In de vorige uitgave van Music Emotion zijn we gestart met een drieluik waarin Marco de Wilde, importeur Music 2, een relatief betaalbare hifi set heeft samengesteld die we in opvolgende artikelen opwaarderen. In dit tweede deel van deze serie nemen we een, op het eerste oog, kleine stap met twee upgradevoedingen en een kwalitatief hoger gepositioneerde interlink. Hoe verhoudt de geluidskwaliteit zich tot de beginsituatie?
Het gehele upgradeproces dat we volgen omvat het allereerste begin van de audioketen, dus vanaf het moment dat het geluidssignaal de geluidsbron verlaat. In de startconfiguratie die ik in de vorige uitgave heb beschreven, is gekozen voor een relatief betaalbare en goed presterende Volare draaitafel van het Duitse merk Dr. Feickert Analogue. De Volare is een bijzonder verfijnde en compromisloos ontworpen platenspeler waar alle door de fabrikant ontwikkelde technologie samenkomt. Er is echter niet gekozen om hierbij zomaar bestaande onderdelen van de schap te halen, maar elk van de componenten is geheel herzien alvorens deze in de Volare zijn toegepast. Het mooiste van dit alles? De Volare is ondanks alle zorg en toewijding toch uiterst betaalbaar gebleven.
Precisie component
Dr. Feickert Analogue is gevestigd in March-Buchheim en geestelijk vader is Dr. Christian Feickert. Dr. Christian Feickert vervaardigt al zijn draaitafels geheel met de hand en deze zijn verkrijgbaar in verschillende kleuren en houtfineer afwerking. De 17,5 kilogram wegende snaar-aangedreven platenspelers zijn voorzien van een gelijkstroommotor met een hoog koppel en een elektronische motorsturing. In deze laatste versie van de speler is een nieuw ontworpen lager mechanisme en een nieuw aluminium plateau toegepast. Een van de grote voordelen van deze draaitafel is dat het armboard eenvoudig kan worden voorzien van verschillende hoogwaardige armtypen met een effectieve toonarmlengte van 9 tot 10,5 inch. Marco kiest tijdens deze review voor een hoogwaardige 10-inch W-10a toonarm van het Servische Auris Audio. Deze Servische partij zal bij jullie ook wel bekend zijn van de hoogwaardige Auris en Earmen audiocomponenten.
De compromisloos ontworpen toonarm van Auris is met precisie vervaardigd uit CNC-gefreesd aluminium en/of carbon, is voorzien van een nauwkeurig instelbare dwarsdrukcompensatie die werkt op gewicht en niet met een veer. Dankzij de zes met precisie vervaardigde kogellagers ben je verzekerd op een frictievrije werking op alle assen. De armhoogte is tot 10 millimeter in hoogte verstelbaar zodat je naar keuze kunt variëren met matten en elementen. Marco de Wilde kiest bij deze speler en arm voor een Van den Hul MC10 Special element. De bekabeling tussen platenspeler en de voorversterker is heel passend de Orchid van wederom Van den Hul. De gebruikte phonostage is de Vero S van Dr. Feickert Analogue. Hiermee levert deze een stabiel, open en dynamische geluid. Dit hebben we in het voorgaande artikel al kunnen vaststellen.
Ondanks dat de Vero S maar een heel minimalistisch ogende phonoversterker is, is dit een precisiecomponent vervaardigd met zorgvuldig geselecteerde componenten met een ultra laag ruisniveau. De Vero S heeft een frequentiebereik van 20 hertz tot 20 kilohertz en de kanaalgelijkheid bedraagt hierbij plus of min 0,2 dB. Deze MM/MC pre-pre is intern voorzien van jumpers om de load en gain af te stemmen op het toegepaste element. Bij het gebruik van een MM element is de load in 28 stappen van 8 ohm tot 47 kilo ohm instelbaar, met een fijn afstemming tussen de 55 en 200 ohm. Bij het gebruik van MC elementen is de standaard instelling 100 pF en kan worden omgezet naar 320 pF, 570 pF of 790 pF. De gain is tenslotte in zes stappen in te stellen van 38 tot 66 dB. Ook kun je via een dipswitch het subsonisch filter (-12 dB/octaaf) in- of uitschakelen.
Eerste upgrade met voedingen en interlink
In dit artikel vervangen we de meegeleverde voeding van de Vero S met de speciaal voor deze phonostage ontworpen lineaire upgrade voeding. De platenspeler zelf krijgt in deze nieuwe situatie eveneens een speciaal voor de Volare ontwikkelde lineaire upgrade voeding waarmee de platenspeler een nog stabielere voedingsspanning aan de motorsturing krijgt aangeboden. Tenslotte wisselt Marco de Orchid interlinks tussen platenspeler en voorversterker(s) met hoger gepositioneerde Van den Hul MC Silver interlinks. Om de verschillen te beluisteren herhalen we dezelfde playlist als we in de startsituatie hebben beluisterd.
Wanneer Marco het nummer Time Bridges van Boris Blank opzet, rekt het geluidsbeeld ongeveer 40% op. Alles klinkt voller en bovendien beluister ik significant meer aan detail. Tijdens de intro van het nummer wordt de regenval uit de vorige situatie eerder een tropische regenbui. De detaillering wordt met zoveel meer energie weergegeven en hoe klein de details en nuances ook zijn, er ontgaat me dankzij de toename in openheid in deze nieuwe situatie niets. Ondanks de additionele energie in het midhoog ervaar ik geen hardheid of scherpte via de hoorntweeters. Strings uit synthesizer krijgen een extra laag in de muziek toegewezen en waar ik me vooral over verbaas is de toename in geluidsdiepte. Met deze kleine upgrades kijk ik diagonaal door de soundscapes van Blank heen. Wat een rust. Wat een gemak.
De aangestreken bas in Lazy Afternoon van Shirley Horn vult de ruimte nu van hoek tot hoek met basgenot. De cymbalen komen nu prominenter uit de opname naar voren en krijgen met deze upgrades een meer exacte plek rechts achterin het geluidsbeeld. Zang krijgt met de toename van energie niet enkel meer autoriteit, ook ervaar ik door de sterkere bundeling van het geluid uit de mondhoogte meer lucht in het stemgeluid. Vergelijk dit met het geluid dat je zelf produceert wanneer je met kracht uitademt. De staande bas heeft behalve meer attack bij het plukken van de snaren ook meer diepte en volheid in de weergave. De overige percussie wordt met realisme weergegeven en ik hoor duidelijker de variaties in kracht bij de aanslag. Met deze upgrades ervaar ik niet enkel meer autoriteit, ik ervaar vooral meer subtiliteit en nuance.
Een armlengte
Vervolgens zet Marco het nummer When The Hurt Is Over op. Mighty Sam McLane laat zang met meer energie uit de longen stromen. Dit effect wordt versterkt door de toename van ruimte echo’s die tegen de wanden en het plafond van de opnameruimte reflecteren. De humbucker elementen hebben nog meer warmte, volheid, body en laten hiermee de geheel eigen klank beter horen. Piano wordt een slagje groter en laat meer grondtonen horen. Electrische bas lijkt een basversterker met meer vermogen te hebben gekregen en klinkt hiermee authentieker. Voor het eerst hoor ik de draaiende bewegingen van de brushes over de toms. De met brush aangeslagen snare en ride winnen zoveel meer aan realisme dat kenners (en dat ben ik niet) het merk van de vellen en brushes zouden kunnen herkennen. Melodieën in de hogere octaven van piano hebben zoveel meer aan energie dat ik dit pianospel met gesloten ogen ervaar zoals ik deze niet al te lang geleden thuis beleefde op de vleugel van mijn oudste dochter. Zo vol. Warm. Zo echt. Dit verschil met de upgrade voedingen en de interlinks is geen nageldikte beter. Dit is een armlengte beter.
Dan sluiten we deze playlist ook weer af met het nummer Jim Keltner van Sheffields Lab. De toename van fysieke ruimte tussen de individuele toms en toename in dynamiek ervan is opmerkelijk. Alsof de eindversterkers ineens over een dubbele voedingscapaciteit beschikken om de explosieve klappen uit de luidsprekers te kunnen persen. Met deze upgrades hoor je zelfs de vellen beter resoneren. Elk rammeltje, tikje en onvolkomenheid tijdens het spelen komt naar voren. Heerlijk! Door de toename van openheid en rust waardoor de ruimte echo’s overduidelijk naar voren komen, groeit de luisterruimte nog weer een klein stukje verder in grootte. Het kuchje aan het einde heeft ditmaal meer body en definitie. Dit kuch-detail laat het verschil in geluidsdruk tussen mens en de drums nog beter horen. Zouden we dit kuchje op het ware kuch-volume weergeven, dan zouden de ramen waarschijnlijk uit het pand worden gedrukt. Wat een uitzonderlijke opname is dit toch en dit wordt met deze upgrades nog meer duidelijk.
Hoe zinvol vind ik deze eenvoudige upgrades in de praktijk?
Het is altijd weer een verrassing hoe groot het verschil in muziekbeleving is wanneer er zoiets simpels als een voeding van een hifi component wordt vervangen. Ik wijs de groei van het geluidsbeeld, de toename in dynamiek, volheid, nuance en rust voornamelijk toe aan de voedingsupgrades. De wisseling naar de MC Silver interlinks voegen meer openheid, detail en energie in de top-end toe. Waar ik aanvankelijk verwacht dat de upgrade van interlinks de boventoon voert, is het telkens weer het verschil in de stroomvoorziening waar ik van achter mijn oren krab. Natuurlijk klinkt het aannemelijk dat een kwalitatief betere voeding voor de phonostage verschillen laat horen, maar dat een stabielere motorsturing ook bijdraagt in de geluidskwaliteit is altijd weer een verrassing. Zelfs voor mij. De wissel van een interlink is hierbij de kers op de taart. Niet andersom.
Volgende maand
In het laatste deel van dit drieluik vervangen we de Vero-S phonostage van Dr. Feickert voor de hoger gepositioneerde Van den Hul The Grail MKIII phonostage. De Dr. Feickert upgradevoeding voor de motorsturing van de Volare platenspeler en de Van den Hul MC Silver interlinks houden we uiteraard in deze set. In hoeverre de heilige graal uit de stal van Van den Hul de geluidskwaliteit van de vinylweergave beïnvloedt, lees je in de volgende uitgave van Music Emotion.
Reacties (0)