Beste games van dit moment – deel 9 (najaar 2018)

Red Dead Redemption 2

Red Dead Redemption wordt waarschijnlijk dé game van het jaar. Het is duidelijk dat de ontwikkelaars veel aandacht hebben geschonken aan de details van dit cowboyavontuur. Dat is niet alleen te zien aan de ontzettend levendige wereld, de fijne geluidseffecten en de grote hoeveelheid activiteiten die je kunt doen. Ook het verhaal is ontzettend sterk en zijn de graphics van ontzettend hoog niveau. Zelden komen animaties zo natuurlijk en realistisch over; deze game gaat voor totale onderdompeling van de cowboyervaring.

Op technisch vlak en qua verhaal hebben we dus vrijwel geen op- of aanmerken. Maar dat betekent niet dat deze totale overgave aan het cowboyleven zonder gebreken is. Omdat er overal prachtige animaties aan zijn gekoppeld, kan het zijn dat je je soms zit te ergeren aan de hoeveelheid tijd die je kwijt bent om simpele handelingen te verrichten. In kaartspelen of andere minigames kun je sommige van die animaties nog overslaan, maar bij het verkennen van een boshut duurt het te lang om elk laatje even te controleren.

Bovendien is het erg wennen dat het speelbare personage, in de vorm van Arthur Morgan, aanvankelijk stroef lijkt te reageren op je input. Morgan is daadwerkelijk zwaar en dat merk je vooral in het begin. Het helpt ook niet dat de besturing hier en daar omslachtig is, waardoor je soms een kogel afvuurt (en iemand raakt), terwijl je eigenlijk gewoon met iemand wilde praten. Dit zijn situaties die zich vooral in het begin voordoen, later zul je hier minder last van hebben en kun je helemaal opgaan in het verhaal en de vele activiteiten.

Het semi-realistische karakter van Red Dead Redemption 2 heeft z’n voor- en nadelen. Enerzijds zorgt het ervoor dat we een technisch formidabel spel kunnen spelen met een sfeer waar je helemaal in op kunt gaan; anderzijds kan het zijn dat het je te lang duurt voordat het spel echt leuk begint te worden. De aanvankelijk houterige besturing werkt daar helaas niet aan mee, waardoor het spel aanvankelijk ietwat ontoegankelijk is. Maar wat ons betreft is het het waard om de investering te maken en door te zetten. Wát een game.

Darksiders III

De Darksiders-serie is een bijzondere gamefranchise. De eerste twee delen in deze serie combineerden elementen van series als The Legend of Zelda en God of War en maakten daar ervaringen van waar spelers het nog steeds over hebben. En hoewel beide delen binnen dezelfde serie vallen, was de basis van de gameplay toch echt anders. Daar waar War (Darksiders) log en sterk was, is Death (Darksiders II) juist snel en acrobatisch. Dat heeft effect op allerlei facetten van zo’n game. Voor het derde deel is er wederom een andere insteek.

Voor wie het al was opgevallen: de Darksiders-serie draait om de vier apocalyptische ruiters, namelijk War, Death, Fury en Strife. De oplettende lezer ziet dat we al games hebben gehad over War en Death en dit derde deel concentreert zich op Fury. Dit is de enige vrouwelijke ruiter van de familie, met eigenschappen die anders zijn dan die van haar broers. Zo beschikt ze over een zweep met speciale krachten en is ze acrobatisch genoeg om aanvallen te ontwijken, maar kan ze bijvoorbeeld niet over muren heen lopen.

Haar zweep gebruikt ze voor allerlei dingen, maar in de basis is het zo dat je ermee kunt vechten en de omgeving mee kunt verkennen (door bijvoorbeeld aan een buis te hangen en van punt a naar punt b te zwiepen). In tegenstelling tot eerdere delen krijg je nu te maken met één grote open wereld, maar gelukkig verschillen de werelddelen genoeg van elkaar. Dat is merkbaar aan de omgeving zelf, maar ook aan de vijanden bijvoorbeeld. Helaas voelt de wereld wel een beetje leeg aan, aangezien er weinig dingen zijn die je hoeft te verzamelen.

Darksiders III mag dan misschien de langste of meest diepgaande game in de serie zijn (elementen die je tegen kunnen vallen als je het fantastische tweede deel hebt uitgespeeld), maar daardoor is er wel een prima balans tussen systemen, structuur en mechanics tussen diepgang en toegankelijkheid. Het is een ruwe diamant binnen het hack and slash-genre met elementen van Dark Souls-achtige games, maar dan gemengd met de charme van de Darksiders-serie en de grafische vormgeving die we van de franchise zijn gewend.

Everspace: Stellar Edition

Een trend die nu al wat langer aanhoudt in gameland, is de roguelike. Binnen dit genre vallen games met strenge regels, herhalende gameplayelementen en bevredigende momenten wanneer je voorbij een bepaald stuk bent gekomen. Dit klinkt wellicht als een standaardgame, maar voor roguelikes gaat alles net even anders. Ben je namelijk game over, dan begin je weer van voor af aan. Helemaal. Soms met wat extraatjes, maar meestal niet. Je boekt progressie door bekend te raken met de wereld, de regels en de gameplay.

Everspace: Stellar Edition is zo’n game, die er zijn eigen draai aan geeft. Het is een spaceshooter waarin je de ruimte verkent in een ruimteschip, terwijl je op zoek gaat naar benzine om constant vooruit te komen. Onderweg kom je verschillende fracties en uitdagingen tegen die je moet overwinnen. Slimme spelers weten sommige groepen tegen elkaar uit te spelen terwijl ze er zelf met de buit van doorgaan. Heel de game is gigantisch open: ga je dus dood, dan hoeft dat geen probleem te zijn; geen ruimtereis zal hetzelfde zijn.

En juist dat karakter, wat ook typerend zou moeten zijn voor een roguelike, is wat deze game naar een hoger niveau tilt. Er is altijd wel iets te doen of te ontdekken, of je nu voor de eerste keer speelt of voor de twintigste. En dat terwijl het spel er fantastisch uitziet (ja, zelfs op de Nintendo Switch), niet repetitief aanvoelt en de wereld heeft opgedeeld in zones. Was dat laatste niet gebeurd, dan had Everspace misschien wel overweldigend kunnen zijn. Maar nu deelt het de gameplay op in perfecte stukjes gameplay waar je overal en altijd van kunt genieten.

Hitman 2

Liefhebbers van de Hitman-game uit 2016 opgelet: er is nu een nieuw deel beschikbaar, genaamd Hitman 2. Ook deze keer kruip je in de huid van Agent 47 en krijg je de taak verschillende doelen neer te halen. Dat kun je zo creatief doen als je zelf kunt bedenken – natuurlijk wel binnen de grenzen van de gameplay – en op allerlei verschillende plekken. Spelers krijgen ook nu te maken met grote levels waar veel in te ontdekken valt: er is soms zoveel te doen en er zijn soms zo veel mogelijkheden, dat je niet alles in één keer kunt afronden.

En dat zien we nog steeds als een positief punt, aangezien het spel zich leent voor meerdere speelsessies in hetzelfde level. Je zult niet bij elke sessie een compleet nieuwe ervaring opdoen, maar kunt wel nieuwe dingen ontdekken die het verloop van een missie drastisch anders maken. Bovendien maakt de ontwikkelaar van de spelserie dit soort games al een flinke tijd, waardoor er ook goed naar kleine details is gekeken. Daardoor kun je soms versteld staan van de dingen waar de digitale mensen allemaal op kunnen reageren.

In vergelijking met het eerste deel zul je helaas niet heel veel nieuwe elementen tegenkomen. Sterker nog, de echte updates blijven beperkt tot wapens en die wapens zijn nou niet zo ontzettend nieuw dat je op een andere manier moet of kunt spelen. Bovendien kan de toon van de game wel heel anders aanvoelen aan het einde — maar dit zijn wat ons betreft geen redenen om niet aan de slag te gaan met Hitman 2. Vooral dat laatste is een mooi argument om het einde minstens één keer te behalen. Voor de rest staat de gameplay nog altijd als een huis.

Fallout 76

Als er één game is neergesabeld de afgelopen paar weken, dan is het Fallout 76 wel. Hoewel we de kritiek kunnen begrijpen, vinden we toch dat deze game je tijd waard kan zijn. Ben je een Fallout-speler van het eerste uur? Dan vind je het ongetwijfeld jammer om te zien dat veel elementen die Fallout Fallout maken, inmiddels zijn verdwenen. Zo begrijpen we heel goed dat spelers het jammer vinden dat er geen non-playable characters zijn die missies geven en dat je bent aangewezen op robots, notities en audiobestanden.

Echter, binnen de context van de game vinden we dat juist heel erg passen, omdat het aansluit bij het idee achter deze lichte mmo (dat staat voor massive multiplayer online). Je bent namelijk een eerste generatie mensen die uit de verschillende vaults, verspreid over heel de Verenigde Staten, stapt en een vergane wereld ontdekt. Je krijgt de taak om die te verkennen wereld vorm te geven en we zouden het in dat opzicht raar vinden als er menselijke npc’s aanwezig zouden zijn die dan verschillende soorten missies zouden aanbieden.

Juist omdat alles via-via gaat nu, leeft het idee heel erg dat er ooit een wereld was die nu is vergaan. Onderweg kom je wel mensen tegen, maar dit zijn dan echte mensen die het spel op dat moment spelen. Gelukkig kom je ze niet om de haverklap tegen, maar de sporadische momenten dat ze er zijn, kan dat leuke interactie opleveren. Niet alleen kun je elkaar simpelweg begroeten, ook kun je spullen ruilen met elkaar, dingen aan elkaar verkopen of met elkaar in gevecht gaan (maar alleen als beide spelers daar akkoord mee gaan).

Fallout 76 is in vergelijking met Fallout 4 een magere ervaring op het gebied van verhaal, dat klopt. Maar wat je daarvoor terugkrijgt is een prima coöperatieve game waarin je met een maat (of meerdere vrienden) een ontgonnen wereld verkent, spullen verzamelt, dingen bouwt en gemuteerde wezens afknalt. En dat terwijl je ondertussen lekker kunt ouwehoeren. Vond je Fallout 4 al tof? Dan kun je met een gerust hart aan Fallout 76 beginnen. Wel hopen we snel op iets meer verhaalcontent en wat oplossingen voor verschillende bugs.

Pokémon: Let’s Go, Eevee! (en Pikachu!)

In de games Pokémon: Let’s Go, Eevee! en Let’s Go, Pikachu! keren we wederom terug naar de Kanto-regio. Doorgewinterde Pokémon-fans begonnen hier twintig jaar geleden hun avontuur als Pokémon-trainer en kunnen helemaal opgaan in het warme bad van deze nieuwe soort Pokémon-ervaring. Het spel combineert het avontuur uit Kanto namelijk met de spelelementen van de mobiele game Pokémon Go. Zo hoef je dit keer niet tegen Pokémon in het wild te vechten voor ervaringspunten, maar hoef je ze alleen maar te vangen.

En dat vangen doe je door met de Joy-Con-controller te bewegen. Je maakt dan een gooibeweging (vergeet dus niet je polsbandje te bevestigen), waardoor het gevoel van Pokémon vangen goed tot zijn recht komt. Dat gezegd hebbende is het wel zo dat de bewegingsgevoelige besturing wat te wensen overlaat (soms wordt de richting niet goed geregistreerd), waardoor we graag ondersteuning voor de Pro-controller hadden gezien. Gelukkig is het spel ook volledig in de handheldmodus van de Switch te spelen.

Het nadeel van de handheldmodus is dat de framerate soms laag is, maar voor de rest hebben we vrij weinig aan te merken op dit oude avontuur in een nieuwe jas. Het is een zeer toegankelijke ervaring die je kunt delen met je eigen kinderen of andere jonge familieleden, wanneer je ze eens wil introduceren tot de wereld van Pokémon. Het avontuur in Kanto is bovendien helemaal gestroomlijnd: sommige processen gaan nu zo snel, dat we hopen dat enkele elementen doorsijpelen naar de normale role playing games.

Bovendien zouden we het ook niet erg vinden als Nintendo meer oude Pokémon-games deze behandeling zal geven. Zelden zijn we een spel tegengekomen waar we zo relaxed hebben kunnen gamen, terwijl we toch ondertussen een hoop gedaan hebben gekregen. Voor spelers vanaf het eerste moment kan het soms een beetje gemakkelijk zijn, maar vergis je niet in de content die later (na het uitspelen) beschikbaar komt: dan zul je wel degelijk voor uitdagingen komen te staan. De Pokémon: Let’s Go-serie is daarom geschikt voor jong én oud.

Taiko No Tatsujin Drum & Fun

Taiko No Tatsujin is een muzikale arcadegame die je normaal gesproken met een drumcontroller speelt. In onze recensietijd met de game was die controller nog niet beschikbaar, dus wij hebben gedrumd met de bewegingsgevoelige Joy-Con-controllers. In beeld verschijnen verschillende kleuren in rondjes die op een rap tempo over het scherm voorbijschieten. Dat tempo is het tempo van het nummer dat je mee moet drummen. Eenzelfde soort systeem kwamen we eerder al tegen in games als Donkey Konga, Guitar Hero en Rock Band.

Maar dat is gelukkig niet het enige. De aankleding (vrolijk, kleurrijk, mal) en de keuze van de muziek (waaronder enkele Nintendo-nummers) vormen de perfecte basis voor een dosis lol waar jong en oud van kan genieten. Daarnaast zijn er ook verschillende minigames waar je alleen of met je vrienden mee aan de slag kunt. Soms kan het nog wel eens zijn dat de bewegingsgevoelige besturing niet goed registreert wat je doet, dus misschien kun je zo’n drumcontroller ergens vandaan halen. En anders speel je met de Pro-controller.

Battlefield V

Na twee jaar wachten is het zover: de release van Battlefield V. Dit schietspel introduceert twee gamemodi: Grand Operations en Breakthrough. De eerstgenoemde is de grootste verandering die het spel meeneemt. Gedurende drie of vier dagen speel je op verschillende maps. Elke match duurt één dag en het resultaat van de voorgaande match geeft het doel voor de volgende dag. Het mooiste aan deze modus is het begin, wanneer je met meerdere spelers uit een vliegtuig springt. Dat is toch wel een spectaculair gezicht. Wat volgt, is pure chaos.

Dan begint de match en moet je middels een combinatie van capture the flag, domination en conquest de game zien te winnen. Elke keer dat er een sector is veroverd, verandert de stijl van spelen. Heel gaaf, aangezien het een eentonige speelstijl voorkomt. Ondanks dat Grand Operations nog wat finetuning kan gebruiken is het doorgaans goed te spelen en zien we dit als een welkome toevoeging. Ook is er meer bewegingsvrijheid. Zo kun je nu naar voren dashen en opzij naar achter vallen — en dat terwijl je ondertussen gewoon kunt schieten.

Sinds de release van Battlefield V is er al een grote patch geweest, op 4 december, die in elk geval de meest storende bugs heeft geëlimineerd en game-breaking voertuigen minder sterk gemaakt heeft. Het beste voorbeeld is die vervelende, veel te sterke bommenwerper. De bommen uit dat vliegtuig konden voor irritante en willekeurig aanvoelende momenten zorgen, maar nu dus niet meer. Qua wapens is het niet wat je zou verwachten van een typische game waarvan de complete setting zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog.

De wapens hebben eveneens voor een verrassing gezorgd. De typische geweren en pistolen zijn ingeruild voor de wat minder bekende wapens uit de tijd. Hoewel dat prima speelt, missen we toch wel specifieke wapens (zoals de M1 Garand en zijn heerlijke ping-geluid wanneer de laatste kogel geschoten is). Ontwikkelaar DICE heeft verder aangegeven dat alle downloadable content gratis zal zijn en dat de game geüpdatet blijft worden. Alles bij elkaar zorgt dat ervoor dat we Battlefield V voorlopig nog wel even zullen blijven spelen.

Spyro Reignited Trilogy

Het enthousiasme dat we hebben voor heruitgaven van games als Crash Bandicoot en Spyro the Dragon verraadt waarschijnlijk onze leeftijd wel, maar wanneer we zo veel plezier beleven aan videogames dan maakt het ons niet uit. Op de PlayStation 1 speelden we pakweg twintig jaar geleden al de eerste Spyro the Dragon, een game die ons vele jaren later nog steeds wist te bekoren. Dit deel is nu, samen met Spyro 2 en Spyro 3, opnieuw uitgebracht voor PlayStation 4 en Xbox One met spetterende graphics, animaties en kleuren.

Alle drie de game hebben er natuurlijk nog nooit zo mooi en zo kleurrijk uitgezien. Ze zien er nu uit zoals we dat ons vroeger konden voorstellen wanneer we naar die hoekige personages en omgevingen keken op de PlayStation 1. Het belangrijkste is echter dat de gameplay nog steeds als een huis staat. In de Spyro-trilogie ga je op zoek naar draken die gered moeten worden, verzamel je alle diamanten die je onderweg tegenkomt en zijn er genoeg geheimen en uitdagingen in de levels te vinden om je uren mee zoet te houden.

Nog belangrijker is misschien nog wel de manier waarop je Spyro bestuurt. Dit voelt soepel en vertrouwd aan, net zoals destijds op de PlayStation 1 het geval was. Ook deze games voelen aan als een warm bad, zeker wanneer je vroeger dus al de 120 procent hebt aangetikt in de eerste Spyro-game. Toegegeven, onze nostalgie bereikt een hoogtepunt tijdens deel één, terwijl deel twee en drie iets minder sterk zijn — maar laat dat beetje kritiek er niet voor zorgen dat je deze prachtige trilogie overslaat. Dit is platformen pur sang.

Ride 3

In het racegenre zijn er vandaag de dag veel verschillende titels die onze aandacht trekken. De Forza- en Gran Turismo-series zijn een grote naam in dit genre, maar een iets minder bekende, Ride van developer Milestone, mag zeker niet over het hoofd gezien worden. Milestone is een grote naam in het racegamegenre en is voornamelijk bekend door de MotoGP-games. Maar waar je in die games alleen maar met de MotoGP-bikes kunt racen, kun je in Ride met zoveel meer motoren rijden. Ride 3 doet daar nu een schep bovenop.

De game biedt namelijk de mogelijkheid om met meer dan 230 motoren, verdeeld over zeven categorieën, over dertig circuits te boenderen. Daar zitten natuurlijk een paar MotoGP-circuits tussen, maar ook veel stratencircuits. Zo kun je Ride als een soort Forza met een motorsaus zien. In dit soort racegames is de carrièremodus veelal de belangrijkste. Gelukkig is Milestone meestal behoorlijk goed in deze gamemodus en in Ride 3 wordt er een goede carrièremodus voorgeschoteld. Spelers worden constant uitgedaagd in verschillende races.

Deze races zijn onderverdeeld in tijdschriften. Elk van deze tijdschriften focust zich op verschillende soorten motoren, zoals Sports, SuperMoto en zelfs Superbikes, met een aantal vintage klassiekers uit verschillende decennia die de mix compleet maken. De rijeigenschappen zijn een stuk verbeterd in Ride 3. Van de animatie die getoond wordt elke keer dat je van versnelling verandert, grijpt naar de koppeling, trek aan de rem of draait aan het gaspedaal, naar elke hoek en verzwaarde helling — het voelt allemaal heel goed aan.

De gameplay is toegankelijker gemaakt voor nieuwe spelers, maar nog steeds leunt dit spel zwaar op simulatie. De verschillende modus zijn aan te passen aan je eigen specifieke voorkeuren, zodat zelfs hardcore racers met assists kunnen spelen, maar toch de meest realistische fysica hebben die mogelijk is. Bovendien ziet het spel er prachtig uit: elke track is gereproduceerd via het gebruik van fotogrammetrie om ze zo perfect mogelijk te maken en met motoren die overeenkomen met hun echte tegenhangers met ongekende details en realisme.

Just Cause 4

Professioneel parachutist Rico Rodriguez mag het in dit vierde deel in de serie wederom opnemen tegen een kwade organisatie. De zogeheten Black Hand heeft ditmaal de fictieve Zuid-Amerikaanse regio Solís ingenomen. Door met unieke technologie het weer te beïnvloeden, terroriseren ze de lokale bevolking. Zo hebben de vijanden een machine waarmee een heuse tornado opgeroepen kan worden. Ook is er een zand- en verderop een enorme sneeuwstorm, die het eigen hoofdkwartier beschermt tegen iedereen die verzet probeert te bieden.

Ook in dit deel heeft Rico beschikking over zijn parachute en wingsuit, een speciaal vliegpak waarmee hij met enorme snelheden vlak over de boomtoppen scheert. Door jezelf steeds te blijven voorttrekken met de grijphaak die aan Rico’s arm bevestigd is, is het mogelijk om minutenlang in de lucht te blijven. Dit is een heerlijk rustgevende manier om de gevarieerde omgeving te verkennen. Zo zweef je bijvoorbeeld over grote bossen, bergweiden, besneeuwde bergtoppen, zandvlaktes en steden. Het is weer eens wat anders dan lopen of rijden.

Hierbij valt helaas de grafische kwaliteit van de game erg tegen. Er zijn ontzettend veel kartelrandjes te zien waardoor bijvoorbeeld gebouwen en bomen er slordig uitzien. Ook zie je tijdens het vliegen veel voorwerpen plots in beeld verschijnen, terwijl die aan de horizon niet zichtbaar waren. Van dichtbij is de game bij vlagen zelfs lelijk te noemen, wat opvallend is omdat Just Cause 3 dit veel beter op orde had. Het rondvliegen en het gebruik van de grijphaak blijft het sterkste punt van de game. Dat aspect stelt gelukkig niet teleur.

Je kunt met deze grijphaak namelijk alles aan elkaar verbinden en, als je wil, laten opblazen. Nieuw is de komst van een heliumballon, waarmee je vijanden (en hun voertuigen) plots kan laten opstijgen. Dat de missies heel repetitief zijn is erg jammer. Het is wachten op de eerstvolgende update om een aantal zaken glad te strijken. Maar door de variatie in mogelijkheden om de tegenstander de baas te blijven, zowel vanuit de lucht als vanaf de grond, blijft Just Cause 4 een heerlijk spel waarmee je ongedwongen plezier kunt hebben.

Meer informatie

Voor meer informatie, tips en adviezen voor de zoektocht naar een nieuwe tv kun je terecht in de homecinema informatiegids of je kunt direct verder lezen via onderstaande links.

De beste tv’s van 2017 voor het spelen van games: hier moet je op letten
Input lag op televisies: Wat is het en waarom is het belangrijk?
Wat heb je nodig voor Dolby Vision HDR? Een compatibele tv en speler
Gamen op en games streamen naar je tv: dit zijn de mogelijkheden

Lees ook onze recensies van gameconsoles

Sony PlayStation 4 Pro
Nvidia Shield met Android TV
Nintendo Switch
Microsoft Xbox One X