Review: Sennheiser IE 200 – Audiofiele oortjes voor de massa

Goede eerste indruk

In de headfi-wereld is 150 euro budgetklasse. Maar voor heel wat consumenten is dat bedrag wel een significante uitgave. Dat lijkt Sennheiser ook door te hebben, want ze doen hun best om deze instappers aantrekkelijk te presenteren. Niet goedkoop, het-kan-nog-veel-beter, maar wel op een manier dat die consument niet het gevoel krijgt de minderwaardige optie te hebben aangeschaft. Sommige high-endmerken opteren om hun instappers namelijk heel basaal de wereld in te sturen, maar dat is hier niet het geval. De IE 200’s zitten in een doos die even degelijk is als de duurdere modellen en komen met betrekkelijk veel extra’s. Voor een goede pasvorm zijn er zoals gebruikelijk drie paren doppen meegeleverd, telkens in een ander formaat (small-medium-large). Sennheiser doet dit nog eens maal twee, zodat je voor elke maat kunt kiezen uit een siliconendop of eentje uit samendrukbaar schuimkunststof. Wij verkiezen het laatste type, dat lijkt op de tips van het merk Comply, voor een betere stabiliteit en ook geluidsoverdracht. In de doos bevindt ook een klein opbergetui.

Meegeleverd is ook een gevlochten kabel die eindigt in een universele 3,5-mm jack. Het is een ‘stille’ kabel die relatief weinig lawaai maakt als je tijdens het luisteren aanraakt. Je kunt er dus gerust mee rondlopen.

Positief in duurzaamheidszin is dat deze kabel via standaard MMCX-connectors aan de oortjes hangt. Je kunt het dus vervangen, mocht het verslijten. Of als je het wenst te upgraden naar een gebalanceerde kabel – al lijkt dat ons iets dat vooral eigenaars van de duurdere modellen zullen overwegen. De prijs van zo’n officiële gebalanceerde upgradekabel is namelijk bijna even hoog als de IE 200’s zelf.

Afwerking is uitstekend voor de prijs

De IE 200-toestellen lijken qua design op de duurdere IE-modellen. Alleen zijn de behuizingen uit een lichter kunststof in plaats van aluminium, zoals bij de IE 600. Die materialenkeuze heeft vast met de lagere prijs te maken, maar zorgt er ook voor dat de in-ears weinig gewicht in de schaal leggen. Op onze mini-weegschaal tikken ze af op 1,89 gram, incluis dopje. Dat voel je echt niet.

Ben je op zoek naar een designstatement, dan ben je bij de IE 200’s wel aan het verkeerde adres. Sennheiser is echt van de Duitse functionele degelijkheid, en dat is precies hoe deze toestellen overkomen. De bouwkwaliteit ziet er wel goed uit. Over het algemeen word je bij het Duitse merk op dat vlak zelden teleurgesteld.

Zoals veel betere in-ears zijn de IE 200 uitgerust met een plooibare oorhaak die de kabel achter je oorschelp leidt. Als je deze type nooit hebt gedragen, is wel even wennen. Eens goed aangebracht en met de juiste afmeting qua dopje – en dit kan verschillen per oor – krijg je wel een uitstekende stabiliteit en draagcomfort.

Meer of minder bassen?

Het buisje waarover de doppen schuiven en die in je oorkanaal past, is trouwens vrij klein. Dat maakt deze in-ears volgens ons ook geschikt voor mensen met een kleinere oorkanaalingang. Sennheiser probeert hier bovendien iets extra’s aan te bieden. De dopjes kun je dankzij een randje vooraan of achteraan op het buisje plaatsen. Naargelang de positie krijg je een iets ander geluid. Achteraan eindig je met een betere afdichting aan je oorkanaal, waardoor bassen effectiever worden overgebracht. De dopjes vooraan geeft dus de indruk dat je meer detail en helderheid opgediend krijgt.

Het is een interessant idee. En het doet wat denken aan wat JBL aanbiedt met zijn Tune Flex-TWS, waar je met twee types dopjes ook de sound (en pasvorm) kunt tunen. Tijdens het gebruik van de IE 200 duw je echter snel onbedoeld de doppen naar de achterste positie. Een beetje een gimmick, dus.

DAC is geen must

Kijkend naar de technische specificaties van de IE 200 lijken ze niet echt uitdagend om aan te sturen. Met een gevoeligheid van 119 dB en een voor een IEM iets hogere impedantie van 18 Ohm zou je ze probleemloos rechtstreeks op een smartphone kunnen aansluiten. Als je nog een telefoon vindt met een hoofdtelefoonuitgang tenminste. Aangezien dat steeds zeldzamer wordt, zal je voor mobiel gebruik wellicht nog een USB-C naar jack-adapter op de kop moeten tikken. Of als je mikt op een betere kwaliteit: een mobiele DAC zoals de AudioQuest DragonFly, iFi Audio GO Link of Lotoo PAW S2. Hoe dan ook, in die scenario’s krijg je meestal een oplossing met iets meer vermogen in handen en zal aansturing helemaal geen probleem zijn. Als je een muziekspeler of DAP gebruikt, zal de IE 200 er ook prima mee werken.

Waar sommige fabrikanten in-ears uitrusten met meerdere drivers per oor, verkiest Sennheiser een enkele luidspreker te gebruiken. Beide designfilosofieën hebben voor- en nadelen, dus op zich zegt dat niet zoveel. Het merk zelf spreekt van een TrueResponse-transducer, verwijzend naar een 7-mm driver die het merk ook in andere producten gebruikte. Sennheiser zegt zelf dat hun driver nagenoeg geen harmonische vervorming produceert en gebalanceerd klinkt.

Voor alle genres geschikt

Dat de IE 200 niets bijzonder nodig heeft om muziek te spelen, ondervonden we tijdens het testen. Met zowel een spotgoedkope Shanling M0 als een high-end Astell & Kern KANN Alpha-speler was de Sennheiser helemaal gelukkig. Op die laatste speler konden we snel vaststellen dat de fabrikant niet liegt door te stellen dat er audiofiele kwaliteit naar een lager prijspunt wordt gebracht. ‘Blues & Bach – The Music of John Lewis’ wordt misschien een tikje donker en minder breed neergezet, maar luistergenot is er in hopen dankzij een mooie middengebied en betrekkelijk goede evenwicht. Niet dat er sprake is van een neutrale frequentieweergave, maar het is minder uitgesproken een V-vorm (veel bas, veel hoog) dan wat je vindt bij heel goedkope oortjes. Dat levert een prettige luisterervaring op die je meer in de muziek trekt dan puur op de knoppen in je brein te drukken die geprikkeld worden door opzwepende baslijnen.

We ervaren een goed detailgevoel, waardoor we de indruk krijgen echt het samenspel te kunnen overschouwen maar evenzeer kunnen inzoomen op de individuele spelers. Bij ‘Spanish Steps’ merken we dat niet alle fijne detail echt naar voren komt – vooral bij de drums – maar dat is te verwachten op dit prijspunt. Ook met de doppen in de achterste positie krijg je nooit diepe subbassen opgediend. Als we even snel vergelijken met de IE 300, dan maakt het volgende IE-model op dat vlak meer indruk. Officieel is die IE 300 dubbel zo duur, maar zoals altijd kan shoppen die kloof danig verkleinen. Als je een basshead bent, zouden we je die stap aanraden.

Toch is de basweergave van de IE 200, gecontroleerd en niet overdreven, prima voor deze categorie. Het is vooral zuiver, en dat is te danken aan die TrueResponse-transducer.

Qua grootsheid van de presentatie en de soundstage krijg je bij de IE 200’s een redelijk omhullend gevoel. ‘The Longing’ van Tamino of ‘Hurt’ van Arlo Parks krijgen daardoor iets intimistisch dat je minder gauw hebt via een draadloze speaker of de autoradio. Op dit vlak is wel meer mogelijk. De IE 600 bijvoorbeeld, scoort op dat vlak wel beter. Tegelijkertijd hebben de Sennheisers op dit vlak zeker een streepje voor op de meeste TWS’en.

Conclusie

Het woord ‘goedkoop’ zal sommigen misschien gek in de oren klinken, maar naar betere hoofdtelefoonnormen is het een label die je gerust op de IE 200 mag hangen. Prijstechnisch dan, want in termen van geluidskwaliteit hebben deze Sennheiser veel meer te bieden dan een budgetetiket aangeeft. De IE 200 mogen dan niet de ultieme in-ears zijn, ze spelen boven hun klasse. Naar goede Sennheiser-gewoonte zijn dit oortjes met een allround-karakter die gericht is op alle soorten muziek goed te laten klinken.