Review: McIntosh C8 Voorversterker & McIntosh MC830 Monoblok

21 april 2022 + 10 minuten 0 Reacties
McIntosh C8
FWD award

Het duurde door omstandigheden - waar ik zometeen nog even bij stil sta - wat langer voor ik de McIntosh C8 en MA830 kon beluisteren, maar wat in het vat zit verzuurt niet en uiteindelijk is het gewoon gelukt. En ik ben blij dat van afstel geen uitstel is gekomen, want deze twee nieuwe ‘instapmodellen’ vormen samen echt een heel fijn setje dat in de juiste combinatie de sterren van de hemel speelt.

De reden dat het allemaal wat langer duurt is dat McIntosh in Nederland van distributeur is veranderd. Het merk zat, samen met het Italiaanse luidsprekermerk Sonus faber en het Amerikaanse phono-elementenmerk Sumiko bij Savor Audio, dat een zelfstandig opererend onderdeel was van Hifi Nederhold. Vorig jaar heeft de McIntosh Group (voorheen de Fine Sounds Group) besloten dat het tijd was om een eigen distributieketen op te zetten. Finesounds UK is in Groot-Brittannië begonnen met de distributie van de McIntosh-groep merken. Kort daarna zijn de gesprekken begonnen met Savor Audio, en zo ontstond Fine Sounds Benelux waar het voormalige Savor Audio team onder een nieuwe naam en in een nieuw kantoor – op een steenworp afstand van hun oude werkplek – per 1 april 2021 onderdak vond.

Het was ook dáár dat ik de afspraak had om naar de nieuwe McIntosh versterkers te komen luisteren. Ten eerste omdat de logistiek en qua redactionele planning beter uitkwam, maar ook omdat ik er graag eens een kijkje wilde gaan nemen én mijn oor te luisteren wilde gaan leggen. Het ruime en lichte kantoor, dat gevestigd is in een bedrijven-verzamelgebouw dat uitkijkt op de A15, heeft twee luister-opstellingen in de grote algemene ruimte waar ook de werkplekken van de binnendienst te vinden zijn. De luisterplekken zijn van elkaar gescheiden door een speciaal gemaakte akoestische wand, die tijdelijk is aangevuld met een aantal diffusors/absorbers. De McIntosh set stond tot mijn vreugde aangesloten op een paartje Sonus faber Maxima Amator, het nieuwe topmodel in de Heritage-lijn van het merk, waar ik na lovende berichten van buitenlandse collega’s érg nieuwsgierig naar was geworden. De streamer van dienst was noodgedwongen een Bluesound Node 2i, maar daarvan weet vriend en vijand dat het een ijzersterke over-achiever in zijn prijsklasse is, wat bij de luistersessie ook duidelijk zou blijken. De bekabeling was van Transparent Cable.

McIntosh C8 voorversterker

De McIntosh C8 is een compacte buizen-voorversterker met het klassieke ‘open chassis’ design van McIntosh dat de meeste hifi-liefhebbers wel kennen van de legendarische MC275 buizen eindversterker. Op de zijkant van het chassis prijken dan ook de in klassieke letters gegoten merknaam en het typenummer. De McIntosh C8 is een gebalanceerde voorversterker op basis van twee 12ax7a (Ecc83) buizen per kanaal, die onder een stevige ‘tube guard’ zitten die in de eerste plaats als bescherming van de buis zélf dient, maar die er ook voor moet zorgen dat mens en dier zich niet aan de hete buizen kunnen branden. De buizen zijn OEM gemaakt en alleen voorzien van het McIntosh logo. Maar omdat McIntosh zelf geen buizen fabriceert is het voor de bovengemiddeld geïnteresseerde tubehead natuurlijk heerlijk gissen naar de maker ervan. McIntosh doet hier om strategische redenen zelf geen mededelingen over, maar na een nauwkeurige visuele inspectie vermoed ik dat we met geselecteerde ‘short plate’ exemplaren van de Slovaakse fabrikant JJ te maken hebben. Als dat inderdaad zo is vind ik dat goed nieuws, hun 12ax7 buizen staan bekend als betrouwbaar, zeer ruisarm en uitstekend klinkend. Bovendien zijn ze volop leverbaar en relatief goed te betalen, hoewel het aanbeveling verdient om vervangende exemplaren via McIntosh te bestellen. Die zullen wat meer kosten, maar dan heb je geteste en gematchte exemplaren van de bovenste plank, waar je bij koopjes via Ebay nog niet zo zeker van bent. Het staat de toekomstige eigenaar uiteraard vrij om naar hartenlust kostbare NOS buizen in de versterker te prikken, maar ik beoordeel de set zoals hij uit de fabriek komt en McIntosh blijkbaar vind dat hij het beste klinkt. NOS buizen klinken soms beter (niet ‘per definitie’ haast ik me te zeggen…) maar voor alles wat uit oude en eindige voorraden komt en gewild is geldt ‘duur, en op is op’. Een verstandige keuze van McIntosh derhalve, om voor een goede buis van moderne productie te kiezen.

Iedere buis heeft een eigen multicolor LED als ‘operation indicator’, die tijdens het opstarten van de versterker van kleur verandert. Tijdens het opwarmen is de LED oranje, en als ze gebruiksklaar zijn is hij groen. Op zich vind ik dat een nuttige functie, maar McIntosh heeft ervoor gekozen om de LED letterlijk middenin de noval buisvoeten te monteren, waardoor de buizen tijdens gebruik groen verlicht zijn. Ik ga geen olie op het vuur van het eeuwigdurende debat daarover gooien, het is nu eenmaal een origineel (en inmiddels ook al geïmiteerd) design-kenmerk van McIntosh. Maar persoonlijk zie ik liever de milde oranje gloed van de buis zélf. Op het glanzende RVS front van de C8 bevinden zich de klassiek vormgegeven volumeknop en de bronkeuze-selector, en een goede, van discrete versterking voorziene hoofdtelefoonuitgang waar ook ‘hongerige’ hoofdtelefoons met een hoge impedantie mee kunnen worden aangestuurd. Op het zwart gecoate chassis zit een multifunctioneel VFD display dat in vier stappen kan worden gedimd of zelfs kan worden uitgeschakeld. Het display toont bij normaal gebruik de gekozen bron, die je overigens zelf een naam kunt geven, en het volumeniveau in procenten. Het display gebruik je ook voor het Trim-menu, waarmee je onder meer de lage en hoge tonen equalizer of de balansregeling kunt instellen, en de ‘loading’ van de phono-ingangen kunt selecteren. Daarmee zijn we aan de achterkant van de C8 beland, waar naast één gebalanceerde en twee ongebalanceerde lijn-ingangen ook twee aparte phono-ingangen te vinden zijn, één voor MM elementen, één voor MC. Waarvan dus respectievelijk de afsluit-capaciteit en de afsluit-impedantie kunnen worden ingesteld, in voldoende verschillende waardes om van een vrij universele phono-versterker te kunnen spreken. Er zijn twee ongebalanceerde uitgangen (waarvan er een als subwoofer-uitgang dienst doet) en één gebalanceerde. Daarnaast zijn er nog de IEC net-entree, een achttal ‘control ports’ voor onder meer trigger-functies, externe bediening en data, én een paneeltje dat je kunt verwijderen om er het optionele DA2 digitale DAC board te plaatsen. Daarmee breid je de C8 uit met maar liefst acht hoogwaardige digitale inputs, waaronder naast twee coaxiale en optische ingangen en een USB aansluiting óók een ARC ingang (HDMI) voor het geluid van de televisie, én een speciale MCT aansluiting voor de eigen MCT500 of MCT80 (sa)cd transporten. Al met al een bijzonder goed uitgeruste en – al is dat natuurlijk een smaakkwestie – fraai ogende compacte voorversterker.

McIntosh MC830 monoblokken

De MC830 monoblokken zijn natuurlijk ook zonder de C8 voorversterker te gebruiken, maar hun uiterlijk laat wat dat betreft weinig aan de verbeelding over: dit zijn de natuurlijke begeleiders van de C8. Hetzelfde ‘open chassis’ design met het schuine hoogglans RVS front met twee knoppen, het merklogo op de zijkant, dezelfde ‘voetafdruk’, maar een iets hoger chassis. Het klopt gewoon. Aan de zijkanten zitten grote koellichamen waarin het klassieke Mc-logo is verwerkt en aan de voorkant zit de bekende blauwe VU-meter die de output bij zowel 8Ω als in 4Ω aangeeft. Het McIntosh design moet je liggen maar ik vind dit echt een aantrekkelijk ogend setje. Bij de MC830 monoblokken zit de ware schoonheid echter grotendeels van binnen. Deze relatief kleine ‘monoblokjes’ pompen er aan 8Ω een indrukwekkende 300 Watt uit, en aan 4Ω is dat 450 Watt. Aan vermogen geen gebrek. Speciale beveiligingscircuits zien erop toe dat clipping binnen de perken blijft en dat er niet teveel stroom gaat lopen wanneer de impedantie van de aangesloten luidsprekers te laag wordt. De MC830 is een ‘direct coupled output design’, wat betekent dat er géén autoformers aan de uitgang zitten, zoals bij duurdere McIntosh modellen. Die Autoformers werken als een soort ‘impedantie-equalizers’ door de eindtrap een constante impedantie te laten ‘zien’, onafhankelijk van de veranderlijke impedantie van de aangesloten luidsprekers, en sommigen zien dat als een essentieel onderdeel van de McIntosh sound, maar ik vind dat iets te kort door de bocht.

Luisteren naar de C8 en MC830

Na de technische introductie was het tijd geworden om mijn meegenomen USB-stick met muziek in de daartoe bestemde poort van de Bluesound Node 2i te steken. Na de pijlsnelle indexering startte ik met Notes With Attachments, het jongste album van bassist Pino Palladino. Oudere jongeren onder ons zullen hem waarschijnlijk nog kennen als de boomlange fretloze basspeler uit de band van Paul Young – die doorbraak met het album No Parlez, waarop hits stonden als Come Back And Stay, Love Of The Common People en Wherever I Lay My Hat (That’s My Home). Zoals hierboven al beschreven stond de set opgesteld in een aan de zijkanten weliswaar afgebakende setup, maar per saldo moesten de aangesloten Sonus faber Maxima Amators een forse ruimte vullen met muziek. Ik schat dat het alles bij elkaar minstens 100 vierkante meter was. Het moet daarom maar meteen gezegd worden dat ik al bij de eerste tonen van de eerste track die ik draaide het vermoeden kreeg dat ik glorieus voor de gek gehouden werd. Kwam dat enorme geluidsbeeld met dat diepe en sonore laag uit deze relatief kleine vloerstaande tweewegluidsprekers? Of stond er ergens in een hoek een verbogen subwoofer mee te brommen? Om mijn gastheren niet te beledigen voerde ik quasi nonchalant een close-up inspectie van de Maxima Amators uit waarbij ik op discrete wijze in het rondom naar een verborgen ‘onderhond’ speurde. Maar je raadt het al: die stond er dus niet. Terug op de luisterplek hoorde ik verrassend veel controle over het diepe laag, en een zeer brede soundstage. Het beeld stond ook redelijk ver naar voren en de klank van het middengebied was vol en gedetailleerd. Gedetailleerder dan ik me van vele ontmoetingen met Sonus faber luidsprekers kon herinneren, maar dat beviel me eigenlijk heel goed. Het totale plaatje was zeer transparant en in balans. In de mede door gitarist Blake Mills gecomponeerde track Chris Dave was het laag echt putdiep en had het bijzonder veel textuur.

Daarna was het de beurt aan Blossom Dearie, de Engelse jazz-zangeres die wat mij betreft de originele Diana Krall mag worden genoemd vanwege haar sensuele uitvoering van de Fred Rose en Walter Hirsch klassieker Deed I Do, op haar gelijknamige debuut als bandleidster. De muziek klonk soepel en verleidelijk, de vlotte weergave was snel en dynamisch, ritmisch sterk en aanstekelijk, en de lopende contrabas klonk diep en rijk aan contour. Het geheel swingde als de spreekwoordelijke tiet, de oude opnametechniek (1959) was in al haar eenvoud blijkbaar zo gek nog niet. Ondanks dat ik duidelijk de leeftijd van de opname hoorde vormde dat geen beletsel om te genieten, de weergave was kleurrijk en open, met wél de rijke harmonische structuur (door de buizen-voorversterker) maar niet met de soms wat teveel afgeronde ‘buizigheid’ in het laag, met dank aan de direct gekoppelde solid-state eindtrappen.

 

Met een grote G

De zeer positieve indruk die de set maakte bleef bij diverse andere muzieksoorten fier overeind. Ik noem wat dat betreft graag het prachtige album An Insight To All Minds van Kaidi Tatham, dat vol staat met zwaar aanstekelijke, fraai opgenomen en tijdloze psychedelische jazzfunk. De toch behoorlijk volle opname werd met een enorme autoriteit en volledig open en doorluisterbaar weergegeven, waarbij er zelfs op het hoge volume waar deze muziek je onweerstaanbaar toe dwingt geen moment de indruk ontstond dat vermogen een schaars goed was. Kleurrijk maar niet gekleurd, dat zou je volgens mij best ‘De McIntosh Sound’ mogen noemen. Vervolgens de intieme zondagochtendjazz van Melody Gardot op haar prachtige album Sunset In The Blue, waarin het geluidsbeeld tot vér achterin de hoeken uitgelicht werd, met een extra-speciale vermelding voor het schitterende duet C’est Magnifique met António Zambujo, waarin beide stemmen zeer goed los van elkaar te onderscheiden waren. Maar ook de extreem ruimtelijke, bijna surround-achtige en zeer gelaagde elektronica van Hedflux op het album The Philosopher’s Tone, waarbij de luidsprekers echt volledig uit het beeld verdwenen, de nóg holografischere maar ook lastiger te verteren minimale IDM van Alva Noto op het subliem geregisseerde album Unieqav, en de caleidoscopische bubbel van muziek die de oude meester Jon Hassell in de lucht schildert op zijn recentste album Seeing Through Sound (Pentimento Volume Two). Het was Genieten met een grote G.

Conclusie

Wat ik de McIntosh C8/MC830 set ook voorschotelde, alles werd met gemak en autoriteit en heel veel speelplezier weergegeven. De set voegde zich moeiteloos naar de afgespeelde muziek. Dat is – en ik kan dat in het kader van de zo extreem essentiële systeemsynergie niet genoeg benadrukken – enerzijds natuurlijk een grote verdienste van de gekozen luidsprekers, maar als het front-end en de versterking het niet weergeven dan komt het er ook niet uit. De qua prijs relatief bescheiden Bluesound Node 2i paste eigenlijk niet in deze échte high-end set van meer dan 30.000 euro, maar hij hield zich niet alleen dapper staande; hij liet tijdens de luistersessie zelfs niets te wensen over. De ster van deze review is de McIntosh set, en daarvan kan ik alleen maar zeggen dat zowel de C8 als de MC830 de onkreukbare high-end status die het merk onder veel liefhebbers heeft wat mij betreft met glans bevestigden. Er zullen altijd puristen zijn die wat aan te merken hebben op het ontbreken van de autoformers, maar mét had de set aanzienlijk méér gekost en geloof me: ook zónder klinkt het geweldig! Ik vind het lastig om in deze prijsklasse een jubelende aanbeveling tot kopen te geven (die overigens terecht zou zijn), zelfs het ‘zet ze op je shortlist’ cliché laat ik (hoewel het volledig gerechtvaardigd zou zijn) achterwege, maar een HeleDikkeDuim-Award verdienen ze absoluut. Het wachten voor mij méér dan waard, en een sterke troef voor het merk aan de onderkant van hun prijslijst.

Prijzen: 

McIntosh C8 Voorversterker € 5.490,-
McIntosh MC830 Monoblok   € 6.490,- per stuk

Fine Sounds Benelux
e-mail: info@finesounds.nl
www.finesounds.nl

 

Reacties (0)