn, automatisch richtsysteem.
Watch Dogs Legion
De Watch Dogs-serie bestaat nu uit drie openwereldgames waarin je als hacker actief bent. Je krijgt toegang tot de persoonlijke gegevens van mensen op straat en hebt invloed op allerlei verschillende dingen, op staat en in gebouwen. Zo kun je bijvoorbeeld op verschillende manieren het verkeer ontregelen, door auto’s van afstand te besturen, en beveiligingscamera’s en meer overnemen. Daar waar deel één zichzelf net even te serieus nam en deel twee dat alweer overboord gooide, zien we in Watch Dogs Legion wederom een andere aanpak.
In Watch Dogs Legion is er namelijk niet één hoofdrolspeler. Je begint met een willekeurig personage en je krijgt de taak om vanaf dat moment de organisatie DedSec op te bouwen, in de strijd tegen meerdere vijandelijke groepen. waaronder Albion. Dat opbouwen doe je door mensen op straat te rekruteren. Je kunt werkelijk waar alle npc’s (non-player characters) voor je doel strikken, waardoor ze dus wel degelijk playable worden. Na het rekruteren kun je namelijk naar andere teamleden overschakelen. Iedereen heeft zijn eigen vaardigheden.
En voor allerlei verschillende soorten missies en uitdagingen, heb je de kwaliteiten van verschillende teamleden nodig. De één is goed met drones, de andere hackt heel snel, weer een ander heeft een uniek wapen, dan is er weer iemand met zijn eigen voertuig, et cetera. De mogelijkheden op het gebied van gameplay zijn niet eindeloos, maar zo voelt het wel. Het is bovendien ook heel tof om steeds over te kunnen schakelen, aangezien het voelt alsof je echt vanuit de schaduw te werk gaat en de gevestigde orde ondermijnt met Jan met de pet.
Qua gameplay valt er dus weinig te klagen. Daarnaast is het zo dat de besturing ook goed werkt en dat het schakelen tussen personages geen negatieve invloed heeft op de gameplay. Ze maken namelijk veelal gebruik van dezelfde wapens en vaardigheden en ook de unieke mogelijkheden zitten op dezelfde knoppen. Wat Watch Dogs Legion tegenhoudt is een oppervlakkig verhaal en wat technische mankementen. Die vallen dusdanig op dat het soms stoort, maar hopelijk verdwijnen die problemen wanneer de next-gen upgrade beschikbaar is.
Crash Bandicoot 4: It’s About Time
Als je vroeger een PlayStation had, dan was de kans groot dat je één van de drie (mainline) Crash Bandicoot-games had. Dit waren toffe platformgames met een behoorlijke uitdaging, een gave sfeer en kenmerkende graphics. Samen met Spyro the Dragon stond Crash synoniem voor PlayStation-platformers. Mettertijd zijn er nog heel wat games in de serie verschenen, maar geen van die titels kon echt tippen aan de trilogie. Nu is er een officiële vierde deel uitgebracht. Niet door de originele makers, maar door de trilogieremasters.
En dat deel heet Crash Bandicoot 4: It’s About Time. Dat er humor in het spel zit, zie je meteen aan de titel. Die slaat namelijk op het feit we meer dan twintig jaar hebben moeten wachten op het vierde deel en dat we dit keer door tijd en dimensies reizen. Je komt op allerlei verschillende plekken die niets met elkaar te maken hebben, maar die wel allerlei toffe gameplayelementen introduceren. Dat gaat dan om nieuwe elementen, zoals aan lianen hangen, over een rails grinden of over de muur rennen. Het is een verdieping van de bekende gameplay.
Daarnaast zijn er dit keer verschillende maskers die ontzettend veel invloed op de game hebben, zonder echt de kern aan te passen. Zo kun je de zwaartekracht omdraaien of de tijd vertragen. Alle maskers zijn bedoeld om de nieuwe uitdagingen te overkomen en wat ons betreft zijn ze een prima toevoeging aan de franchise. Crash Bandicoot 4 heeft ook nog een modern element als outfits, die je kunt vrijspelen door diamanten en andere dingen te verzamelen. Geen zorgen, gelukkig zitten er geen microtransacties in deze videogame.
Door de jaren heen zijn er nog een aantal nieuwe games in de serie verschenen. Hoewel die spellen misschien ergens nog wel leuk waren, wisten ze niet de kern van een Crash Bandicoot-game over te brengen naar een moderne gameconsole. En Toys for Bob, de ontwikkelaar van Crash 4, is dat gelukkig wel gelukt. Crash Bandicoot 4: It’s About Time zit tjokvol toffe en mooie levels, meer dan genoeg uitdaging én laat zien waar de serie voor staat. Wat ons betreft met recht één van de beste games die je op dit moment kunt spelen.
Tony Hawk’s Pro Skate 1 + 2
Het recent verschenen Skater XL maakte nog maar eens pijnlijk duidelijk dat skateboarden niet makkelijk om te zetten is in een videogame. Ontwikkelaar EA heeft de schreeuw van fans om een nieuw deel in hun reeks eindelijk beantwoord, maar het zal nog jaren duren voordat de nieuwe Skate verschijnt (tot die tijd vermaken we ons nog steeds met Skate 3 van die uitgever, hoor). Gelukkig weet Activision wel een passend antwoord te geven: een heruitgave van de enorm succesvolle eerste twee delen van Tony Hawk Pro Skater.
De twee razend populaire games uit 1999 en 2000 hebben het skateboarden voor het grote publiek op de kaart gezet. Plots kon iedereen de meest bizarre trucs uit zijn of haar mouw schudden, vergezeld door knallende punkrock en stijlvolle hiphop. Veel mensen kennen Tony Hawk, maar je kon met nog veel meer grote namen aan de slag. Legendarische skaters als Rodney Mullen, Eric Koston en Steve Caballero lieten zich vloeiend besturen terwijl ze door toegankelijke buurten van New York, Venice Beach en meer sliden, springen, flippen en grinden.
Het is dan ook bijzonder dat deze nieuwe versie ontzettend vertrouwd aanvoelt. Binnen een paar rondjes maak je de meest absurde combinaties en haal je het ene doel na het andere binnen. In deze compleet opnieuw opgebouwde heruitgave zijn alle levels van de eerste twee games speelbaar. Ze zijn veel gedetailleerder vormgegeven en ogen hierdoor fris doch herkenbaar. De nostalgische waarde is enorm, mede door de grotendeels teruggekeerde soundtrack. Om het geheel nog iets te vernieuwen zijn er moderne pro skaters, zoals Nyjah Huston, toegevoegd.
Ook kun je je zuurverdiende punten nu inwisselen voor nieuwe kleding, boards en trucs in de gamewinkel. Tony Hawk Pro Skater 1 + 2 is ontzettend trouw gebleven aan de originele games. Dat het dan lukt om de game hetzelfde gevoel mee te geven, zowel qua sfeer, de besturing als de soundtrack, is een prachtige prestatie. Dat de game goed in de smaak valt, blijkt uit het feit dat deze heruitgave de snelst verkopende game van de hele Tony Hawk-serie is geworden. Nu alleen nog hopen dat dit genoeg is om THPS 3 en 4 ook zo’n verdiende remake te geven.
WRC 9
Met de jaarlijkse release van de officiele WRC-games zet developer Kylotonn elke keer goede stappen naar een betere rallygame en dat heeft de studio met de negende uitgave wederom gedaan. Als je naar een goede rally sim zoekt, dan ben je bij WRC 9 aan het goede adres. Vergis je niet, dit is geen arcadegame gericht op toegankelijkheid. Je kunt de moeilijkheidsgraad naar believen veranderen in de instellingen, maar je moet nog steeds de toffe wagens over enkele van de meest veeleisende offroad-tracks van over de hele wereld navigeren.
Dit wil zeggen dat de hatchbacks in WRC 9 goed aanvoelen. Auto’s rijden nu zoals je zou verwachten en ze reageren op de omgeving en diens elementen. Stuur de auto’s goed over de baan, want de elementen kunnen je verrassen. En dat maakt de gameplay ook zo spannend. Het kleurgebruik is verder enorm verbeterd. Hoewel er geen HDR in zicht is, zijn er desondanks enkele prachtige vergezichten. Het afdalen van de heuvel in een vallei met vochtige mist is vaak iets moois. Daarentegen is niet alles mooi.
Als je wat verder weg van de baan kijkt, zie je nog wel wat ruwe randjes. Maar de auto’s en de directe baan zijn het belangrijkste en die hebben wel een grafische upgrade gekregen. De carrièremodus was in de vorige game al tof, dus daar is niet heel veel aan veranderd. Je moet nog steeds je eigen team managen bovenop het rijden van de rally’s. Dit is cool, maar het zou wat mooier afgewerkt mogen worden. Er zijn ook een paar nieuwe rally’s toegevoegd, waaronder Sardinië en Kenya. Vooral die laatste is een toffe toevoeging.
Het is natuurlijk leuk om je skills te meten tegen je vrienden en de wereld. Daarom zijn alle multiplayermodes wederom van de partij. Denk dan aan daily, weekly, and monthly events met online klassementen, multiplayerlobby’s en daarnaast zelfs een nieuwe Club-modus, waarmee je samen met je vrienden kunt rangschikken in een reeks online evenementen. De WRC-games worden elk jaar een stukje beter en dat is nu dus ook weer zo. Het kan er allemaal nog wat mooier uit zien, maar de gameplay, het belangrijkste, voelt heel goed aan.
Project Cars 3
Project Cars racete een paar jaar geleden de harten in van vele racesimfans en deel twee zette alles in een nog hogere versnelling een paar jaar later. Met Project Cars 3 doet Slightly Mad Studios het deze keer even anders, want de racesimopzet maakt plaats voor meer focus op arcade racen. Als dat maar goed gaat, zul je denken. De studio heeft met dit derde deel geprobeerd een game voor een groter publiek te maken en dat is aardig gelukt. De racesimopzet van weleer is vervangen voor een meer arcade gevoel.
Dat wil niet zeggen dat de auto’s nu heel makkelijk te besturen zijn, maar de moeilijkheid van de vorige games is wel aardig teruggeschroefd. Dit pakt goed uit voor het grotere publiek, maar de hardcore race fans zullen even een traantje moeten wegpinken voordat alsnog lekker kunnen racen. Een game met de naam Project Cars heeft natuurlijk veel auto’s nodig en dat zit met dit derde deel goed. Je kunt met meer dan twee honderd auto’s scheuren. En nieuw in dit deel is de mogelijkheid om die auto’s te upgraden met nieuwe onderdelen.
Dit werkt goed en is tof om te doen. Het is super om steeds een nieuwe upgrade uit te proberen op de baan. Je kunt het verschil goed merken. Daarnaast zien de auto’s er nog realistischer uit en klinken ze als nooit tevoren. In de carrièremodus, die dit jaar opgeleukt is met toffe challenges die extra progressie toevoegen, zijn er nu ook meerdere events bovenop de races. Zo moet je objecten op de baan omver rijden voor punten en ook snelle lap times neerzetten. Dit zijn goed uitgewerkte events en geven je soms even rust van het racen.
Marvel’s Avengers
Marvel’s Avengers doet het heel goed in de bioscopen (tenminste, toen we nog naar de bioscopen gingen…), en uitgever Square Enix probeert dat succes nu te herhalen met Marvel’s Avengers voor pc, Google Stadia, Xbox One en PlayStation 4. Het is een actievolle third-person adventure game met een uniek verhaal, een uitgebreide singleplayer en een coöperatieve multiplayer. Online speel je met drie andere mensen en kies je uit één van de groeiende lijst met helden die je zelf kunt vormgeven. Het doel: uiteraard de aarde verdedigen.
In de basis is Marvel’s Avengers echt een fijne videogame. We hebben ons goed vermaakt met de uitgebreide singleplayer en het fantastische verhaal. Maar we moeten er ook eerlijk bij vermelden dat er tijdens het spelen bijvoorbeeld heel wat bugs in beeld verschenen. Toegegeven, inmiddels zijn er al een hoop problemen verholpen dankzij verschillende patches, dus als het goed is het je daar geen last meer van. Een ander, minder goed bevallend, aspect van de game is minder goed op te lossen door middel van patches.
Het spel laat je namelijk keer op keer dezelfde missies uitvoeren voor loot. Nu is dat tegenwoordig niet meer vreemd, maar helaas is het zo dat de loot behoorlijk betekenisloos is. En daardoor voelt de grind ook betekenisloos aan, zeker wanneer je merkt dat het spel je eigenlijk niet meer het plezier geeft als in het begin. Aanvankelijk voelt Marvel’s Avengers echt heel fijn aan met al z’n systemen, maar mettertijd merken we toch dat het snel gaat vervelen. Je bent dan aan het spelen om het spelen, niet zozeer om het plezier.
Onderaan de streep voelt Marvel’s Avengers in elk geval aan als een game met een solide campagne en het is heel fijn om met de helden te spelen. Maar na de campagne stort de gameplayervaring toch een beetje in elkaar en is er te weinig om echt door te kunnen spelen. En daar kwam dan tijdens het reviewen ook bij bovenop dat er heel wat prestatieproblemen waren. De Avengers-titel is een game-als-een-dienst-voorbeeld hoe het niet moet, waarbij de overduidelijke problemen pas na de lancering zijn aangepast.
Final Fantasy: Chrystal Chronicles
Toen Final Fantasy Crystal Chronicles in 2004 voor de Nintendo GameCube verscheen, was het één van de meest interessante titels vanwege z’n multiplayer. Niet alleen is het een Final Fantasy-rpg met coöperatieve, offline multiplayer, ook moest je de Gameboy Advance (inclusief de speciale linkkabel voor de GameCube) gebruiken om mee te kunnen doen. Een dure, bijzondere bedoening dus, maar niet voor de mensen die al zo’n kabel en een GBA in bezit hadden. Nu, zestien jaar later, is de remaster uitgebracht. Is het nog steeds zo bijzonder?
Aan de basis is in elk geval niet getoornd. En dat is goed en slecht nieuws. Het verhaal is nog steeds hetzelfde: je gaat op pad om een bepaald soort energie te verzamelen, zodat je stad beschermd blijft tegen giftig gas. Je kunt in je eentje spelen (al is de game niet met die gameplay in het achterhoofd gemaakt), maar ook met twee tot vier vrienden. De charmante art style is eveneens behouden gebleven. Grafisch oogt het spel natuurlijk veel mooier; maar dat geldt niet voor álle omgevingselementen, helaas.
Daarnaast is het zo dat de besturing ook heel simpel gebleven is. Dat is een element dat wel naar 2020 gebracht had moeten worden. Een simpel menu voor het healen van je teamleden, in plaats van de huidige omslachtige implementatie, had al een hoop gescheeld. De ontwikkelaar heeft gelukkig een aantal dingen aangepast. Zo kom je aan het einde in dungeons terecht die veel moeilijker zijn, waardoor oude spelers meer dan genoeg reden hebben het (bijzondere) verhaal nog eens te doorlopen. Want het blijft wel gewoon een fijne game.
De meest vervelende eigenschap van de nieuwe versie is dat het spel alléén online gespeeld kan worden. En dat terwijl offline coöp, samen op de bank gamen, juist zo tof was aan het origineel (en laten we eerlijk zijn: gaming in het algemeen). Het is gewoon heel onnodig en voelt daardoor heel zuur aan, zeker voor de mensen die vroeger nooit de multiplayer hebben ervaren. Gelukkig is er wel cross-play, waardoor PS4- en Switch-eigenaars bijvoorbeeld samen kunnen spelen. Mocht je dit geen probleem vinden, dan wacht er een fijn avontuur op je.
Ride 4
Ontwikkelaar Milestone is bekend van de MotoGP-games, maar de studio maakt daarnaast ook een eigen motorracegame, met de simpele naam Ride. We zijn nu bij de vierde in de reeks aangekomen en die is beter dan ooit. Waar je in MotoGP natuurlijk alleen met de MotoGP-motoren kunt racen, kun je in Ride met allemaal verschillende soorten motoren racen. Van de meest langzame motoren voor de weg, tot en met de meest snelle voor het circuit en veel er tussen in. En in Ride 4 wordt je een toffe verzameling van meer dan 170 motoren voorgeschoteld.
In de carrière modus krijg je gaandeweg meer toegang tot toffere tracks en betere motoren. Het is een grote modus met veel races, maar in een mogelijke Ride 5 zou er nog wat meer ‘verhaal’ in mogen. Een racegame valt of staat met de gameplay en hoe de motoren zich laten besturen. En gelukkig is elke Ride-game tot nu toe beter dan de vorige. De gewichtsverplaatsing in de bochten voelt stukken beter aan en de motoren zijn veel preciezer in de bochten. Dit betekent wel dat het wat moeilijker wordt, maar na de kortste tijd heb je het al snel onder de knie.
Daarnaast kun je het jezelf wat makkelijker maken met veel verschillende assists en kun je de motoren upgraden met betere motors, remmen, uitlaten en nog veel meer. Het is heel tof om bijvoorbeeld een Akrapovic, of Arrow uitlaat op je motor te monteren. Het ziet er niet alleen vet uit, maar het klinkt ook beter. De Ride-serie racet al een aantal jaren lekker weg en Ride 4 doet dat vele malen beter dan zijn voorgangers. Zeker een aanrader voor de racefan, helemaal als je het tof vindt om op een paar legendarische motoren te rijden.
FIFA 21
Als je de ene FIFA hebt gespeeld, dan heb je de andere gespeeld. Met zo’n opmerking ga je lekker kort door de bocht, maar we kunnen best snappen waarom sommige gamers dat standpunt ingenomen hebben. FIFA-games voelen aan als game met incrementele updates: kleine updates die een game kunnen maken of breken. Maar het zijn dezelfde type updates waar je je tijdens het spelen misschien helemaal niet bewust van bent. En dan kan het nog zo’n fijne toevoeging zijn, maar als niemand het echt merkt — wat moet je dan?
Nou ja, we hebben wel eens versies voorbij zien komen dat we ons afvroegen: oké, maar wat is er nou aan de gameplay verandert? Dit jaar hebben we dat gelukkig niet. FIFA 21 heeft namelijk een aantal handige aanpassingen gekregen waardoor het spel sneller, vloeiender en leuker is dan ooit tevoren. Zo zijn er tweaks doorgevoerd aan de controle wanneer je geen balbezit hebt, maar ook het passen is ietwat onder handen genomen. Zodra een game ons het gevoel van controle geeft, dan zijn we een groep blije spelers. En dat is hier het geval.
Andere opvallende aanpassingen (we vinden het eigenlijk verbeteringen, maar kunnen ons voorstellen dat niet iedereen dat zo vindt) hebben we maken met hoe de keepers reageren. Ze zijn namelijk veel minder agressief, waardoor je wat variatie in je spel kwijt kunt. Lange afstandschoten, mooie volleys en netjes afgemaakte schoten krijgen weer de ruimte. En datzelfde geldt voor de kopballen: het is wederom een rendabele mogelijkheid om je spel mee te verrijken. Op gameplaygebied is er dus een hoop veranderd, waardoor we vaak even een potje spelen.
En dan hebben we natuurlijk nog de verschillende modi binnen FIFA 21. Volta is helaas nog steeds niet de betere modus wat het wel kan zijn, maar andere modi – zoals de carrière- en Ultimate Teams-modi – bieden genoeg variatie en gameplay aan om een aankoop te rechtvaardigen. Waarschijnlijk is dit de beste FIFA-game die Electronic Arts op de huidige generatie spelcomputers heeft uitgebracht, maar zoiets weten we pas zeker over een aantal jaar. Nu zijn we meer dan ooit benieuwd hoe de opvolger straks op de nieuwe generatie zal zijn.
Meer informatie
Voor meer informatie, tips en adviezen voor de zoektocht naar een nieuwe tv waar je de beste games op kunt spelen, kun je terecht in de homecinema informatiegids of je kunt direct verder lezen via onderstaande links.
Input lag op televisies: Wat is het en waarom is het belangrijk?
Wat heb je nodig voor Dolby Vision HDR? Een compatibele tv en speler
Dit is waarom backwards compatibility voor Xbox en PlayStation belangrijk is
Games streamen in 2020: dit zijn alle mogelijkheden
Lees ook onze recensies van gameconsoles
Sony PlayStation 4 Pro
Nvidia Shield met Android TV
Nintendo Switch
Microsoft Xbox One X
Meer beste games van dit jaar
Beste games van dit moment – deel 14 (lente 2020)
Beste games van dit moment – deel 15 (zomer 2020)
Beste games van dit moment – deel 16 (nazomer 2020)
Reacties (0)