Grootser dan de rest
Regelmatig arriveren in de testruimte producten die waanzinnige veel opties en functies bezitten. Dat is heel fijn omdat die toestellen passen in heel veel en soms onverwachte scenario’s. Veelzijdig en geeky, het gaat vaak hand in hand. Tegelijkertijd is het ook heel verfrissend om een apparaat te testen dat één ding wil en kan doen. Heel de ‘druk op de knop en speel muziek’-ervaring is iets dat kopers van draadloze speakers zoeken, lijkt ons, en dat is precies wat we ervaren met de Zeppelin.
Als deze speaker op een vlak écht een voorsprong neemt op zijn rivalen, dan is het wel qua het neerzetten van een stereobeeld. Andere draadloze speakers beloven allemaal wel stereo, maar doen dat vanuit speakeropstellingen waar alles behoorlijk dicht bij elkaar geplaatst is. Dat is hier anders. De vorm van de Zeppelin en hoe de individuele speakertjes (drivers) zijn gemonteerd, betekent dat je hier veel meer een ‘brede’ luisterervaring hebt. Bij tracks waar de producer echt de muzikanten een bepaalde positie op een podium heeft gegeven, ervaar je dat ook veel meer. Het is niet helemaal op het niveau van twee losse speakers die juist opgesteld staan, maar veel beter dan menige één-doos-toestellen die eigenlijk een soort mono leveren.
Die meer open en luchtige presentatie is toch wel belangrijk om meer ontspannen te kunnen luisteren. We krijgen de indruk dat je iets meer gelaagd en natuurlijk opgediend krijgt dan wat je meestal uit draadloze speakers van deze categorie hoort komen. Wellicht hangt dat samen met de plaatsing van de tweeters en de 90-mm midrange-drivers aan de twee uiteinden van de Zeppelin-behuizing. Ver uit elkaar dus, goed voor de beeldvorming.
Neem een jazzklassieker als ‘Take Five’ van The Dave Brubeck Quartet, een nummer dat zelfs mensen die het Siberisch koud krijgen van deze genre meteen zullen herkennen. We spelen het af, streamend vanaf Qobuz, en lopen door de kamer. Fraai is hoe dat doorlopend zacht getik op de cymbalen fris en onderscheidend in de kamer rondzweeft. De steeds herhalende piano nestelt zich in de achtergrond maar wordt niet weggedrukt, net als de understated percussie. De melodieuze saxofoon van Paul Desmond heeft de nodige definitie, ook als we zijdelings van de Bowers & Wilkins zitten. Het lounge-gevoel is hier prima. De Zeppelin toont hier uitstekend geschikt te zijn voor het leveren van een soundtrack in de achtergrond bij een visite van vrienden, met voldoende frisheid en openheid dat je ook af en toe kunt ‘inzoomen’ op een nummer. Een mooie keuze ook als je iets zoekt voor een boetiekwinkel, lijkt ons.
In een grotere ruimte zouden we wel aanraden om bij bepaalde muziek het bass-niveau een tikje te verhogen. Dat kan via de app. We deden dat bijvoorbeeld toen we nog eens ‘Cat People’ opzochten van David Bowie – toen volop in zijn New Romantic-fase. Vocals en gitaren klonken meteen prima, maar er was nog iets meer nodig aan de onderkant, iets dat we ook vonden toen we enkele technotracks uit ‘Mirapolis’ van het Franse Rone selecteerden. Uiteraard kun je niet een ultieme basextensie verwachten van een speaker zoals deze (en speelt de grootte van de kamer een rol). We zijn tevreden, want hoe het toestel presteert in het laag is verre van ondermaats. Je moet gewoon naar eigen smaak misschien wat bijregelen. En positief is dat het toevoegen van wat extra bas niet meteen een vet geluid opleverde met een verstoorde tonaliteit. De Zeppelin blijft ook dan heel trouw aan de Bowers & Wilkins-sound, met een merkbare ‘lift’ of tikje hoger in treble die net zorgt dat je dat ruimtelijk detailgevoel krijgt.
Een andere sterkte van de Zeppelin is dat de speaker trouw blijft aan zijn sound, ongeacht het volume. Zelfs bij rauw gitaargeweld van een band als Mastodon is er nog een hoge mate van controle als je hogere decibelregionen opzoekt. De dynamische equalizing door de DSP in deze speaker pakt het goed aan.
Reacties (0)