Assassin’s Creed Origins
Mocht je al een tijdje fan zijn van de Assassin’s Creed-serie, dan weet je dat het verhaal nogal onduidelijk kan zijn (niet het verhaal per game, maar het overkoepelende verhaal). Assassin’s Creed Origins gaat terug naar de basis van dat verhaal en presenteert een overtuigende, Egyptische wereld waarin je de oprichting van de Brotherhood kunt meemaken. Voor fans zou dit al een reden kunnen zijn om de game in huis te halen. Maar gelukkig is er veel meer waar je onderweg van kunt genieten. De ontwikkelaar heeft een hoop verbeterd.
Zo is het vechtsysteem op de schop gegaan. Je hoeft niet meer passief te wachten totdat de vijanden zijn gecounterd, maar kunt nu actief blijven gedurende het gevecht. Je kunt snelle en harde aanvallen uitvoeren, verdedigen, counteren en snel heen en weer bewegen. Je moet even wennen, maar gelukkig is dit een grote verbetering. Ook is er een heel nieuw levelsysteem met willekeurige schatten en meer manieren om je personage vorm te geven dan ooit tevoren. Naast een mooie wereld is er dus ook genoeg gameplay om van te houden.
Het lootsysteem – zoals elke grote game vandaag de dag heeft – is marginaal in vergelijking met een game als Destiny 2, maar biedt genoeg variatie om je bezig te houden en daadwerkelijk op zoek te gaan naar schatten. Mocht dat geen motivatie zijn om je personage je verbeteren, dan doet het (lichte) rpg-systeem dat wel, met craftingopties en andere middelen om sterker te worden. Het meest overtuigende aspect aan Assassin’s Creed Origins is echter de gigantische open wereld en de vele opdrachten die er zijn; die vallen ook niet snel in herhaling.
Mocht je deze game puur vanwege het verhaal willen spelen, dan kom je wellicht bedrogen uit. Want dat verhaal is niet jé van hét. Ook komen we nog steeds van die vreemde (maar inmiddels typische) bugs tegen, die gelukkig niet altijd in de weg zitten (en soms voor grappige momenten zorgen). Al met al hebben we toch te maken met de beste Assassin’s Creed-game tot op heden, eentje die voorbij Black Flag en de Ezio-trilogie gaat (en die heb ik persoonlijk hoog zitten). Het grote risico ineens veel aan te passen, heeft dus goed uitgepakt voor Ubisoft.
Super Mario Odyssey
Het regent gouden scores voor Super Mario Odyssey en alles dat je over deze titel leest is terecht. Nintendo heeft een ware magnum opus afgeleverd, die waarschijnlijk ook nog een hoop Nintendo Switch-consoles zal verkopen. Na Zelda: The Breath of the Wild kunnen gamers zich nu storten op de open levels van deze nieuwe 3d-titel binnen de Super Mario-serie, die exploratie voorop heeft staan. Dat blijkt uit alles, aangezien je vanaf het allereerste moment wordt uitgedaagd om elke hoek te verkennen en elke steen om te draaien die je tegenkomt.
Laten we eerlijk zijn: een Mario-game speel je niet om het verhaal, maar om de gameplay. Nee, aan het verhaal is niet gesleuteld: Peach is weer ontvoerd door Bowser, maar dit keer omdat de Koopa King wil trouwen. Wat de motivatie voor Mario ook is om te spelen, maakt in principe weinig uit als speler. Je wordt continu in een nieuwe wereld gedropt (er zijn er vijftien) en moet talloze manen verzamelen om verder te komen. En dat verzamelen is nou juist hetgeen wat deze game zo leuk maakt, omdat de uitdagingen constant anders zijn.
Elk koninkrijk is tot de nok toe gevuld met content en sfeer. Ook de grote verscheidenheid in opdracht is opmerkelijk. Soms moet je met de grootste precisie een sprong maken, terwijl je een andere keer speciale muntjes moet verzamelen en jezelf moet verkleden om iemand blij te maken. Je bent eigenlijk geen moment bezig met wat belangrijk is: zo snel mogelijk die manen verzamelen om je schip van energie te voorzien zodat je Peach kunt redden. Ja, dat speelt mee, maar je bent voornamelijk bezig met het maken van plezier.
En dat is – in een gamewereld vol games met open werelden met opdrachten die zichzelf vaak herhalen, loot boxes en stromen aan vijanden – een verademing. Nintendo laat zien dat je nog steeds goede games kunt maken door een complete ervaring aan te bieden, terwijl andere dingen (zoals de amiibo) geheel optioneel zijn. Ook kun je deze titel geheel op je eigen tempo uitspelen en verkennen. Dit is één van de leukste spellen van dit moment en samen met Breath of the Wild de beste game die je op de Nintendo Switch kunt spelen.
Forza Motorsport 7
De Forza-serie is mettertijd uitgegroeid tot een van de uithangborden van de Xbox-console. Om het jaar komt er een nieuwe game uit, die er steeds beter uitziet. Bij Forza staat toegankelijkheid altijd hoog in het vaandel. De games moeten voor iedereen gemakkelijk te spelen zijn. Er zijn wel altijd mogelijkheden om de gameplay wat realistischer te maken, maar de serie blijft meer arcade dan simulatie. Maar dat is helemaal niet erg, want zoals elk deel, is deel zeven bijzonder vermakelijk. Elke auto die we reden voelde anders aan.
In de offline races race je nog steeds tegen de Drivatars (digitale rijders die zijn gebaseerd op spelers van de game). De AI lijkt een stuk verbeterd (we zijn nog geen Drivatar tegengekomen die opeens op een hogere moeilijkheidsgraad stond dan de rest van het veld, wat veel voorkwam in voorgaande delen), maar ze zijn nu wel vastberaden om hun racelijn aan te houden. Het aantal keren dat je aan de kant gebeukt wordt, of dat de AI van de buiten lijn jou afsnijdt, is veel teveel. Er is wel een optie om de agressiviteit aan te passen; met weinig effect.
Online is het op dit moment nog niet veel beter, want alleen de publieke multiplayer lobbies zijn beschikbaar. Je bent altijd aan de genade van je mederacers overgeleverd, die meestal in de eerste bocht al een ongeluk veroorzaken voor heel het veld. Maar het was wel een ongeluk zonder lag en framerates bleven stabiel. Online race je ook gewoon in zestig frames per seconde. Gelukkig komen de competities die de online race-ervaring zouden moeten vergemakkelijken terug, maar die zijn nog niet beschikbaar.
In dit deel krijgen we ook voor het eerst te maken met een dynamisch weersysteem. Deze weersomstandigheden zijn een grote stap voorwaarts van de waterplassen die geïntroduceerd werden in Forza Motorsport 6. De baan verandert echt met elke lap die je rijdt. Daarnaast zijn zelfs de regendruppels die op je scherm, of je voorruit, vallen super realistisch. Turn 10 Studios zet met Forza Motorsport 7 een zeer gepolijste en super mooie racegame neer. De game laat zich lekker spelen en geeft net zoveel plezier als alle vorige titels.
Middle-earth: Shadow of War
Middle-earth: Shadow of War is het vervolg op de populaire game Shadow of Mordor, uit 2014. Het is een openwereldgame in het Lord of the Rings-universum, voorzien van een uniek element: het Nemesis-systeem. Je neemt het op tegen steeds sterker wordende vijanden, die weten wie jij bent vanaf het moment dat je de interactie aangaat. Het doel is om Middle-earth over te nemen met je eigen leger van orcs. Maar dat kan alleen wanneer het je lukt om de Dark Lord in levende lijve te verslaan. Dat is natuurlijk niemand minder dan Sauron.
Shadow of War heeft veel elementen van haar voorganger overgenomen. In de kern is deze gigantische titel toegankelijk en leent het zich voor korte potjes, terwijl je helemaal op kunt gaan in het Nemesis-systeem en de grote, open wereld. Wel zijn er een paar kanttekeningen. Zo kan de game best repetitief aanvoelen (ook overgenomen uit het eerste deel) en zitten de loot boxen de ervaring soms best in de weg. Het is geen vreselijk systeem (de game is niet onspeelbaar), maar het was wellicht beter geweest om dat systeem achterwege te laten.
Een loot box is een virtuele doos waar allerlei spullen in kunnen zitten, waar spelers gebruik van kunnen maken in hun avontuur. Deze dozen kun je ontvangen door te spelen of door er geld voor te betalen. Soms kan dit met virtueel geld, maar vaak gebeurt dit ook met echt geld. Deze vorm van microtransactions doken voor het eerst op in games die gratis te spelen zijn (op mobiele apparaten of bijvoorbeeld online spellen op een pc) en vinden we steeds vaker terug in games waar je al tenminste zestig euro voor hebt neergelegd.
Die microtransactions halen de ervaring dus een beetje naar beneden. Ook het hoofdpersonage is niet heel erg charismatisch, maar uiteindelijk kunnen we toch concluderen dat we uren plezier hebben beleefd aan deze game. Mocht je het eerste deel hebben gespeeld, dan merk je al snel dat Shadow of War op bijna alle punten de gameplay heeft verbeterd. Zelfs op grafisch vlak is de game er op vooruitgegaan en bespeuren we nu veel meer kleur en ambiance. Dit is een game waar je met gemak tientallen uren in kunt stoppen – ook zonder dlc en loot boxen.
Wolfenstein II: The New Colossus
De bekende Amerikaanse nazi-verdelger William ‘B.J.’ Blazkowicz heeft de persoonlijke aanval van Generaal Deathshead (uit het vorige deel) overleefd, maar daar is dan ook alles mee gezegd. De leden van de rebellerende Kreisau Circle pikken de zwaargewonde soldaat op, waarna een helse periode van onrustige, comateuze slaap volgt. Ondertussen zit de in het eerste deel ontsnapte Frau Engel, gevreesde nazileider, de Kreisau Circle op de hielen. Dit dwingt Blazko uiteindelijk om zichzelf, nog maar gedeeltelijk hersteld, te verdedigen vanuit zijn rolstoel.
Nadat die eerste missie is voltooid is de toon gezet: er zal geen nazi gespaard blijven in de strijd tegen Frau Engel. Wolfenstein 2 is een brute shooter, maar kent ook verrassend gevoelige kanten. Tijdens het sluipen, rennen en schieten door de gangen van vijandelijke bunkers spreekt Blazkowicz zijn verschillende angstige gedachten uit. Wat gebeurt er met zijn vriendin, zwanger van een tweeling? Hoe moet hij omgaan met het feit dat hij er vanwege zijn verwondingen waarschijnlijk straks niet meer zal zijn? En hoe zit het met Frau Engel?
Ontwikkelaar Bethesda weet net als in Wolfenstein 1 (The New Order) op verschillende momenten precies de juiste snaar te raken. Zo zit je als speler soms met een brok in je keel te spelen terwijl je zelf op de meest brute manier vijanden aan hun eind brengt — en je toch ondertussen bedenkt hoe je Frau Engel gaat omleggen. Er is gelukkig ook veel ruimte voor luchtige humor, die met name piekt in de fantastisch geschreven dialogen. De grofgebektheid waar ze mee gepaard gaan, doet niet onder voor verschillende Tarantino-dialogen.
De game schiet heerlijk, loopt heel soepel en houdt continu de spanning aanwezig. Dat is knap. Er is iets minder variatie in de wapens, stealthgameplay (rond sluipen in de hoop dat je niet gezien wordt) staat iets minder op de voorgrond en grafisch maakt het gebombardeerde Neu York (ja, het is nu Duits grondgebied, door de alternatieve geschiedenis) niet veel indruk. Dit zijn echter kleine smetten op een verder heerlijk spel met een boeiend verhaal en vele referenties naar het voorgaande deel. Daarmee is het een zeer waardige opvolger.
South Park: The Fractured but Whole
Met de steeds groeiende criminaliteit zijn de straten van South Park nooit eerder zo gevaarlijk geweest. Wanneer de zon ondergaat in dit doorgaans rustige bergdorpje in Colorado, kunnen chaos en vernieling botvieren: de onderbuik van de stad komt tot leven. Dit dorp heeft een held nodig. Eric Cartman ziet zijn kans schoon en creëert de beste superhelden-franchise ooit, ‘Coon and Friends’, met zichzelf, The Coon, in de hoofdrol. Maar de echte sterren zijn het dynamische vechtsysteem en het vernieuwde looting- en craftingsysteem.
South Park: The Fractured but Whole bouwt niet alleen qua stijl en humor voort op het eerste deel (The Stick of Truth), maar bouwt het vechtsysteem ook verder uit. Dat is zo leuk, dat je eigenlijk constant zit te wachten op het volgende gevecht. Het systeem waarmee je wapens krijgt en maakt houdt je ook constant bezig en zorgt voor een diepere ervaring, in vergelijking met het eerste deel. Het is niet al goud wat er blinkt. Het verhaal doet er lang over om op gang te komen en ook niet alle grapjes zijn even grappig. Soms zelfs achterhaald.
Maar dat is het grote verschil tussen de game en de serie. Er wordt langer gewerkt aan de videogame, terwijl een aflevering vaak op het laatste moment wordt ingeleverd om de grappen zo scherp mogelijk te houden. Het kun je South Park: The Fractured but Whole als game niet echt kwalijk nemen, maar als South Park-product wel, waardoor de ervaring dus soms in een spagaat terechtkomt. Aan het einde van de dag is dit echter wel een waardige opvolger van The Stick of Truth, en zowel je tijd als geld waard. Maar heb dus wat geduld.
The Evil Within 2
Hoofdpersonage Sebastian zal niet enkel af te rekenen hebben met schrikwekkende schepsels in The Evil Within 2, hij zal ook het hoofd moeten bieden aan menselijke monsters die zich een weg gevonden hebben naar de nieuwe STEM-wereld. Verknipte personages zoals Stefano Valentini, een artiest met schimmige neigingen en een ongebreidelde verbeelding. En dat terwijl je als speler te maken krijgt met een haast (lekker) ouderwetse survival horror-game met openwereldelementen, in de stijl van een game als Resident Evil 4.
En als we zeggen Resident Evil, dan bedoel we ook Resident Evil. Die serie staat bekend om haar stroeve besturing, om de spanning nog verder op te voeren. Zó stroef is The Evil Within 2 (gelukkig) niet, maar het helpt wel degelijk om je geen moment veilig te voelen tijdens het spelen. In dit nieuwe deel krijgt Sebastian de taak om zijn dochtertje te redden. Maar of hem dat gaat lukken hangt geheel van jou af. Dat verhaal komt net even te traag op gang. Ook lijkt het verhaal wat losjes aan elkaar te hangen, waardoor het niet goed uit de verf komt.
Maar waar The Evil Within 2 goed in is, is het ook echt goed in. Mocht je het eerste deel een warm hart toedragen (ook een goed spel, maar met duidelijke minpunten), dan kunnen we met een gerust hart stellen dat je je goed zult vermaken met dit tweede deel. Aan bijna alles is gewerkt en het gros van de ervaring is verbeterd. Ken je de serie nog niet? Geen probleem, je kunt gewoon instappen (een voordeel van zo’n los verhaal). Dit is namelijk een goede survival horror-game, waar je constant op het puntje van je stoel zult zitten.
FIFA 18
Een jaarlijkse zekerheid: de voetbalgame van EA. Waarom de nieuwste in de reeks vernoemd wordt naar het aankomende jaar is onduidelijk, maar we zijn aanbeland bij FIFA 18. Door het frequent verschijnen van nieuwe delen zijn de vernieuwingen ten opzichte van het vorige spel vaak klein, zo ook nu. Maar dit betekent niet dat het niet lekker speelt. De grasmatten, stadions en spelers zien er beter uit. Met name de wedstrijden overdag, waarbij een laaghangend zonnetje lange schaduwen over het veld trekt, zijn vanuit bepaalde perspectieven oogstrelend.
Dit levert fraaie beelden op in de herhalingen, waarbij ook te zien is dat er flink aan de animaties is gesleuteld. Keepers maken prachtige snoekduiken, spitsen draaien hun lichaam om de bal af te schermen en scheidsrechters springen uit de weg als ze in de weg staan. Soms blijft het echter pijnlijk duidelijk dat het om een videogame gaat. Vooral de overgangen van animaties zijn soms houterig, spelers met kale hoofden hebben nog steeds een gekke zwarte lijn om hun hoofd, en bij een ingooi liep een speler dwars door een cameraman heen.
Het zijn kleine dingen die de sfeer van de game gelukkig niet verpesten. Het voetballen zelf is namelijk gewoon ijzersterk, en vanwege meer controle over voorzetten en diepe passes, kan er ook spectaculairder gescoord worden. Hoongelach vanuit het publiek bij een foute pass van de tegenstander maakt het totale plaatje compleet. Net als ieder jaar zet uitgever Electronic Arts ook dit jaar in op presentatie, maar op gebied van gameplay hebben we gelukkig weinig te klagen. De sterke basis is nog altijd aanwezig.
Ook dit jaar keren bekende modi als de carrière (waarin je een speler omhoog werkt en uiteindelijk ook manager kan worden) en FIFA Ultimate Team (waarin je online een zo sterk mogelijk team probeert samen te stellen) terug. Extra leuk is de mogelijkheid om met het Nederlands vrouwenelftal de wereldbeker te kunnen veroveren, waarbij opvalt hoe goed de speelsters lijken op hun echte evenbeelden. Er valt dus weer genoeg te beleven in deze nieuwe FIFA 18. Maar van échte vernieuwing is helaas geen sprake.
Fire Emblem Warriors
In Fire Emblem Warriors ga je op een andere manier de strijd aan met de monsters in de wereld dan je tot nu toe gewend bent van de serie. Je vecht niet om beurten, maar kruipt in de huid van enkele favorieten als Marth, Xander, Corrin en andere Fire Emblem-helden en neemt het dit keer direct op tegen de vijanden, in gevechten waarbij de kansen tegen je gekeerd lijken te zijn. Onderweg speel je meer opties vrij voor de nodige strategie en kom je meer personages en wapens tegen waar je mee kunt vechten.
Spelers die bekend zijn met Hyrule Warriors op de Nintendo Wii U (of 3DS) of Dynasty Warriors kunnen meteen aan de slag, want in de kern is dit dezelfde type game. Het is een actievolle en zeer vermakelijke spin-off van de strategische serie geworden, waarbij zowel nieuwe als oude fans hun helden zullen tegenkomen. Bovendien leent de aard van de game zich voor snelle potjes, eventueel met je vrienden, maar kun je er ook vol voor gaan en je helemaal storten op alle content die Fire Emblem Warriors te bieden heeft.
Fans van de serie die liever een rustige en strategische game verwachten, met een diepgaand verhaal, moeten helaas verder kijken: dit is meer hack-‘n-slash dan denken-en-doen. Maar dan wel in de inmiddels vertrouwde en zeer mooi vormgegeven stijl van de onlangs gelanceerde Nintendo 3DS-spellen. Het is ook niet de meest diepe hack-‘n-slash-titel van dit moment. Maar soms wil je gewoon lekker aan het einde van de dag voor je uit staren en constant vijanden neerhalen met de vetste moves — zonder daar moeilijk over te doen.
WRC 7
Het WRC, oftewel World Rally Championship, is een van de meest spannende raceseries ter wereld. Stel je maar eens voor dat je met honderd kilometer per uur of meer over een smalle zandweg rijdt, die nauwelijks breed genoeg is voor je auto. Elke fout kan leiden tot een verwoestend wrak en het einde van je carrière. Het is ontzettend spannend en dat maakt het juist zo leuk. De serie kon nooit echt aanhaken bij de andere grote racegames en dat was jammer. Sinds deel vijf werkt Kylotonn Games echter aan de games en dat pakt goed uit.
De auto’s reageren een stuk beter op jouw input, die op hun beurt anders reageren op de verschillende ondergronden. Qua ervaring kun je kiezen uit simulatie of fun drive. Simulatie is geen moeder-der-aller-racegames DIRT Rally, maar voegt wel een goede moeilijksheidgraad toe. Daarnaast kun je in de fun drive ook niet achterover leunen. Je kunt niet alles vol gas rijden en moet er wel constant bij zijn met je aandacht. Alle dertien rally’s zijn vertegenwoordigd in WRC 7 en de omgevingen zien er stuk voor stuk heel mooi uit.
Het is nog geen exacte kopie van de werkelijkheid, maar alleen een kniesoor die daarop let. Daarnaast is de titel een Xbox One X Enhanced-spel, dus het kan alleen maar beter worden. Een grote toevoeging zijn de Epic Stages. Dit zijn eigenlijk de meeste stages van een rally achter elkaar geplakt en voelen ook episch aan. Een minpunt is dat de carrièremodus nog steeds niet als een échte carrière aanvoelt. Je bent alleen aan het racen en er komt niets anders bij kijken, maar dat mocht de pret niet drukken. WRC 7 is een goede, officiële rallygame.
Meer informatie
Voor meer informatie, tips en adviezen voor de zoektocht naar een nieuwe tv kun je terecht in de homecinema informatiegids of je kunt direct verder lezen via onderstaande links.
De beste tv’s van 2017 voor het spelen van games: hier moet je op letten
Input lag op televisies: Wat is het en waarom is het belangrijk?
Wat heb je nodig voor Dolby Vision HDR? Een compatibele tv en speler
Gamen op en games streamen naar je tv: dit zijn de mogelijkheden
Lees ook onze recensies van gameconsoles
Sony PlayStation 4 Pro
Nvidia Shield met Android TV
Nintendo Switch
En wanneer de Xbox One X in november beschikbaar is, onderwerpen we die console ook aan een uitgebreide test.
Reacties (0)