Vloeiende detail
Tien jaar na de oorspronkelijke release heeft ‘Random Access Memories’ van Daft Punk weinig van zijn aantrekkelijkheid verloren. Het is wel een album dat, net zoals pakweg ‘OK Computer’ van Radiohead, zo veel gedraaid werd dat het wel even wat tijd op de reservebank verdiende. De heruitgave op vinyl die enkele maanden geleden verscheen, was echter een goede aanleiding om de plaat (figuurlijk) af te stoffen en op de TT-4 SE te leggen. We spelen het af via een paar Canton Reference 7’s verbonden met een Marantz Stereo 70s, een compacte stereoversterker met veel HDMI-ingangen, streaming en een phono-versterker ingebouwd. De phono-versterker van de TT-4 SE hoeven we dus nu niet te gebruiken. Al blijft het wel altijd de moeite om bij een versterker zoals deze de phono-ingang te vergelijken met een gewone lijningang met de voorversterker op de TT-4 ingeschakeld. Zo kom je er snel achter welke van de twee opties – de phono-voorversterker op de versterker of die op de draaitafel – de beste kwaliteit biedt.
Terwijl bekende tracks als ‘Give Life Back to Music’ and ‘Giorgio by Morodor’ het revue passeren, maakt de TT-4 SE indruk met een inzichtrijke weergave die heel compleet overkomt. Paul Williams’ stem op ‘Touch’ en de vocodervokalen op ‘Beyond’ worden zo heel weelderig neergezet, wat meteen ons meer aanzet om ze opnieuw te beluisteren. Bij dat laatste nummer heb je ook een tweede zanglijn door het Daft Punk-duo die over het geheel vloeit, discreet en los boven de speakers. De openheid en ruimtegevoel die we nu ervaren is te danken aan de 2M Bronze en het geslaagde samenspel met de rest van de speler. Dit is wat je krijgt met een betere cartridge, denken we dan.
Het Bronze-element legt wel wat meer de nadruk op het geheel en hoogdetail, wat de diepe basdreunen bij ‘Motherboard’ iets minder sterk uit de verf laat komen. Dat vinden we niet zo erg, want de informatie is er wel en ritmisch zit de TT-4 SE helemaal op het juiste spoor. De complexe drumlijn bijvoorbeeld, heeft impact en vaart, wat je helemaal meesleurt tijdens het beluisteren. Argon specificeert een wow & flutter van 0,2 procent, wat niet veel is. Bij het beluisteren van deze technotracks valt niet te merken dat hiervan wordt afgeweken.
De fraaie beeldvorming en de grootsheid waarmee de TT-4 SE pronkte bij Daft Punk, maakt ons nieuwsgierig naar z’n prestaties met een groot orkestraal werk. Zo hebben we er wel wat liggen; een van de mooiste is een heruitgave van Decca van Strauss-werken met de Wiener Philharmoniker gedirigeerd door Von Karajan gemaakt voor, euh, een andere draaitafelfabrikant die z’n hoofdzetel niet ongelooflijk ver van Wenen heeft. Het begint naar Strauss-normen nog rustig met ‘Don Juan, Op.20’, waarbij we na wat heen en weer vergelijken toch opteren voor de phono-versterker in de TT-4 SE boven die van de Marantz. In die configuratie oogsten we net meer detail uit deze oude opname, wat het klokkenspel en de fluiten die regelmatig terugkeren in dit werk meer aandacht geeft. De 2M Bronze-cartridge rolt de hoogste frequenties wel wat af, waardoor onder meer de hoorns net niet schel overkomen. De TT-4 SE bewandelt zo een pad tussen een meer audiofielere weergave en een universelere sound, wat best slim is. ‘Midnights’ van Taylor Swift doet ‘em even goed als de ‘re:member’ van Ólufar Arnalds, met telkens een geluidskwaliteit die hoorbaar een stapje hoger staat dan goedkopere draaitafels of zelfs de gewone TT-4.
Reacties (3)