In die week heb ik geconcentreerd met de iPad 1 gewerkt en me vooral aan de snelheid geërgerd. Het scherm heb ik van alle hoeken en afstanden bekeken en in me opgenomen, kijken of ik pixels kon zien enzo. Ik had helemaal niets te klagen over het scherm en moest veel moeite doen om de individuele pixels te herkennen. Omdat ik zo bezig was met het scherm herinner ik me zelfs dat ik een paar keer heb gedacht: “Goh, wat is dat scherm toch mooi”.
En toen kocht ik de nieuwe iPad. Ik was meteen onder de indruk van de snelheidswinst (succes!) en ja ook het scherm zag er kek uit, maar het verschil was niet zo groot als ik dacht. Dacht ik. Door de constante stroom van enorm positieve berichten over het scherm had ik misschien iets te hoge verwachtingen en hoewel ik meer dan tevreden was voelde ik me niet weggeblazen. Maar als ik nu een iPad 1 oppak zie ik bij normaal gebruik duimgrote pixels voor mijn gevoel. Ik heb gisteren zelfs dubbel moeten checken of de iPad niet kapot was. Ook bij een recent bezoekje aan MyCom kon geen enkele laptop me het gevoel geven dat ik naar een scherp scherm keek. Ik ben dus helemaal verwend/gewend aan die retina resolutie.
Retina betekent niets anders dan zoveel pixels op een scherm proppen dat het menselijk oog geen onderscheid meer kan maken tussen de individuele pixels. Ik denk dat mijn hersenen gestopt zijn met compenseren voor schermen van mindere kwaliteit en daarom het verschil tussen een non-Retina en Retina display voor een nieuwe iPad gebruiker veel groter is dan dat verschil is voor een gebruiker die zijn ogen nog niet heeft laten verpesten.
Reacties (5)