Review: Canor Asterion V2 – Absolute stilte

Uit de hoogste rang

Het Slovaakse Canor Audio is de laatste tijd aan een hele opmars bezig. Hoewel het bedrijf bijna dertig jaar oud is, treedt het pas de voorbije jaren echt in de schijnwerpers met z’n eigen producten. Daarvoor was het vooral bezig met het bouwen van audiotoestellen voor grote namen uit de hifi-wereld. De Asterion V2 is een nieuwe toevoeging aan de line-up, ter versterking van zijn allerhoogste Premium-familie waar je eveneens de Hyperion P1-voorversterker en de Virtus M1-eindtrap kunt terugvinden. Daar past het toestel qua design en bouwkwaliteit helemaal bij.

Want ook dat is typisch Canor. Het merk hanteert consequent een bepaalde designtaal die sterk leunt op hun expertise op vlak van aluminiumbewerking en -anodiseren. Zowel de zwarte als zilveren uitvoeringen pronken met een geborsteld voorpaneel dat heel strak getekend is. Een (kleine) blikvanger zijn ook de kunstige uitsneden in de bovenplaat. Nodig voor de koeling, maar zoals ze hier zijn aangebracht doet het wat denken aan een grafische equalizer.

De retro-uitstraling was al heel beperkt bij de Canors, en bij de Asterion V2 is het zelfs nog minder. De weinige tekstopschriften zijn niet langer in een ‘geschreven’ lettertype, maar strak geletterd. Een detail, maar die wel goed aansluit bij de gestroomlijnde zwarte glazen strook die de voorkant in twee deelt. Net zoals bij de Virtus I2 en andere toestellen van het merk is er een grote draaiknop in het midden van dit fors apparaat. Bij een versterker dient deze om het volume te regelen, de Asterion V2 heeft echter geen naadloze regelbare gain. De draaiknop dient bij dit toestel daarom om de instellingen (zoals impedantie) te veranderen.

De liefde voor oranje

Even typisch voor het merk is het display dat tekst in het groot toont. Dat gebeurt in het oranje en in een dot-matrix-stijl. En neen, de keuze voor oranje heeft niets met een lange afstandsliefde voor het Nederlandse koningshuis, wel is het een manier om buizenversterking te evoceren. Fraai en heel leesbaar vanuit de sofa is het allemaal wél – al is de geboden informatie nu ook niet zo cruciaal bij een phonovoorversterker.

Het scherm gebruik je in combinatie met de kleine druktoetsen er links van. Hiermee schakel je tussen MM- en MC-modus. Wat dan meteen opvalt is dat er twee MC-toetsen zijn: MC1 en MC2. Het verschil tussen beiden is dat je dan schakelt tussen twee gain-niveaus, waarbij MC2 volgens de fabrikant 76 dB versterking aanbiedt (via de cinch-ingang). Dat maakt meteen duidelijk dat deze modus bedoeld is voor moving coil-elementen met een heel laag uitgangsniveau, echt voor connaisseurs dus. De MC1 is wat universeler (maar nog altijd hoog) met 70 dB. Bij de MM-modus kun je rekenen op een standaard 46 dB gain, wat het heel geschikt maakt voor nagenoeg alle elementen van die type. Je kunt ook kiezen tussen RCA- en XLR-input; die zijn gescheiden opgebouwd, dus in theorie zou je de Asterion V2 makkelijk met twee platenspelers of een draaitafel met twee toonarmen kunnen gebruiken. Zolang je maar één MM- en één MC-element gebruikt.

Naargelang je MM, MC1 of MC2 selecteert (met daarbij de keuze tussen RCA of XLR) kies je via de grote draaiknop een van de acht impedantie/capaciteitswaarde. Uiteraard neem je daarbij best iets dat past bij jouw element. Maar als je wil experimenteren, dan kan dat. De aangeboden waarden (50 tot 840 pF voor MM bijvoorbeeld) lijken goed gekozen om de Asterion compatibel te maken met heel veel cartridges.

Breed inzetbaar

Zoals je zou verwachten op dit niveau kun je de Asterion V2 gebruiken met moving magnet- en moving coil-cartridges – en daarbij heeft Canor toch wel voor iets bijzonders gezorgd. Daarnaast is de discreet opgebouwde phonotrap ook voorzien van gebalanceerde in- en uitgangen. Daarmee pikt het toestel in op de nieuwste hype in vinylland, dat van gebalanceerde verbindingen. Met name Pro-Ject promoot deze manier van aansluiten heel sterk. Vanaf het middensegment zijn hun draaitafels nu allemaal voorzien van zo’n aansluiting, die moet helpen om storingen veroorzaakt door goedkope telefoonladers en voedingen te voorkomen.

Om een phonosignaal te versterken wordt een buizentrap ingezet op basis van acht 6922EH’s. Intern is dit gedeelte heel vakkundig opgebouwd, met gescheiden printplaten per kanaal in een apart compartiment volledig afgeschermd van de voeding. Een aantal elementen zien er heel vertrouwd uit. Vorig jaar bezochten we de fabriek van Canor in Prešov in Oost-Slowakije, waar we onder meer kennismaakten met de blauwe printplaten van Canor die hun CMT-technologie toepassen. Daarbij worden er uitsparingen gemaakt in de PCB zodat verbindingen beter geïsoleerd worden van elkaar; in feite wordt er op een vernuftige manier de voordelen van bekabelde verbindingen tussen componenten op een handigere printplaat bekomen. In Prešov zagen we ook hoe het bedrijf graag transformatoren in een soort hars dompelt en ze inpakt in een metalen behuizing om ze minder gevoelig voor vibraties te maken. Het fijn geëtste Canor-logo op die behuizing dat de meeste mensen nooit zullen zien kan ook niet ontbreken.

Om de kwaliteit van de heel gevoelige signalen uit een MC-element te behouden, koos Canor ervoor om de buizentrap uit te breiden met een Lundahl step-up transformator. Deze werkt volledig passief om het signaal te versterken vooraleer het naar de actieve buizentrap te sturen.

Rust bij het luisteren

‘To Believe’ van The Cinematic Orchestra is een typische elektronische jazz-compositie van de Britse formatie, makers van muziek en soundscapes die zo bij een film of documentaire gebruikt kunnen worden. Rapper Roots Manuva geeft dit specifieke nummer op hun album uit 2019 net iets meer een grootstedelijke sound, een tikje zwoel, een tikje melancholisch. Spelend vanaf onze ELAC Miracord 90 met een Audio-Technica VM750SH MM-element wordt de sfeer van ’s avonds laat rond te dolen in de beregende straten van Londen bijna tastbaar. De Canor-phonotrap brengt niet enkel het nummer heel natuurlijk over, de detailweergave zorgt dat de synthesizergeluid en de galm op Manuva’s stem heel echt overkomt. De achtergrond is bovendien doodstil, wat toch een eigenschap is dat je zoekt bij een phonoversterker. Het proces van vinyl afspelen is al gevoelig genoeg voor allerlei interferentie, dus die versterker mag dan liefst echt niets toevoegen. Dat is hier ook echt op indrukwekkende wijze het geval.

Nog eens luisteren naar de overbekende deuntjes van Yann Tiersen op de soundtrack van ‘Good Bye Lenin!’? De meeste zullen wel klaar zijn met de heel herkenbare repetitieve pianomelodieën, toch halen we het vorig jaar opnieuw uitgebrachte album nog eens boven. Het is nu eenmaal een goede pressing. Die kwaliteit legt de Canor-versterker helemaal bloot, ook bij het uitzonderlijk hectische, naar een crescendo opbouwende ‘Preparations for the last tv fake’. Ook aan het einde, als heel het orkest op stoom is, krijgen we een evenwichtige presentatie met veel lagen. Als de bedoeling is dat een phonovoorversterker vooral versterkt zonder iets toe te voegen, dan is de Canor hier wel in z’n element. Tja, een vinylgrapje mag ook wel op z’n tijd.

De ELAC-platenspeler met z’n MM-element sloten we ongebalanceerd aan, want dat is ook de logische optie bij deze configuratie. De Asterion bezit echter eveneens gebalanceerde inputs. Onze bedoeling was om de Pro-Ject X2 B met MC9-element op deze wijze met de Canor-versterker te verbinden. Daarvoor ontbrak echter eerst de juiste kabel. Pro-Ject past immers een mini-XLR met vijf pinnen toe (zowel bij platenspelers als phonovoorversterkers), Canor opteert echter voor de universelere twee XLR-inputs met drie pinnen. Ondanks een inmiddels enorme voorraad snoeren en kabels ontbrak natuurlijk net die ene om de X2 B op de Asterion V2 aan te sluiten. Terwijl die kabel nog onderweg was met de postbode, luisterden we alvast met een gewone RCA-kabel naar Songs for the Cosmic Sofa, een album dat eerder dit jaar verscheen en jazznummers bevat die de Japanse muzikant Yoko Kanno voor de baanbrekende anime ‘Cowboy Bebop’ schreef.

Dat bleek wel onbedoeld een boeiend resultaat op te leveren. Ondanks de ‘verkeerde’ kabel was het resultaat al geweldig, vervaarlijk dicht bij de uitstekende klank die we eerder met de Musical Fidelity Nu-Vista Vinyl 2 ervaarden. Bij ‘Real Folk Blues’ zorgde de Asterion V2 ook met deze kabel ervoor dat zowel het zorgvuldige gitaargetokkel authentiek klonk, incluis navibrerende snaren, en het gezang van A-Sha Mai Yamane korrelig en vol emotie overkam. Net als bij het album van de Cinematic Orchestra was er weer een heel donkere, stille achtergrond te bespeuren. Dat lijkt misschien niet zo belangrijk, maar net als het diepe zwart bij OLED-tv’s levert die afwezigheid aan geluid een perfect contrast weertegen de muziek van de vinyl zich kan afspelen. De indrukwekkende signal-to-noise-ratio waarmee Canor uitpakt, die hoor je hier echt. Of liever: net niet.

Met de Asterion V2 toont Canor weer aan technisch heel sterk te zijn. Het is een zeer competent gebouwde phonovoorversterker die veeleisende vinylliefhebbers gerust op hun lijst van te onderzoeken opties mogen plaatsen. Dat buizen in dit scenario wel superieure resultaten kunnen opleveren, dat wordt weer bewezen. Met name bij gebruik van hoogwaardige MM-elementen en de meeste MC-cartridges blinkt de Canor Asterion V2 echt uit, al zouden we zelf eerder in dit geval voor ongebalanceerd aansluiten kiezen.