Review: Canton Reference 7 K – Gedreven en passievolle luidsprekers

Drie kleuren

Over de afwerkingsgraad van de Reference K-speakers zijn we bijzonder te spreken. Op de Reference 7 K ligt een heel weelderige pianolak, naadloos aangebracht met twaalf lagen vernis die snel achter elkaar worden aangebracht. Heel snel zelfs, want de vorige laag is nog niet droog als de volgende gespoten wordt, een techniek die een heel apart resultaat oplevert. Daarna wordt de speaker tot drie keer met de hand gepolijst.

Onze testtoestellen waren gehuld in een klassiek zwarte kleur, maar je kunt deze Cantons eveneens krijgen in een glanzend wit. Zoals altijd bij deze type glanslakken mag je wel regelmatig een stofdoek bovenhalen om ze netjes te houden. Misschien is dat gewoon de kostprijs die je moet betalen. Wil je toch iets anders, dan biedt Canton de Reference 7 K eveneens aan in een 300-euro duurdere uitvoering met kersenhout waarop een vernislaag ligt. Of je die uitvoering minder moet afstoffen? Waarschijnlijk niet.

De verfijnde laklaag wordt perfect aangevuld met een mooie integratie van drivers en tweeter in de voorkant, met bi-amping-klare forse luidsprekerterminals en met gedempte voetjes. Die laatste kun je vervangen door spikes. De 7 K wordt geleverd met roosters in twee delen.

De mooie afwerking van de 7 K’s doet ons wel opkijken als we zien hoeveel ze kosten. 2.700 euro per stuk is uiteraard niet weinig, maar bij een hogere middenklasser zoals deze kun je meestal niet op een riante afwerking van dit niveau rekenen. Bij de duurdere topmodellen uit deze Canton-familie is het al logischer; misschien vond de fabrikant het gewoon consequent om ook de goedkopere Reference K-modellen ermee uit te rusten. Je zal alleszins weinig concurrenten van de 7 K vinden met eenzelfde finish.

No limits

Volgens Canton kregen hun ingenieurs voor het uitdenken van de Reference K-lijn geen beperkingen opgelegd qua tijd of budget. Als dat klopt, was dat wel gewaagd van het bedrijf. Ingenieurs die ongebreideld mogen streven naar ultieme prestaties kunnen wel eens héél lang bezig blijven. Hoe dan ook, het valt wel op dat er schijnbaar over elk aspect van deze luidspreker is nagedacht. Net zoals sommige andere audio-ontwerpers, met name Karl-Heinz Fink, hebben de Canton-designers een prioriteit gegeven aan het ontwerpen van een behuizing die niet meetrilt met de muziek. Dat lijkt misschien voor de hand te liggen, maar a) het is niet eenvoudig iets trillingvrij te houden als er trillende drivers in gemonteerd zijn en b) een kast inert maken draagt meestal een hoog prijskaartje. Fabrikanten sluiten dus dikwijls compromissen op dit punt – misschien ook wel omdat kastmetingen maken uitdagender is.

De Reference 7 K is op vlak van kastconstructie minder gesofistikeerd dan de duurdere 1 tot 3 K-vlaggenschepen. Maar het blijft toch bijzonder. Canton koos voor een zelfdragende monocoque-constructie die intern in twee aparte kamers is verdeeld. Dat laatste gebeurt wel vaker, meestal om de tweeter te isoleren van de heftige luchtstromen van de andere drivers. Bij de 7 K ligt het anders. De tweede kamer begint boven de tweeter en scheidt de midrange-driver van kamer waarin de twee woofers en tweeter zijn gemonteerd. De wanden van de luidspreker zijn 2,1 cm dik en bestaan uit vier lagen vezelplaat die onder druk tegen elkaar worden geperst. Daarop ligt dan de lak- en vernislaag van een 0,1 cm dik.

De gebruikte aluminium driver voor de middenfrequenties en de woofer zijn afgeleid van modellen die Canton al had ontwikkeld voor andere speakers. In die zin is de Reference K echt wel een opvolger van de Vento- en oudere Reference-lijnen. Een van de nieuwigheden is het creëren van een keramische laag aan de binnen- en buitenkant van de aluminium conus, gevolgd door het aanbrengen van wolframdelen. Dit alles om de metalen drivers beter te dempen – lees: dat ze minder natrillen en dus accurater geluid reproduceren.

Staat als een huis

Het woord ‘reference’ wordt wel vaker door marketingafdelingen van audiomerken gretig omhelsd. Het klinkt indrukwekkend en geeft aan dat het desbetreffend product zo goed is dat anderen zich er mee moeten meten. Een maatstaf, met andere woorden. Als je daarbij denkt aan een luidspreker die zich heel neutraal gedraagt en gaat voor zaken als ultieme detailweergave, dan zit je bij deze Cantons niet op het juiste spoor. Het wordt bij het beluisteren heel snel duidelijk wat de talenten van de Reference 7 K zijn. Meteen zijn we onder de indruk van de volwassen bassen en de dynamische prestaties. Zelfs bij een lager volumeniveau klinkt muziek vol, met een echte body en midbassen die strak en gecontroleerd overkomen. Rock en elektronica klinken meteen goed in de oren, maar eigenlijk alles waar een tikje bombast in voorkomt. John Williams is dus zeker welkom, ook als je de Cantons inzet bij een stereo-oplossing voor tv-geluid. De aandacht voor een solide bouw van de luidspeakers blijkt wel vruchten af te werpen, want van kastkleuring of trillingen lijkt weinig sprake.

We luisteren voornamelijk met de NAD C 658 en C 298-combinatie, een set dat zowel goede BluOS-streamingopties biedt (incluis ondersteuning voor Roon, dat we veel gebruiken tijdens het testen) als uitstekende klasse D-versterking van Purifi. Een goede match, lijkt ons, want we hebben de indruk dat je deze Cantons best huwt met iets dat niet overdreven warm uit de hoek komt. Ook als we de speakers even vasthangen aan de JBL SA750 met klasse G-versterking klinkt het niet verkeerd. Afgaande op onze ervaringen zouden we de Reference 7 K ook indraaien. Hij klinkt echt het beste als de speaker meer naar je gericht is, zonder te stellen dat de sweet spot echt klein is.

Met de NAD grijpen we naar een aantal klassiekere albums die ons de laatste maanden fascineren. Uiteraard zit ‘The Berlin Concert’ van de Berliner Philharmoniker daarbij, een album met een best-of-concert van de hits van John Williams – met de componist zelf die het dirigentenstokje vasthoudt. We vinden de ‘Imperial March’ op dit album helemaal geweldig (al is de versie die Williams een jaar of twee eerder met het Wiener Philharmoniker opnam nog beter). Net de filmversie, maar dan met de machtigheidsknop naar 11 doorgedraaid. De hoorns blazen echt de kamer in, de percussie knalt – heel indrukwekkend allemaal. Het klokkenspel mag dan wel een tikje soft zijn en het is een geluidsmuur eerder dan een grootse orkestzaal, je hart gaat er wel sneller van kloppen. De celesta in ‘Hedwig’s Theme’ van de Harry Potter komt mooi los van de speakers, het klinkt zo magisch als het bedoeld is. En als het volledige orkest bijtreedt, neemt de Reference 7 K die dynamische sprong zonder moeite en krijg je ook de volle impact binnen.

In deze klassieke werken komen er geen vocals voor, wat ons niet voorbereid had op de centerstage-presentatie van de fascinerend stem van J.S. Ondara in ‘American Dream’. Ook het pakkende live-versie ‘Rapture’ plaatst Anonhi van Antony and the Johsons in de volle aandacht, net als Mystikals gerap op Mark Ronsons ‘Feel Right’. Bij dat laatste wordt dit funky nummer lekker droog en strak neergezet, ritmisch zit het helemaal juist. Vocals waren duidelijk een focus voor de Canton-ontwerpers.

We draaien ook wat vinyl, met de Argon TT-4 (zie elders in dit nummer) verbonden met onze Hegel H590-versterker. Onze honger naar postpunk wordt de laatste tijd onder meer gestild met ‘Crawler’, de nieuwste schijf van de Britse band Idles. Donkere tracks als ‘MTT 420RR’ rollen overtuigend en heftig uit de Cantons. Ondanks de vele noise in deze nummers, onder meer met geschreeuwde vocals die door een PA lijken te weerklinken, overheerst de chaos niet. De combinatie van die dikkere basonderlaag met voldoende definitie doet ook genremuziek zoals dit goed klinken. In het bijzonder ‘When the Lights Come One’ demonstreert bovendien effectief de bredere soundstage die de Reference 7 K kan neerleggen, wat iets meer een live-gevoel geeft aan de luistersessie. Verfijnder werk lusten deze speakers ook wel. Qua sprankel en microdetailgevoel klasseren we ze eerder bij allrounders dan bij audiofiele detailjagers – we vergelijken even met de Focal Sopra n°2’s die vast in de testruimte staan. Maar dat is niet per se een nadeel, integendeel. Het geeft deze toch naar de high-end neigende speakers een verfrissend universeel karakter. En ja, bij de tracks op ‘re:member’ van Olafur Arnalds mogen die pianoklanken niet ultiem gedefinieerd zijn, de totaalweergave is wel subliem en omhullend. De Reference 7 K presenteert deze neoklassieke werken met veel body en diepte, wat we wel aangenaam vinden. Op de momenten dat het orkest de synthlijnen bijtreedt, zwelt de muziekmuur ook enorm aan. Er is niets afstandelijk of mager aan, we zitten echt in de muziek.

Conclusie

De Reference 7 K heeft ons wel wat verrast. Deze luidsprekerfamilie mag niet altijd even hoog op verlanglijstjes staan als sommige bekendere rivalen, dat zou wel moeten. Het uitgekiend akoestische design, de zin voor dynamiek en middendetail, en de volwassen maar gecontroleerde bassen maken deze vloerstaanders van Canton capabele weergevers. Ze leggen de klemtoon op diepgang en een grootse presentatie, waardoor ze beter dan sommige audiofiele rivalen moderne genres weergeven. De Reference 7 K’s mogen niet zo compact zijn als je zou verwachten van een ‘klein’ model, hun slank ontwerp en vooral dat weelderig pianolak maakt veel goed. Het zijn heel fraaie luidsprekers voor de prijs.