Ruimtelijke en klaar voor high-end
Tijdens de vier weken dat we aan de slag gingen met de DM36, hebben we de nieuwe DAC beluisterd op de speakers die in de testruimte aanwezig waren. De Bowers & Wilkins 603 S3 bijvoorbeeld, maar ook onze eigen Focal Sopra N°2’s. Vooral met die laatste hebben we de vorige DM35 vaak gehoord, wat het interessant maakte om te vergelijken. Qua tonaliteit waren er wel wat verschillen te noteren, net als de iets grotere beeldvorming. De AKM-gebaseerde module vonden we daarbij niet opeens heel slecht klinken, verre van. Bij de DM36 noteerden we iets meer ruimte en openheid, mogelijk het gevolg van iets meer microdetail dat de ESS DA-convertor aanlevert. Tegelijkertijd hadden we niet een onmiddellijk dag-en-nacht-ervaring bij Finks ‘Wheels Turn Beneath My Feet’ dat we in cd-kwaliteit via Roon en RooExtend naar de PRE35 streamen. ‘Sort of Revolution’ was een mooi voorbeeld waarbij de DM36 de luisterervaring iets tastbaarder maakte, onder meer door het getik van de percussionist net iets meer onder de aandacht te brengen. Bij de nieuwe kaart was er daarnaast een betere indruk van de concertzaal in Parijs waar deze Fink-tracks werden opgenomen.
Om echt een kritisch oordeel te vellen, stelden we de Bowers & Wilkins 805 D4 Signatures op. Die hebben we voor een review enkele maanden geleden eerst beluisterd in de testruimte die wijlen Ken Ishawata in Eindhoven creëerde. Later haalden we deze bijna-topmodellen naar onze eigen luisterruimte voor een verdere evaluatie. Waar de vorige D2- en D3-generatie ons persoonlijk niet helemaal kon bekoren, is dat bij de D4 en zeker bij de Signature-versie wel het geval. Het blijft een speaker dat best wel onthullend is, maar het is veel meer evenwichtig en nog altijd heel sterk in het creëren van een driedimensionaal stereobeeld.
Toen we een paar jaar geleden op Bandcamp een eerste album van Dominique Fils-Aimé ontdekten, was deze Canadeze zangeres niet echt bekend. Inmiddels is dat wel anders. Haar vocale sterkte en warme stemkleur heeft veel mensen verleid, in het bijzonder in de hifi-industrie. Tracks van haar Stay Tuned!-album waren overal te horen in München, en ook bij het Dutch Audio Event hoorde we haar stem uit verschillende kamers rollen. Dat gaat volgend jaar vast ook gebeuren met de nummers van haar ‘Our Roots Run Deep’-album, dat dit najaar verscheen. In tegenstelling tot veel jazzmuzikanten opteert Fils-Aimé om haar werken kort te houden, vaak minder dan drie minuten. En toch zijn het stuk voor stuk boeiende werken, wisselend tussen jazz en nummers met invloeden van overal ter wereld. ‘Hide From The Drama’ of ‘To Walk a Way’ worden wel heel fascinerend weergegeven door de Primare-set. Dat deze nummers een ongelooflijke presence en echtheid bezitten, is grotendeels een verdienste van die 805 D Signatures. Maar de Primares leveren wel de muziek aan in een hoge kwaliteit zodat die fraaie speakers hun werk kunnen doen. We noteren onder meer dat de trompetten die al solerend of in duo opduiken, een heel authentiek en afgerond karakter kennen. Er is geen spoortje van hardheid, iets dat op deze kritische weergevers snel duidelijk zou worden.
Er valt, vergeleken met de DM35 op de PRE, bij ‘prayer remembered’ van Slowdive een stuk meer sfeer en onderdompeling te proeven. ‘Sfeer’ is natuurlijk niet iets dat een DAC an sich levert, uiteindelijk is het een subjectieve term om wat je waarneemt te omschrijven. Het resulteert uit een technische verbetering. De nieuwe DAC zet een stapje dichter richting transparantie ten opzichte van de lichtwarme toets die de AKM-DAC introduceerde. Zonder op neutraliteit te stranden, want het streven naar omhulling en body dat eigen is aan Primare blijft merkbaar, ook bij het trage ‘andalucia plays’. Het is ook zo dat een DAC een grote invloed heeft op de weergave, maar niet alles bepaalt.
Hoe de Primare-set met de nieuwe DAC-kaart het speelse Robinson Crusoë-interpretatie ‘The Island’ van het Balanescu Quartet in onze luisterruimte neerzet is indrukwekkend. Het geplingel van de snaren, de dwarse violen maar ook de gesproken zanglijnen die door elkaar lopen verschijnen discreet en compleet op een perfect gedefineerde soundstage. De kreet “Everyone died on the ship” dooft heel overtuigend uit, alsof de stemmen de kamer verlaten. Opnieuw spelen de 805 D4’s uiteraard hun rol hierbij, maar we merken wel dat qua resolutie de Zweden hier een forse stap hebben gezet.
Reacties (5)