Omdat we dit keer meer games dan ooit bespreken, hebben we besloten de special in tweeën op te delen. Lees hier deel één van het overzicht.
The Crew 2
The Crew 2 is een racegame met een gigantische open wereld, die het gevoel van de Amerikaanse motorsportwereld wil omarmen. Dit keer rijd je niet alleen in heel veel verschillende auto’s of op motoren, ook verken je het luchtruim in vliegtuigen en scheer je over het water in een speedboat. Ondertussen kun je ook nog het landschap verkennen in de off-road racen en moet je ervoor zorgen zo veel mogelijk fans aan je te koppelen. Hoe meer fans je hebt, hoe meer evenement er beschikbaar zijn en hoe meer je dus kunt doen in de drukke wereld.
Net zoals in het eerste deel is het sterke punt van The Crew 2 niet per se de open wereld, maar de zo goed als alle races samen met drie andere vrienden te spelen (die op dezelfde console gamen). Hoe je ook van plan bent om de wereld te verkennen, maak je borst maar nat. De wereld is groot en relatief gedetailleerd, maar vooral ook mooi vormgegeven. Het ontbeert een beetje aan kleine evenementen en andere interactieve elementen (waardoor ergens naartoe rijden, vliegen, varen een klusje kan zijn), maar er zijn genoeg events voor uren rijplezier.
Dat gezegd hebbende heeft Ubisoft weinig geïnvesteerd in een physics-systeem dat betrouwbaar aanvoelt. Sturen is in het begin ontzettend wennen en boten ploffen op het water neer alsof het pudding is — om maar wat voorbeelden te noemen. Daardoor kun je het idee hebben dat The Crew 2 gebukt gaat onder z’n eigen ambitie. Er wordt echt heel veel variëteit aangeboden als je kijkt naar de hoeveelheid type voertuigen, terwijl geen van de voertuigen besturen zoals je eigenlijk zou verwachten. Het is niet vreselijk, maar wel even wennen.
Maar onderaan de streep hebben we wel veel plezier met het spel. Het is gezellig en leuk om samen met je vrienden door de wereld te rijden, te vliegen of te varen, terwijl je ondertussen je eigen fanbase uitbouwt en de race events voltooit. In dat opzicht is The Crew 2 groter en beter dan z’n voorganger, maar het is dus de vraag of het niet té groot is geworden. De problemen die we zijn tegengekomen zijn gelukkig van het type die kunnen worden opgelost met patches en updates. Zonder die pleistersyo is de game goed, maar met wordt-ie veel beter.
State of Decay 2
De eerste State of Decay was niet zo een intens groot succes, maar toch groot genoeg dat het spel een opvolger verdient. Hoewel de basis van die game best prima was en je uren zoet kon houden, werden spelers wel geteisterd door bugs en andere prestatieproblemen. Voor State of Decay geldt eigenlijk dezelfde conclusie. Dit keer ziet het spel er wel beter uit dan het origineel, terwijl we nog steeds kunnen genieten van de stabiele gameplaybasis uit het eerste deel. Maar de game is niet perfect, dus verwacht niet dat je speeltijd vlekkeloos verloopt.
In State of Decay 2 krijg je te maken met een wereld waarin de beschaving niet meer bestaat en waar zombies overal rondlopen waar je naartoe kunt kijken. Je moet niet alleen in beweging blijven om te overleven, ook moet je constant eten, drinken en spullen zoeken voor jezelf en de groep mensen met wie je probeert te overleven. Je werkt aan je eigen kleine samenleving in een enkel huis of een grote plek met meer mogelijkheden, zoals eten verbouwen, maar dus ook meer problemen. En soms moet je al je werk achterlaten voor een andere plek.
Wanneer er een personage komt te overlijden in je game, dan is dat personage ook echt uit je game verdwenen. En wellicht was dat nou juist iemand die je goed hebt kunnen trainen in iets belangrijks, waardoor je dus een dubbele klap te verwerken krijgt. Zo zit je dus constant op het puntje van je stoel als je besluit je betere mensen mee te nemen op de supply run. Het is de dynamische gameplay die deze game het spelen waard maakt. De basis staat ook als een huis — maar niet iedereen kan door die oneffenheden kijken.
Naast het avontuur in je eentje aangaan, kun je er ook voor kiezen met drie vrienden op pad te gaan. Dat is niet alleen lachen, maar ook ontzettend spannend. Want ondertussen kun je ook andere mensen tegenkomen die het je vrij lastig kunnen maken. Even lekker onderuit zitten en gamen, zoals je bijvoorbeeld kunt doen in Sea of Thieves, zit er dus niet in. Maar ook dat maakt het juist zo tof om dit avontuur aan te gaan. Het verhaal is misschien niet jé van hét, maar wel vermakelijk genoeg om je van locatie naar locatie te laten gaan.
Ys VIII: Lacrimosa of Dana
Het is je vergeven als je niet direct bekend bent met de Ys-serie. Hoewel de franchise al sinds eind jaren tachtig bestaat, heeft de serie vooral kunnen genieten van een nichepositie op de gamemarkt. Liefhebbers van actie-rpg’s hebben de games altijd wel kunnen vinden, maar een doorbraak naar het grote publiek zou op z’n plaats zijn. Wellicht gebeurt dat met het officiële achtste deel in de serie, dat eerder werd uitgebracht op de PlayStation 4. Ys VIII: Lacrimosa of Dana is vanaf nu ook te spelen op de draagbare Nintendo Switch.
Het is de ontwikkelaar gelukt bijna alles over te brengen van de PlayStation 4-release: de snelle combat, memorabele personages en de unieke wereld zijn allemaal present. Echter, op grafisch vlak is er toch wat ingeleverd. Zo is de framerate niet even hoog als op de PS4, maar dat kun je eigenlijk ook niet verwachten. Dat neemt niet weg dat Ys VIII: Lacrimosa of Dana onspeelbaar is op de Switch, integendeel. Doordat je nu letterlijk overal kunt spelen, thuis en onderweg, kun je blijven doorgaan — omdat het ook iets is wat je wil doen.
Dat is natuurlijk inherent aan games op de Nintendo Switch, maar het maakt de ervaring binnen een rpg des te krachtiger. Het is overigens wel een Japanse actie-rpg en dat betekent dat je rekening moet houden met dingen als uitgebreide dialogen, veel soorten missies en een lange speeltijd. Ook de muziek kan soms een beetje afwijken van het gevoel dat de game bij je oproept, maar aan het einde van de dag maakt het de ervaring wel compleet. Verder is er een klein nadeel: de vertalingen lopen niet allemaal even lekker.
Maar dat mag de pret echt niet drukken. Heb je vorig jaar bijvoorbeeld genoten van Xenoblade Chronicles 2 op de Nintendo Switch, dan kun je ook genieten van een game als Ys VIII: Lacrimosa of Dana. De rpg biedt boven alles een fijne ervaring, zeker wanneer je de tijd neemt om de omgeving in je op te nemen en te blijven wisselen tussen de personages. Het vechtsysteem onder de knie krijgen is natuurlijk het belangrijkste en dat is dan ook zo gebeurd. Tel daarbij dat je kunt spelen waar en wanneer je wil en je hebt een topper te pakken.
Dark Souls Remastered
Ah, Dark Souls. Een gameserie die menig gamer heeft laten weten dat het spelen van videogames helemaal niet gemakkelijk hoeft te zijn. Ook hoef je als game van een Souls-game niet te verwachten dat je aan de hand wordt meegenomen en dat alles je meteen duidelijk wordt gemaakt. Je krijgt de basis mee en mag meteen de wijde wereld in trekken. Maar eerst moet je uit de kerker ontsnappen waar je bent ingestopt. Nadat je de grootste monsters van de eerste paar uur hebt verslagen, mag je de échte grote wereld betreden.
Dark Souls is eigenlijk nog een vrij jonge franchise, waardoor een remaster wellicht een beetje overbodig is. Maar heel veel games hebben dit eerste deel binnen de Dark Souls-serie, dat eigenlijk het vervolg is op de Demon’s Souls-game op de PlayStation 3, niet gespeeld — en ze waren ook niet echt van plan de game op een console van de vorige generatie te spelen. Spelers die dat wel hebben gedaan zullen vrij weinig nieuwe redenen vinden om Dark Souls Remastered te kopen, maar voor nieuwe spelers is dit wel de beste versie van dit moment.
Er zijn wel wat nieuwe elementen toegevoegd, zoals een online modus en wat aanpassingen aan de graphics hier en daar, maar voor het grootste gedeelte speel je nog steeds de Dark Souls-game van weleer. Spelers die alleen deel drie hebben gespeeld kunnen het nog wel eens moeilijk krijgen, omdat deze game ietwat moeilijker is door de besturing en de traagheid van alles en iedereen, maar dat is geen reden om niet eens te kijken waar de Souls-gekte ongeveer begon. Een aanrader voor iedereen die graag uitgedaagd wordt door videogames.
Little Nightmares
Little Nightmares is een game die aanvankelijk vooral opvalt vanwege zijn vormgeving. De levels zijn donker, maar de aanwezige kleuren kunnen best van je scherm afspatten. Bijna alles in zo’n level is ook interactief, waardoor je op heel veel dingen kunt springen of aan kunt hangen, om zodoende verder te komen in één van de vele levels die dit spel rijk is. In Little Nightmares heb je het doel uit The Maw te ontsnappen, terwijl je ondertussen wordt achtervolgt door je grootste angsten en gecorrumpeerde zielen moet ontwijken.
Het spel is behoorlijk goed uitgewerkt en met liefde ontworpen, dat zie je ook meteen. Het grootste nadeel van deze game is dat-ie zo kort is. Echt heel kort. Er zijn in totaal vijf hoofdstukken waar je doorheen moet werken, maar je ook zo doorheen kunt lopen. Tenzij je er natuurlijk voor kiest om alle collectibles te verzamelen, dan ben je wellicht nog wat extra uurtjes zoek. Maar omdat dat veelal wordt gezien als bezigheidstherapie, en er nog veel meer toffe games zijn, zullen niet alle spelers zich gaan wagen aan de zoektocht naar die spullen.
Is het een heel groot nadeel dat Little Nightmares zo kort is? Je kunt beargumenteren van wel, maar er is ook één argument die daar altijd tegenover gezet kan worden. Als iets gewoon goed is zoals het is, waarom zou je er dan nog iets aan doen? Een ervaring verlengen met als enige doel de ervaring te verlengen, is iets wat games over het algemeen hol kan maken — waardoor het tegenoverstelde vaak wordt bereikt. Little Nightmares heeft dus, ondanks z’n korte duur, de perfecte speeltijd, aangezien die zo door de ontwikkelaar ontworpen is.
Street Fighter 30th Anniversary Collection
Naast heruitgaven van games hebben we deze keer ook twee collecties. Street Fighter 30th Anniversary Collection is de eerste van de twee, waarin je twaalf klassieke, haast perfecte arcadeknallers vindt uit Street Fighter-serie. Dit gaat van Street Fighter door naar Street Fighter III: Third Strike en bevat alle titels die in de tussentijd zijn uitgebracht. Je kunt een ware trip down memory lane maken met deze games, omdat ze perfect zijn overgezet. Bovendien zijn sommige games dit keer, veelal voor het eerst, voorzien van een online vechtmodus.
Daarnaast bevat deze collectie ook nog eens een uitgebreide geschiedenis van de afgelopen dertig (!) jaar aan Street Fighter-games. Eigenlijk de behandeling die je van elke gameseriecompilatie van respectabele game-uitgevers mag verwachten. Zo zijn er niet alleen rijke personagebiografieën, ook kun je helemaal los gaan in de Museum Mode en nooit eerder geziene artwork bekijken. Verder is er ook nog een interactieve tijdlijn waar je veel meer over de serie spellen kunt leren en is het mogelijk naar de muziek van de vechtserie te luisteren.
Maar het belangrijkste is gelukkig dat alle games perfect draaien op de nieuwe hardware waarop je speelt. Zelfs wanneer je de verschillende filters toepast of de online gevechten opzoekt. Mocht je in de afgelopen dertig jaar hebben genoten van deze titels, die in de jaren tachtig en negentig werden uitgebracht, en wil je ze opnieuw beleven zonder dat je daarvoor die oude spelcomputers van zolder moet halen, dan is dit dé collectie om de games opnieuw te beleven. De enige kritiek is dat er wellicht te weinig games aanwezig zijn in de compilatie.
Crash Bandicoot: N-Sane Trilogy
Het is alweer even geleden, het tijdperk van de eerste PlayStation. Niet alleen zorgde dat apparaat voor een nieuwe koers voor de game-industrie als geheel, ook bracht het een aantal mooie mascottes naar voren. Mascottes zoals Spyro the Dragon en natuurlijk Crash Bandicoot. De eerste drie games in de serie worden nog altijd geliefd, zeker omdat de franchise vanaf de PlayStation 2 eigenlijk alleen maar bergafwaarts is gegaan. Reden genoeg om de eerste drie games in het zonnetje te zetten in de vorm van de Crash Bandicoot: N-Sane Trilogy.
Het spel is al sinds vorig jaar verkrijgbaar op de PlayStation 4 (en kan op de PS4 Pro in 4k en high dynamic range worden gespeeld) en is vanaf nu ook verkrijgbaar voor de Nintendo Switch. De Xbox One-versie verschijnt later in juli. Je krijgt weliswaar niet de 4k- en hdr-ervaring van de krachtigere spelcomputers, maar kunt nog steeds genieten van graphics die bovengemiddeld goed en scherp zijn. Ondanks het gebrek aan hdr spatten de kleuren van het scherm. Het enige echte probleem zou de lagere framerate kunnen zijn.
Want voor de rest zijn dit de drie games zoals je ze van vroeger kent. De levels, het springen, de personages. Hier en daar is er een kleine verandering doorgevoerd om bepaalde aspecten vloeiender te laten lopen, maar dat kan soms het effect geven dat bepaalde sprongen moeilijker worden. Wanneer je op zoek bent naar een fijne collectie platformspellen zonder Mario of Sonic op de voorkant, dan kunnen we Crash Bandicoot: N-Sane Trilogy van harte aanbevelen. Op welke spelcomputer je hem ook van plan bent te gaan spelen.
Lego The Incredibles
Als je al vaker een Lego-game hebt opgestart, dan weet je inmiddels wat je mag verwachten van een nieuwe game in de serie. Je krijgt de controle over een groep personages met specifieke en uiteenlopende krachten en moet een aantal levels doorlopen op zoek naar allerlei collectibles. Ondertussen sla je wat vijanden in elkaar en verzamel je zo veel mogelijk studs — gekleurde Lego-steentjes waarmee je hulpmiddelen kunt vrijspelen. Het is een game voor jong en oud en laat de kleinsten meespelen met de grootsten.
In Lego The Incredibles krijgen we, hoe kan het ook anders, de controle over de personages uit de Disney-franchise The Incredibles. De levels en characters komen uit beide films uit de serie. Net zoals in iedere Lego-titel worden spelers gestimuleerd samen te werken in steeds groter wordende levels en natuurlijk de gigantische hubwereld. Hoewel je deze titel alleen kunt spelen, raden we je echt aan een co-op-maatje te vinden die je kan helpen, want dan komen Lego-games het beste tot hun recht. Dat is hier ook niet anders.
Lego The Incredibles is een titel waar weer aandacht voor detail is. Niet alleen in de personages en omgevingen, maar ook de kleinere dingen zoals humor en gezichtsuitdrukkingen. Het is gemakkelijk om te zeggen dat we inmiddels klaar zouden moeten zijn met de formule van deze game, maar dat ligt er helemaal aan of je letterlijk elke Lego-game van de afgelopen paar jaar hebt gespeeld of alleen de games speelt die je aanspreken vanwege het onderwerp en de personages. Mocht je Lego en The Incredibles leuk vinden, dan is dit de game voor jou.
Sega Mega Drive Classics
Een verzameling retrospellen uitbrengen op de huidige spelcomputers is geen nieuw concept. Vrijwel alle oude consolebakkers hebben dit wel een keer of wat gedaan voor voorgaande en huidige consolegeneraties en daar is an sich niets mis mee. Het is juist tof titels van weleer op je grote televisie te spelen, dit keer opgeschoond en klaargestoomd voor high definition en de hdmi-kabel. Hoe je het ook went of keert: de spellen zien er beter uit dan destijds, maar de vraag is echter of het genoeg is de aankoop voor zo’n verzameling te rechtvaardigen.
Voor de Sega Mega Drive Classic-verzameling, een verzameling van meer dan vijftig games, geldt van wel. De vijftig videogames binnen deze verzameling zijn misschien niet meer allemaal het spelen waard (sommige games hebben de tand des tijds niet goed doorstaan), maar het gros is nog steeds erg tof. Dan hebben we het met name over games als Comix Zone, Decap Attack, Gunstar Heroes, Shining Force, Sonic the Hedgehog 2, Space Harrier II en de Wonder Boy-games. Stuk voor stuk klassiekers die je elke gamer gunt te ontdekken.
Echter, we missen wel wat belangrijke spellen binnen deze verzameling. Dan bedoel we spellen als Sonic 3 & Knuckles en Ecco the Dolphin — games die je eigenlijk niet wil of mag missen in zo’n collectie. Bovendien hadden we ook wat meer extra’s verwacht, zoals we in eerdere collecties op oudere spelcomputers hebben gezien. Laat dit je er echter niet van weerhouden de collectie op te pikken, aangezien er genoeg is om van te houden. De interface is gelukkig snel en overzichtelijk — een voor zo’n grote verzameling is dat ook heel belangrijk.
Agony
Agony is niet een typische horrorgame. Het is een horrorgame voor de grootste fans van het genre. Je ziet deze game door de ogen van het hoofdpersonage en bevindt je in de hel. Je speelt met een gekwelde ziel en hebt eigenlijk geen herinnering meer van wie je ooit was op aarde. Je komt er al snel achter dat je moet zien te overleven in de nieuwe status quo. Je kunt dat onder meer doen door andermans lichaam over te nemen, bijvoorbeeld van de demonen die je onderweg tegenkomt. Maar het is voornamelijk rondlopen en hopen dat je niet gezien wordt.
Dit spel moet het vooral hebben van z’n getikte en grotesque vormgeving. Dát is het sterke punt van deze titel. Qua gameplay maakt het spel het helaas niet helemaal waar, maar we moeten toegeven dat onze verwachtingen dan ook hoog gespannen waren. Vooral in het begin kan Agony fris en nieuw aanvoelen, maar het geheel valt al gauw in herhaling waardoor de game niet voor iedereen overtuigend zal zijn. De ambiance en de gedetailleerde visualisatie van de hel zijn indrukwekkend, maar de gameplay is dus helaas niet voor iedereen.
Meer informatie
Voor meer informatie, tips en adviezen voor de zoektocht naar een nieuwe tv kun je terecht in de homecinema informatiegids of je kunt direct verder lezen via onderstaande links.
De beste tv’s van 2017 voor het spelen van games: hier moet je op letten
Input lag op televisies: Wat is het en waarom is het belangrijk?
Wat heb je nodig voor Dolby Vision HDR? Een compatibele tv en speler
Gamen op en games streamen naar je tv: dit zijn de mogelijkheden
Lees ook onze recensies van gameconsoles
Sony PlayStation 4 Pro
Nvidia Shield met Android TV
Nintendo Switch
Microsoft Xbox One X
Reacties (0)