Immense krachtreserves
Muziek beluisteren, dat deden we bij de Michi X3 op verschillende manieren. Aan speakerzijde luisterden we een weekje met de Dali Rubicon 2-speakers in combinatie met de SVS 3000 Micro Subwoofer, gevolgd door een weekje met de Focal Sopra N°2-vloerstaanders. Aan bronzijde kozen we voor de Chord Hugo 2 met 2go, een toestel dat vooral populair is bij headfi-fans maar ook probleemloos als Roon Ready-streamer kan functioneren. Omdat we natuurlijk ook de ingebouwde DAC willen horen, hangen we een HiFi Rose RS250 via een digitale coaxkabel aan de Michi. We gebruiken die RS250 op dat moment dus enkel als netwerktransport, streamend via de vele opties die HiFi Rose biedt. Even sluiten we ook een Pro-ject X1 aan, vooral om te checken of die phono-ingang wel de gewenste kwaliteit levert.
Met de Dali’s is het effect meteen ‘wow’. De Michi X3 past heel goed bij deze betere Deens speakers die we regelmatig voor tests inzetten. We combineren niet graag al te gekleurde versterkers met de Rubicons, gewoonweg omdat ze zelf al een karakter bezitten. Rotel van zijn kant streeft toch altijd wel een zekere neutraliteit na, al lijkt de Michi X3 ons meteen wat Europeser dan Rotels die we in het verleden hoorden. Maar dat kan gewoon een snelle indruk zijn. Hoe dan ook, als we luisteren naar die warme Zuiderse bluesklanken van het nieuwe The Black Keys-album, ‘Delta Cream’ (cd-kwaliteit, via Qobuz), begint ons voet spontaan mee te bewegen. Er zit zoveel sfeer in dit album dat we ons spontaan in Mississippi wanen.
Na een recent interview in The Guardian met Sinéad O’Conner, kregen we opeens weer zin om het oeuvre van de controversiële Ierse te herontdekken. ‘Faith and Courage’ (cd-kwaliteit, via Qobuz) uit 2000 bijvoorbeeld, bleek toch wat boeiender dan we herinnerden. Is het de leeftijd of omdat we twintig jaar geleden op een veel minder goede set geluisterd hebben? Hoe dan ook, ook min of meer mainstream popmuziek zoals deze weet de Rotel-Dali-combinatie goed te neerzetten. Er blijkt dan vaak meer fijne details in te zitten dan je anders zou horen – of liever: niet horen.
Van de pianoconcerto’s van Rachaminoff zijn er waanzinnig veel uitvoeringen en opnames beschikbaar, waardoor nieuw werk het moeilijk heeft om nog fris uit te hoek te komen. Maar dat lukt dankzij een knappe registratie wel met het recente album van pianiste Khatia Buniatishvili en het Tsjechisch filharmonisch orkest (FLAC 96/24). De Sopra’s worden moeiteloos door de Rotel aangestuurd, zelfs op die momenten dat de Georgische muzikante haar vingervlugge spel naar een dynamische piek leidt. Zoals ze losgaat op No.3 in D Minor, Op.30 – ‘adembenemend’ is het enige woord dat past. Regelmatig barst het orkest in de achtergrond volledig los, maar controleverlies is er nooit te merken en de focus blijft als een laser op de piano gericht. Dit lijkt ons ook echt het genre dat perfect bij die Japanse Michi past. De controle en helderheid laat je helemaal diep in een opname duiken. Sommige mensen zouden de combinatie met de nogal felle Sopra’s misschien té vinden, en dat snappen we wel. De Michi X3 heeft nu eenmaal een zeker karakter en als je de versterker huwt met speakers die ook een uitgesproken sound hebben kan dat wel eens niet kloppen. Op dit niveau is de match tussen versterker en luidsprekers altijd wel een ding uiteraard, en ook bij de Rotel moet je daar goede keuzes maken die bij je passen.
Die enorme krachtreserves van de Michi X3 willen we ook eens echt proberen uit te putten, en daarom grijpen we naar de Tron Legacy-soundtrack, een van de meest onderschatte albums van Daft Punk. Misschien wel omdat er maar weinig vocals zijn en het partygehalte niet echt zo hoog is. Diepe bastonen en vette synthklanken zijn er echter wel in overvloed, net als een dreigend, donker gevoel dat door alle tracks heen doorgewoven is. Controle en power is wat we hier zoeken, en dat is ook precies wat we opgediend krijgen. Bij een track als ‘Castor’ stoppen en starten die beats onmiddellijk, zonder een spoor van wolligheid of natrillen.
Reacties (0)