Review: T+A Solitaire T – Noise-cancelling kan niet luxueuzer

Strak en serieus

T+A gebruikt traditioneel veel aluminium in zijn ontwerpen. Dat is bij de Solitaire T niet anders. De beugel, het verbindingstuk met drie scharnierpunten en de frame van de driverbehuizing met z’n lijntjesprofiel zijn allemaal piekfijn in het materiaal afgewerkt. Het contrasteert knap met de rest van de koptelefoon, of je nu kiest voor de zwarte of de witte uitvoering. De rode kleur aan de binnenkant van de kussens maakt deze heel gestroomlijnde koptelefoon net iets frivoler. Maar niet heel veel; het is echt Duits design waar strakheid primeert. We hoorden van de fabrikant dat de zwarte versie heel goed verkocht. Aangezien de witte versie echt spierwit is, kunnen we ons inbeelden dat sommigen liever kiezen voor een kleur dat beter past bij een zwaar mobiel leven.

Zoals je mag verwachten is de bouwkwaliteit is uitmuntend. Door het scharniersysteem kun je de oorkussens perfect op je oren laten rusten, wat ook de vorm van je hoofd. Hoe je ook draait of keert aan dit gedeelte, het blijft helemaal geruisloos. Het is net zoals bij auto’s: pas als je een autodeur van een Duitse luxewagen hebt geopend en gesloten realiseer je dat je de deur van je Renault ‘good enough’ in elkaar steekt. Ook het stikwerk rond de hoofdband en de oorkussens uit leder ziet er perfect uit. De Solitaire T ademt zo een duurzaamheid uit die ontbreekt bij goedkope NC-hoofdtelefoons.

De gekozen materialen en het design leveren een koptelefoon van 326 gram op die licht en aangenaam op je hoofd zit. Ergens wel verbazend, want de Solitaire T bezit een grote accu die 70 uur meegaat in draadloze modus.

Combinatie van chips

Er zijn talloze hoofdtelefoons met noise-cancelling op de markt. We hebben er al heel wat getest, maar nog nooit deed een fabrikant de moeite om het product technisch van A tot Z uit te leggen. In sommige gevallen is dat omdat een merk eigenlijk een kant-en-klaar ontwerp elders heeft gekocht en eigenlijk niet zoveel weet over het technische verhaal. Bovendien zijn er heel weinig bedrijven die echt de knowhow bezitten om noise-cancellingchips te bouwen. De meeste NC-koptelefoons bevatten oplossingen geleverd door Qualcomm en Sony.

Het was ook aan die laatste waar we aan dachten toen we de Solitaire T uitprobeerden. De noise-cancelling vonden we namelijk meteen opvallend goed, heel dicht bij wat we van de WH-1000XM5 kennen. Het was dus eigenlijk beter dan we verwacht hadden, net omdat die kennis over ruisonderdrukking best zeldzaam is.

T+A was echter wel bereid om het schema van de Solitaire T vrij te geven. En inderdaad, de NC-chip is afkomstig van Sony en is hun duurste model. Het wordt aangevuld met vier Sony-microfoons, twee per kant. Maar de draadloze Bluetooth-chip is dan weer afkomstig van Qualcomm, want die hadden dan weer op dat vlak betere specificaties. Onder meer met ondersteuning voor de aptX HD-codec; op termijn zal die chip bij een nieuwer model vervangen worden door een nieuwe die aptX Lossless ondersteunt. Maar dat is nog verre toekomstmuziek.

Wat ook duidelijk werd in een technische sessie die we bijwoonden, is dat T+A de Solitaire T eerst benaderde als passieve hoofdtelefoon. Nogal wat NC-koptelefoons akoestisch niet ideaal zijn ontworpen, met het idee dat er met digital signal processing (DSP) zaken kunnen worden rechtgetrokken. Dat lukt echter niet altijd goed. Hier is er eerst gezorgd dat de driver in de behuizing goed presteert en juist gedempt is. Daarom zou de hoofdtelefoon ook goed moeten klinken in volledige analoge modus, waarbij je de Solitaire T met een analoge kabel aan een hoofdtelefoonuitgang hangt. Waar je dat ook aan merkt is als je begint te spelen met de equalizer in de bijhorende app. De T+A-hoofdtelefoon verwerkt die aanpassingen zonder morren en begint niet opeens onnatuurlijk te klinken.

Meer DAC’s dan je verwacht

Op het schema zagen we ook nog iets ongewoon: een aparte ESS ES9218P-DAC met bijhorende HQ-versterker. Zo’n versterker zit echter ook in de Sony-oplossing. Dus twee hoofdtelefoonversterkers in één koptelefoon? Overbodig, toch? Behalve dat T+A deze draadloze hoofdtelefoon toch een bekabelde optie wilden geven die een betere geluidskwaliteit zou moeten leveren. Het idee daarbij is dat Bluetooth inherent beperkingen heeft; er is bijvoorbeeld niet de bandbreedte of de codec om hi-resmateriaal lossless over te brengen. Dat kan op de Solitaire T wel als je de hoofdtelefoon met een USB-kabel aan je smartphone of laptop koppelt. De T+A-hoofdtelefoon verschijnt dan als externe DAC (je gebruikt dan de ESS DAC, niet de DAC van Sony) die (sinds een recente firmware-update) hi-res tot 96 kHz / 24-bit PCM kan verwerken. Het is een optie die je af en toe wel tegenkomt bij draadloze hoofdtelefoons, zoals bij de Bang & Olufsen Portal. Maar meestal is het een feature die als een extraatje is toegevoegd. Hier is het ook echt bedoeld als iets dat goed genoeg moet zijn om voor deze Solitaire T te kiezen. Het is wel een beetje een paradox dat een draadloze hoofdtelefoon probeert te overtuigen met een bekabelde optie. De DAC en vooral de bijhorende hoofdtelefoonversterker stuwen de prestaties wel naar een hoger punt. Daar hangt onverwacht een prijs aan. In bekabelde DAC-modus gaat de accu ‘maar’ 35 uur mee, de helft van de draadloze modus.

Audiokwaliteit

Verwacht geen tierlantijntjes of een overload aan functies in de Solitaire-app die bij deze koptelefoon hoort. Het presenteert heel sober. De enige reden om de app er bij te nemen is om te schakelen tussen de drie NC-niveau’s of de (draadloze) HQ-modus in te schakelen. Of als je de sound wil tweaken via een equalizer met zes voorziene presets.

Aan de rechterzijde van de koptelefoon veeg of tik je om het volume te veranderen of de muziek te veranderen. We zijn niet altijd zo tuk op touchbediening op koptelefoons omdat het vaak maar half werkt of niet handig is bij handschoengebruik. Dat is hier niet het geval. Ook met handschoenen aan werkt het prima. Er is ook een fysieke knop voorzien, verzonken in de behuizing. T+A verwacht duidelijk dat de Solitaire T in een kantoor gaat gebruikt worden, want met deze knop kun je snel de transparantiemodus inschakelen om een gesprek te volgen. Je kunt het op twee manieren gebruiken: ingedrukt houden om stemmen door te laten tot je het weer loslaat, of kort tikken om de transparantiemodus aan of uit te schakelen. Voor deze toepassing heeft Sony wel een streepje voor met zijn automatisch spraakdetectie, vinden we.

De metalen frame aan beide zijden herbergt nog een aantal fysieke knoppen. De linkse schuifknop is om Bluetooth-pairing te regelen, rechts is de powerknop. Dan is er nog een knopje om te schakelen tussen NC- en HQ-modus. Een laatste toets roept de digitale assistent op. Spijtig dat je dit via de app niet kunt toewijzen aan een andere functie, want niet iedereen gebruikt Google Assistent of Siri. Ten slotte is er nog een ledje op de hoofdtelefoon die aangeeft met welke Bluetooth-codec je luistert. Je moet wel de hoofdtelefoon afnemen om het te zien. De muziek stopt dan trouwens niet automatisch. Dat gebeurt pas als de oorkussens negentig graden gedraaid worden zodat de koptelefoon plat op een tafel kan liggen.

His lordschip

Telkens we een setting veranderen komt een zeer geciviliseerde Brits-Duitse stem aankondigen wat we aangepast hebben. In je oren klinkt dan iets als ‘ANC On’, gesproken zoals de lord uit Downtown Abbey. Belangrijk? Neen, maar het is iets anders dan de synthetische stemmen die meestal in de oren weerklinken bij deze soort NC-koptelefoons. Met NC aan, zelfs op de efficiëntste derde stand, blijven artefacten van de ruisonderdrukking zeer beperkt. Als muziek niet speelt, is er een heel licht ruis. Dat heb je altijd bij deze type hoofdtelefoons, maar het is heel beperkt – en ook wat minder dan bij draadloze oordoppen, trouwens. Speelt er een liedje dan merk je niets van de noise-cancelling. Schakel je naar de draadloze HQ-modus, dan krijg je nagenoeg stilte opgediend. Het is trouwens pas bij het wisselen tussen NC en de HQ-modus dat je merkt dat er net is meer detail mogelijk is zonder ruisonderdrukking. Maar dat is een stille omgeving, mobiel ga je dit wellicht niet merken. Toen we via Qobuz luisterden naar ‘Black Acid Soul’ van Lady Blackbird, kregen we ook in de felste NC-modus een hele geslaagde performance aangeleverd. Deze jazznummers zijn heel spaarzaam qua compositie: stem, contrabas en af en toe een piano, gitaar of trompet. Het is net als je in een jazzclub zit, ’s avonds laat. Een perfect album om elk instrument te ervaren, omdat je bijvoorbeeld die contrabasnoten echt hoort geplukt worden en natrillen.

Nadat we de Solitaire T verbonden met onze Samsung Galaxy Z Fold4, onderwierpen we de noise-cancelling aan onze testvideo van een treinrit. Het is een synthetische test, maar uit ervaring weten we dat het wel grotendeels de werkelijkheid benadert. De T+A doet het hier zeer goed, met nagenoeg alle lage tonen die worden geëlimineerd. De WH-1000XM5 pakt nog iets meer hogere frequenties mee, maar dit is wel een van de beste resultaten die we tot nu hoorden. Buitentests bevestigen dit resultaat, en daarbij bleek bovendien wind geen impact te hebben op de microfoons.

Als je de T+A naast de Sony (die geldt als referentie) beluistert, dan merk je meteen de verschillen. An sich doet de WH-1000XM5 het qua audiokwaliteit allesbehalve slecht. Het is wel heel sterk gericht op mobiel gebruik, met aangedikte, wolligere bassen. De Solitaire T is meteen een heel stuk opener en natuurlijk van klank, wat een heel authentiek gevoel geeft bij de jazztracks van Lady Blackbird. Maar ook meer commercieel voer, zoals ‘Say It’ van Phantoms of ‘Anti-Hero’ van Taylor Swift, wordt net beter weergegeven. Het zit hem niet enkel in de correcte balans of het betere detail, maar ook wel in de strakkere bassen die muziek ook meeslepender doen klinken. Schakelen we over naar de DAC-modus, dan is er wel een stapje dat er bijkomt. De echte verrassing is echter als we de Solitaire T met de meegeleverde kabel op een Ferrum Wandla en Oor aansluiten. Dit is bij de meeste NC-koptelefoons een terugvaloptie die je misschien gebruikt op een vliegtuig om via het schermpje voor je neus een film te volgen. Hier voelt het aan als een volwassen keuze. De Solitaire T klinkt compromisloos als een goede bekabelde hoofdtelefoon. ‘Mettavolution’ van Rodrigo y Gabriela komt een tikje beleefd binnen, maar de spanningsboog die wordt opgebouwd wordt treffelijk overgebracht. Niets lijkt verloren te gaan in het verhaal, van de supersnelle maar toch goed gedefinieerde gitaarnoten tot het geklop op de body van het instrument. Het is een heel mooi resultaat dat veel zegt over de prioriteiten die bij deze high-end NC-hoofdtelefoon net anders waren dan bij doorsnee toestellen.

Conclusie

Als je eerste reactie is: “Wat? Voor één T+A kan ik drie Sony WH-1000XM5’s kopen!”, dan is deze koptelefoon heel waarschijnlijk niet je ding. Zeker omdat je niet zomaar kunt zeggen dat de Solitaire T opeens drie keer beter is. Zoals altijd bij betere audio betaal je voor een product dat afgewerkt is op een hoog niveau en dat echt gefocust is op de allerbeste geluidskwaliteit. Die laatste stappen die daarvoor nodig zijn, die dragen een kostprijs. De afwerking en de technologie in de Solitaire T zitten echter op een zeer hoog niveau.

Het levert wel allemaal iets op, want de Solitaire T klinkt als een steengoede bekabelde hoofdtelefoon, niet als een typische noise-cancelling exemplaar die je in de Mediamarkt oppikt. De HQ DAC-modus haalt het niveau van een betere bekabelde hoofdtelefoon die met een degelijke DAC wordt gecombineerd. Zelfs in dat luxesegment is de T+A uitzonderlijk. Het mikt namelijk niet enkel op het leveren van hifi-geluidskwaliteit, maar levert ook noise-cancelling die amper onder die van Sony’s vlaggenschip blijft en bezit een enorm batterijleven. Het streefdoel om een hoofdtelefoon te creëren die audiofiele kwaliteit levert thuis én onderweg is dus echt wel bepaald. Er naar luisteren zal snel duidelijk maken wat dat juist inhoudt.