Dynamisch sterk en gecontroleerd
Onder de motorkap van de C700 steekt NAD’s vertrouwde HybridDigital-versterking, met Hypex UcD-modules als eindtrap die 2 x 80 Watt (in 8 Ohm) leveren. Ondanks het kleinere formaat is er dus wel wat vermogen voor handen, met dank aan beproefde klasse D-technologie. Voor het verwerken van streams en digitale audio (zoals van je tv) is er een ESS ES9010-DAC aan boord. Hierdoor kan de C700 hi-res-PCM-streams tot 192 kHz/24-bit aan, en is het in staat om MQA te verwerken – mocht je dat belangrijk vinden. Wat je niet op de C700 zal terugvinden is een Dirac-kamerkalibratiefunctie, iets dat er wel op de M10 v2 te vinden is. Ergens is dat spijtig – corrigeren voor kamereigenschappen levert bijna altijd een betere weergave op – maar aan Dirac hangt wel een stevige prijs.
We hebben de C700 gecombineerd met de DALI Rubicon 2-staanderspeakers die we wel vaker voor tests gebruiken. Het zijn fraaie luidsprekers met de bekende DALI-eigenschappen die doorgaans goed matchen met NAD-apparatuur. Geen toeval natuurlijk, want de merken werken al langer samen en worden in de Benelux vaak gekoppeld. De Rubicon 2 is een relatief veeleisende speaker (87 dB gevoeligheid), dus een setje van de DALI’s is nog wel goed gekozen om te zien of de C700 voldoende spierballen bezit voor lastigere weergevers. Spoiler alert: op dat vlak zijn er geen problemen te noteren.
Dankzij een kerstcadeau van een vriend konden we de Neil Young Archives toevoegen aan de lijst van streamingdiensten waar we naar kunnen grijpen. Het is op zich al bijzonder dat deze niche-streamingdienst ondersteund wordt in BluOS, al is het misschien ook weer niet gek dat een Canadees merk oog heeft voor wat hun landgenoot-oerrocker uitspookt. Hoe dan ook, deze review was een uitstekend excuus om ‘Barn’, de nieuwe van Young en Crazy Horse te beluisteren. Het is bekend voer van de man, vertrouwd maar daarom niet vervelend. Young is notoir voor zijn obsessie rond goede opnames, wat het extra positief maakt dat de C700 die rijke registraties op hifi-niveau presenteert. De NAD-versterker speelt zonder zweetparels vettig rockende tracks, zoals ‘Human Race’ of ‘Canerican’, in wall-of-sound-modus luid af, terwijl het op andere momenten zuiver genoeg is om melancholischer werk zoals ‘They Might be Lost’ verfijnd en puur neer te zetten. Een deel van het luisterplezier komt van de microdetails als zacht getokkel op gitaren en fijner percussiewerk die ook aangeven hoe goed alle leden van Crazy Horse hun instrumenten beheersen.
Net zoals andere Classic-versterkers van NAD combineert de C700 een licht warme toets met een zeker zin voor detail, wat in combinatie met de DALI-sound een zeer aangename luisterervaring oplevert. Het is het soort sound waar je lang naar kunt luisteren, wat ook het genre. We vonden dat de NAD-versterker bijvoorbeeld de cello bij ‘Overcast’ en vooral ‘Erupting Light’, op ‘Without Sinking’ (cd-kwaliteit via Qobuz) van Hildur Guðnadóttir (een collega van wijlen Johann Johansson, hier nog te horen) geraffineerd en authentiek neerzet. Bij ‘Queens of the Summer Hotel’ (96/24 via Roon) van Aimee Mann merken we opnieuw een focus op de vocals, wat ons ook ten volle laat genieten van hoe Adele bij ‘Easy on Me’ hoge noten haalt.
We sluiten ook onze ELAC Miracord 90-draaitafel op de C700 aan. Dat kan helaas niet rechtstreeks; het ontbreken van een phono-ingang is ook de grote lacune op een systeem als deze. Al is het ook wel begrijpelijk dat een extra versterkergedeelte op niveau inbouwen niet kon in de compacte NAD-behuizing. Een aparte phono-voorversterker (in dit geval een Primare R15, maar er zijn ook veel goedkopere oplossingen van onder meer NAD zelf) is dus nodig. Eens dat geregeld is, grijpen we naar de recent verschenen ‘Kid A Mnesia’-uitgave van Radiohead die al een tijdje klaarligt om te beluisteren. Thom Yorkes stem staat bij ‘Everything in Its Right Place’ en ‘The National Anthem’ heel centraal, maar het zijn vooral die vette synthtonen die er onder liggen die vol en omhullend worden overgebracht en zo de aandacht te trekken. ‘National Anthem’ is een interessante track omdat het op wat slomere versterkers z’n impact verliest, maar voor de HybridDigital-versterking is het geen uitdaging. Het heeft er geen problemen mee om de beat strak neer te zetten. Ook als de koperblazers manisch de band bijtreden, is er voldoende controle om deze dissonante track correct neer te zetten. We bespeuren daarnaast geen overscherpe tonen, hoewel er soms op die saxofonen echt wel heel hoge noten worden geblazen. Het beeld dat we hier krijgen is vooral van een competente versterker die, gegeven zijn grootte, boven zijn klasse speelt. Het is altijd gevaarlijk om op basis van je geheugen te vergelijken, maar als we terugdenken aan de M10 (en onze notities raadplegen) dan is die Master-versterker in onze herinnering net iets strakker en neutraler dan deze C700. Maar dat kan enkel een indruk zijn. Overigens is het wel het vermelden waard dat analoge ingangen van een goede kwaliteit zijn. Bij sommige alles-in-één streamende versterkers, zoals de Sonos Amp, merk je bij het aansluiten van een draaitafel wel wat vervorming. Het is vaak een onderbelicht onderdeel van zo’n apparaat.
Reacties (1)