Muzikaal
We hadden het geluk om de Model 40n een paar weken voor de introductie te ontvangen. Geen preproductiemodel, wel een volledig winkelklaar toestel. Dat gaf ruimschoots de tijd om de versterker in verschillende scenario’s uit te proberen. Een deel van het luisteren gebeurde met de DALI Rubicon 2-speakers. De veronderstelling is nu eenmaal dat iemand die gaat voor een interieurvriendelijke versterker wellicht eerder voor compactere boekenplank- of staandermodellen zal kiezen, zoals deze DALI’s. Er zijn natuurlijk ook andere opties mogelijk. Moederhuis Sound United zal bijvoorbeeld vast gelukkig zijn als Model 40n-kopers ook opteren voor iets uit de 700 Series van zustermerk Bowers & Wilkins. Ervaring leert de combinatie Marantz-Bowers & Wilkins inderdaad een goede kan zijn. Als er geopteerd wordt voor kleinere speakers is die sub-uitgang nog wel handig om het laag aan te dikken. Al vonden we dat niet echt nodig bij de DALI’s (of bij de KEF R3’s die we later in gebruik namen).
De ingenieurs bij Marantz steken veel tijd in het tunen van hun producten, met als streefdoel een bepaald huisgeluid waarin onder meer vocals een hoofdrol krijgen. Het is iets helemaal anders dan bij zustermerk Denon trouwens, ondanks dat er achter de schermen soms dezelfde mensen aan de knoppen draaien. Die authentieke klank horen we ook uit Model 40n komen. Zo staat de stem van Lorde helemaal centraal bij ‘Green Light’ (FLAC cd-kwaliteit), en komt het – ondanks een gecomprimeerde productie – weids over. Tweemaal 70 watt (bij 8 Ohm) lijkt niet zoveel, maar de versterker blijkt over genoeg power te beschikken om ook het laag bij Lorde en bij de ambient ‘Atomos I’ (FLAC 96/24) van A Winged Victory for the Sullen strak neer te zetten. De nog in de testruimte aanwezig Model 30 doet het misschien met wat meer controle, maar de factor fun is hier al ruimschoots aanwezig.
Een voordeel van HEOS is dat je makkelijk je eigen hi-resbestanden kunt afspelen. Een prima aanleiding om de spectaculaire opnames in 96 kHz / 24-bit ALAC-bestanden van de Brandenburg Concerto’s door het Akademie für Alte Musik Berlin vanaf de Synology-NAS te streamen en te herbeluisteren. De Model 40n dient ons meteen Concerto No.1 op alsof we daar zelf in die Berlijnse kerk aanwezig zijn. Niet met instrumenten die los naast elkaar staan, maar een fraai geheel van orkest en akoestiek – waar uiteraard wel regelmatig een jachthoorn bovenuit blaast. Sommige mensen zullen een meer omhullende, gedetailleerde, misschien wel analytischere performance verkiezen, maar dat hangt een beetje af van hoe je naar muziek wil luisteren. Dit is heel coherent en levensecht, en ook ontspannend.
Een schouderklopje voor de phono-versterker die in Model 40n werd ingebouwd is ook op z’n plaats. Het staat duidelijk een trapje hoger dan de doorsnee phono-modules, concluderen we na het aansluiten van een Pro-ject X1. Marantz en VinylME brachten eerder een zeer gelimiteerde Explorations in Sound Volumes 1 & 2-release uit op vier schijven, gecureerd door Yoshinori Ogata, de man met de coole functienaam ‘Sound Master’. Het is een eclectische verzameling muziek, gaande van Diane Krall over John Carpenter naar James Blake, die heel mooi en inzichtrijk door de Model 40n wordt weergegeven. Fijn om te ervaren dat die phono-ingang niet een zwakke schakel in het verhaal is.
Een voorname reden om voor een toestel zoals dit te kiezen is dat je tegelijkertijd een oplossing zoekt voor het tv-geluid. Dankzij die HDMI-ARC-ingang en ondersteuning voor HDMI-CEC moet je maar weinig meer doen dan de kabel tussen de Model 40n en de tv te leggen. Met de Sony KD-65A9F in de testruimte werkte alles meteen. Net zoals de meeste stereoproducten kan dit toestel geen audiostromen in Dolby Digital verwerken. Maar, zet de audio-output op je tv naar PCM, en alles wordt automatisch naar stereo gebracht. Handig is ook de autopower-optie, waardoor de Model 40n automatisch naar de HDMI-ingang schakelt als je de tv op zet. We hebben vooral via de KEF R3-speakers naar films en tv-series gekeken, wat vanwege die coaxiale drivers met hun goede mid/hoog-integratie een mooie match bleek te zijn. Bij content waar muziek primeert, zoals het ‘Letters from You’-documentaire (Apple TV+) over de opnames van het gelijknamige album van Springsteen, speelt de Marantz eigenlijk een beetje thuis. Deze docu is heel knap in Dolby Atmos, maar met een set deftige speakers is stereo ook prima. Kijken we naar filmmateriaal met een explosievere soundtrack, zoals de pas verschenen Matrix: Resurrections, dan noteren we dat de Model 40n geen problemen heeft met grote dynamische pieken en er goed in slaagt om het actiegevoel over te brengen. Het hangt uiteraard van de gekozen luidsprekers en hun plaatsing af, maar de ervaring die we hier krijgen doet qua onderdompeling en meeslependheid zeker niet onder voor een soundbar. Integendeel, alles wordt breder neergezet en je krijgt een veel vollere klank.
Nog met die R3’s spelen we wat jazzklassiekers af, wetende dat dit genre meestal wel goed uit een Marantz rolt. Het merk zet immers graag in op een grote, coherente soundstage waarbij het geheel primeert, niet de details die eruit springen. Ergens is dat een cliché om het merk zo te beschrijven, maar het gesleutel aan onder meer de HDAM-modules die eigen zijn aan Marantz is er wel op gericht om dat huisgeluid te benaderen. Hoe dan ook, een evergreen als ‘Take Five’ van The Dave Brubeck Quartet komt op de Model 40n prachtig tot zijn recht. Die drumsolo van Joe Morello halverwege de track bezit een heel behaaglijk ruimtelijk karakter, veel grootser dan je zou verwachten. De lichtwarme toets doet ook de virtuoze saxofoon van Charles Mingus op ‘Goodbye Pork Pie Hat’ heel verleidelijk uit de KEF’s rollen. Kortom, de Model 40n levert helemaal waar je op hoopt als je een Marantz aanschaft: een muzikale, ontspannen luisterervaring, zonder de energie uit de muziek te halen.
Reacties (11)