Devil May Cry 5
Devil May Cry 5 is met recht één van de beste games van dit moment. De stijl van de ongekende actie in deze videogame kent zijn weerga niet. Vanaf het eerste moment word je in de actie gegooid en houdt het pas op wanneer je de game hebt uitgespeeld. Het verhaal is net zo tof: jaren nadat de legioenen van de hel op aarde zijn aangekomen, doet zich een nieuw, demonisch gevaar aan. Het lot van de mensheid ligt in de handen van drie demon hunters, die allemaal een andere vechtstijl hebben (dat is goed voor de nodige variatie in de game).
Van een afstand lijken games als Devil May Cry oppervlakkige button bashers te zijn, maar niets is minder waar. Sterker nog, vanaf het moment dat je de controller oppakt krijg je meteen te maken met een diepgang die je alleen kunt zien aankomen als fan van de serie of het genre in het algemeen bent. Alle drie de personages kennen zo veel diepte dat ze allemaal hun eigen game zouden kunnen vullen. Bovendien zit het verhaal ook nog eens vol plottwists: je ziet ze misschien aankomen, maar dat maakt het uiteindelijk niet minder tof.
Net zoals bij de andere delen binnen deze serie kunnen spelers ook rekenen op nieuwe moeilijkheidsgraden. Dat is hard nodig, aangezien je het verhaal met vijftien tot twintig uur kunt uitspelen. Dit soort spellen leunen heftig op het opnieuw kunnen (uit)spelen; voor een nog snellere tijd, nog hogere score en nog hogere en meer combo’s. De hogere moeilijkheidsgraden zorgen ervoor dat nieuwe speelsessies fris kunnen aanvoelen, omdat het je steeds moeilijker wordt gemaakt — dit zit soms op het randje van pure krankzinnigheid.
Wij denken dat Capcom, de ontwikkelaar van Devil May Cry 5, best weg had kunnen komen met een veel simpeler vervolg in deze serie. Het had niet vreemd geweest als dit vijfde deel het wat veiliger zou aanpakken door bekende gameplay in een moderner jasje te stoppen. In plaats daarvan krijgen we niet alleen de vertrouwde gameplay van Nero en Dante, maar ook de nieuwe manier van spelen die het personage V met zich meebrengt. Kortom: houd je van hack ’n slash-spellen, de Devil May Cry-serie of games in het algemeen? Check deze game.
Sekiro: Shadows Die Twice
Vergeet alles wat je weet van Dark Souls of Bloodborne. Deze nieuwste game van From Software test je vechtkunst op een geheel andere manier. Als persoonlijke lijfwacht en shinobi (ninja) moet Sekiro een Japanse troonopvolger beschermen. De prins wordt namelijk belaagd vanwege zijn magische bloed, waarmee onsterfelijkheid gerealiseerd kan worden. Vanaf het moment dat Sekiro door de prins weer tot leven werd gewekt na een dodelijk gevecht, heeft de ninja de kracht om één keer opnieuw uit de dood te herrijzen.
Als speler zul je deze kracht vaak nodig hebben. Het vechtsysteem is namelijk helemaal op de schop gegaan. In games als Dark Souls moet je vertrouwen op een snelle rol om aanvallen te ontwijken. In Sekiro: Shadows Die Twice moet je juist tegen aanvallen van vijanden in gaan. Pareer en blok zoveel mogelijk aanvallen en je vult een speciale meter van een vijand. Wanneer deze vol is, is de vijand vatbaar voor een dodelijke counter. Omdat je als speler eenzelfde meter hebt, kun je niet eindeloos aanvallen blijven afslaan.
Hierdoor ontstaat een gevechtsdynamiek die geweldig werkt en niet eerder in games vertoond is. Het zorgt voor hectische gevechten waar soms letterlijk de vonken vanaf spatten. Je zult vanaf het begin bezig zijn dit systeem onder de knie te krijgen. Dit is hard nodig, want de vijanden zijn genadeloos. Even op adem komen is er bijna niet bij. De compleet verschillende bazen testen de speler op allerlei manieren. Gelukkig zijn er voldoende checkpoints aanwezig, waardoor je ook de kans krijgt de prachtige Japanse omgevingen te verkennen.
Dit loont, want achter elk hoekje kan een handig voorwerp verstopt zijn. Soms vind je speciale prothesen. Omdat Sekiro zijn linker arm verloren is in een eerder gevecht, heeft hij een mechanische arm waaraan allerlei wapens gekoppeld kunnen worden. Zo kun je een bijl of een werpster bevestigen en zijn er ook opties die verdedigen iets makkelijker maken. Het verslaan van een grote vijand is misschien nog wel bevredigender dan ooit. Bovendien zijn er nauwelijks games waarin zwaardvechten zo goed is uitgewerkt als in Sekiro.
Resident Evil 2 Remake
Voor de remake van Resident Evil 2 combineert uitgever Capcom de basis en graphics van Resident Evil 7 en de klassieke actie, spannende exploratie en uitgebreide puzzels van de oudere Resident Evil-spellen. Net zoals de eerste keer dat dit verhaal verteld werd (op de eerste PlayStation) spelen we met de nu nog beginnende agent Leon S. Kennedy. Samen met de studente Claire Redfield moeten de personages zien te overleven in Raccoon City, een bekende stad in de serie waar een bepaald virus ervoor zorgt dat mensen veranderen in zombies.
Beide personages hebben overigens ook hun eigen campagnes, waardoor je het verhaal dus na afloop van twee kanten hebt kunnen bekijken. De gameplay kenmerkt zich niet alleen door de ingewikkelde puzzels en het schieten op zombies. Ondertussen word je ook achtervolgd door een groot, mysterieus wezen. Je kunt op dat moment twee dingen doen: of je leegt je magazijn op hem of je maakt dat je wegkomt. Als je wil overleven dan is er eigenlijk maar één optie. Iedere keer wanneer deze man in beeld komt, dan spannen je bilspieren flink aan.
Er zijn dus maar weinig momenten dat je echt rustig op de bank kunt zitten tijdens het spelen van Resident Evil 2 Remake, omdat je geen idee hebt wanneer die vent weer de hoek om komt kijken (of dwars door een deur loopt). Al met al is de remake van Resident Evil 2 de perfecte Resident Evil-game: het is spannend en soms eng, maar bovenal vermakelijk en volgestopt met geheimen om te ontdekken. Daarnaast is dit spel ook erg tekenend voor 2019, omdat we dit soort games eigenlijk niet meer zo vaak tegenkomen…
Kingdom Hearts III
Meer dan tien jaar na deel twee, is Kingdom Hearts III nu eindelijk uitgebracht. Na het uitspelen van het verhaal kunnen we zeggen dat deel drie het wachten waard was. Kingdom Hearts is een cross-over van verschillende Disney-eigendommen in een fictief universum. De serie draait om het hoofdpersonage Sora en zijn reis met verschillende Disney-, Final Fantasy-, The World Ends with You- en Pixar-personages. De helden van de serie botsen tijdens de reeks tegen de meerdere incarnaties van de primaire antagonist Xehanort.
Het verhaal heeft een paar zwakke punten, maar in dit derde deel komen bijna alle verhaallijnen van alle games die in de serie zijn uitgekomen, samen tot een mooi einde. Sommige dialogen en interacties van Sora met andere personages voelen een beetje raar en overdreven aan, maar dat neemt niets weg van de rest van de vele scenes. Mocht je een nieuwkomer zijn dan kunnen we ons wel voorstellen dat het een beetje too much is. Alle gekozen werelden lijken zo uit de films zijn gehaald waar ze vandaan zijn gekomen.
Kingdom Hearts III verscherpt de gevechten en controls zodanig dat alles soepel verloopt. Het neemt de beste ideeën uit vorige games en implementeert ze op een manier die vloeiend en intuïtief is. Sora kan bijvoorbeeld nog steeds team-up-aanvallen doen en zijn Keyblade tijdens het gevecht verbeteren. En Square Enix heeft daar een fantastische draai aan gegeven. Elke blade wordt geleverd met minstens één unieke tweede vorm en soms een specifiek type grand magic. Er is gelukkig behoorlijk wat variatie in de vele gevechten.
Sommige vijanden kunnen een Attraction-aanval veroorzaken. Als je die activeert, neemt de aanval letterlijk de vorm aan van een Disney-pretparkrit voor Sora en vrienden om te gebruiken om de vijand te bevechten. Denk aan de Mad Hatters Tea Cup Ride, of een groot piratenschip dat heen en weer schommelt en vijanden weg slaat. Het klinkt gek, maar past perfect bij de game. Al met al heeft Kingdom Hearts III de beste gameplay van de serie, krijgen we antwoorden op oude vragen en is er nog steeds ruimte voor een verrassing.
The Division 2
Het eerste deel van The Division verscheen in 2016. De ontvangst was in het begin matig, waarbij met name de activiteiten al snel repetitief werden en de endgame-content te mager was. Ontwikkelaar Massive Entertainment zat echt niet stil en is blijven werken aan de game. Het spel werd in de loop der jaren aanzienlijk beter en bleef erg populair. Nu is daar The Division 2. Niet langer speelt het spel zich af in New York, maar dit keer in Washington. Neemt Massive Entertainment de sterke punten van het eerste deel mee naar The Division 2?
The Division 2 speelt zich een half jaar na het vorige deel af. Ook Washington blijkt te maken te hebben gekregen met het virus, waardoor bendes nu de dienst uitmaken in de straten van de stad. Het spel is een echte actie-rpg. Je speelt vanuit een derdepersoonsperspectief en kunt stijgen tot level dertig. Je kunt een volledige verhaallijn volgen inclusief hoofd- en zijmissies en je kunt wederom veel collectibles verzamelen. De Dark Zones zijn ook terug. In deze gebieden vind je de beste loot, evenals andere, menselijke spelers.
Dan is er nog de player-versus-player-modus genaamd Conflict. Loot speelt een belangrijke rol in The Division 2, waardoor je elke keer betere wapens en uitrusting zult vinden. De endgame na level 30 (World Tiers) is dit keer beter in orde, maar mist nog wel een echt doel. De komende tijd zal Massive Entertainment het spel blijven updaten en voorzien van nieuwe missies, dus dat is fijn om nu al te weten. In feite is The Division 2 niet heel verschillend van het eerste deel. Vond je het eerste deel niets? Dan vind je dit spel ook niet tof.
Heb je veel plezier met het eerste deel gehad? Dan kun je blind het tweede deel kopen en genieten van de schitterende atmosfeer van de stad Washington, die één-op-één nagebouwd. Het is werkelijk smullen om door de verlaten straten te lopen. De moeilijkheidsgraad lijkt wel flink te zijn opgeschroefd ten opzichte van deel één. Je kunt het spel volledig solo doorlopen, maar het is zeker aan te raden om je aan te sluiten bij een clan. Niet alleen haal je veel meer uit het spel qua content, maar samenwerken is in The Division 2 nog belangrijker geworden.
Ace Combat 7: Skies Unknown
Liefhebbers van de Ace Combat-serie hebben er jaren op moeten wachten, maar Ace Combat 7 is nu eindelijk verschenen. In deze straaljagersimulator kun je genieten van twee modi: de singleplayer en de multiplayer. Dat Ace Combat niet echt een serie voor elke type gamer is, bewijst de verhaalmodus wel. Hoewel het er in het begin nog redelijk rustig aan toe gaat, krijg je al snel te maken met vage scheidslijnen tussen goed en kwaad in een wereldwijd conflict dat aan de basis staat van de grafische prachtige luchtgevechten.
En hoewel het wat ons betreft helemaal goed zit met die luchtgevechten, is het toch het verhaal waar je de meeste kritiek op zou kunnen leveren. Echter, aangezien deze game van Japanse komaf is en we inmiddels te maken hebben met deel zeven, moet je er niet raar van opkijken wanneer je denkt met een anime te maken te hebben. Er zijn natuurlijk de nodige twists in het verhaal, maar dat houdt het wat ons betreft eigenlijk alleen maar interessant. Bovendien ziet de game er grafisch zeer fraai uit en genieten we van de hoge framerate.
Niet alles aan de verhaalmissies is overigens even goed. Het kan zijn dat je computergestuurde teammates of een (ietwat strak) tijdslimiet roet in het eten kan gooien, waardoor je een (deel van de) missie opnieuw zou moeten doen. En hoewel die momenten frustrerend kunnen zien, springen we met plezier opnieuw het bekende diepe in om de missie toch tot een goed einde te brengen. De besturing is wel even wennen, zeker voor nieuwkomers. Nergens presenteert Ace Combat 7: Skies Unknown een allesomvattende tutorial.
Maar wat ons betreft gooit dat geen roet in het eten. Omdat we inmiddels bij deel zeven zijn aangekomen, mag je op een gegeven verwachten dat je spelers bekend zijn met de materie. De multiplayer had wat ons betreft iets spannender en meer hectisch mogen zijn, maar verder stelt Ace Combat 7 echt niet teleur. Vergeet trouwens ook niet de overlappende Aircraft Tree: een puntensysteem waarmee je onderdelen en nieuwe vliegtuigen kunt vrijspelen door zowel single- als multiplayer te spelen. Ja, wij zijn blij met dit nieuwe deel.
Metro: Exodus
Mocht je al bekend zijn met de voorgaande Metro-spellen, dan weet je ongeveer wat je van Metro: Exodus kunt verwachten: meer spannende gevechten, sfeervolle locaties en een wil om te overleven waar je u tegen zegt. Metro: Exodus gooit de basis van de game echter op z’n kop en introduceert een avontuur dat net zo breed is als heel Rusland. Hoofdpersonage Artyom en zijn groep overlevenden moeten de Moscow Metro inruilen voor onbekend terrein en gaan op avontuur in een post-apocalyptische versie van moeder Rusland.
Naast het feit dat Metro: Exodus een first-persoon shooter is (waarbij je de actie vanuit de ogen van het hoofdpersonage bekijkt), is Exodus bovenal een game waarin je moet zien te overleven met minimale middelen. De levels zijn non-lineair, waardoor je op veel momenten kunt gaan en staan waar je maar wil. Daardoor voelt deze Metro-game ook anders aan dan zijn voorgangers, aangezien de claustrofobisch smalle gangen van de vorige delen grotendeels zijn ingeruild voor open omgevingen — wat ruimte geeft voor meer tactische gameplay.
De makers Metro: Exodus doen daarnaast meer dingen anders, waardoor dit deel ook nog eens heel ambitieus aanvoelt. Het spel is niet alleen veel groter, ook veel gevarieerder. En hoewel je vaak in je eentje door het grote landschap loopt, krijg je toch langzamerhand een band met de andere personages. Daar is ook ruimte voor gemaakt: je kunt met ze drinken, roken, muziek maken en meer, terwijl jullie allemaal aan boord zitten van de trein. De beste momenten van Metro: Exodus bevinden zich echter nog altijd ondergronds.
Jump Force
Jump Force is een vechtgame die het beste te classificeren valt als een guilty pleasure. Wanneer je kijkt naar de andere games op deze lijst dan vraag je je misschien af wat deze hier doet, maar geef ons een paar minuten om het uit te leggen. In Jump Force komen verschillende helden uit Japanse manga-bladen samen in onze wereld om het tegen elkaar op te nemen in drie-tegen-drie-gevechten. Uiteraard vecht iedereen uiteindelijk met het gezamenlijke doel de mensheid te redden van de ondergang, want het is en blijft een Japanse videogame.
Dit is een game voor liefhebbers van Japanse manga en anime. De personages hebben er eerder nog niet zo strak uitgezien als in deze game en die unieke stijl zorgt voor een mooie verbinding tussen alle verschillende vechters, van series als Dragon Ball, One Piece en Naruto. Uiteindelijk gaat het er natuurlijk om of de gevechten tof zijn en de gameplay solide is. En hoewel er wat dat laatste betreft betere vechtgames zijn, zijn deze gevechten enorm leuk om te spelen. En weet je, niet elke vechtgame hoeft nu meteen zoals Dragon Ball FighterZ te zijn.
Jump Force zit vol met een groot aantal vechters, spectaculaire aanvallen en een gevechtssysteem dat gelukkig gemakkelijk te leren is. Nee, ontzettend diepgaand is het niet, maar dat waren de Dragon Ball Xenoverse-spellen bijvoorbeeld ook niet en daar kun je je ook prima mee vermaken. Het gebrek aan originaliteit is niet het enige dat het verhaal tegenhoudt, daar zorgen de lange laadtijden en soms zwakke scenes wel voor. Gelukkig is er nog een online versusmodus waar je je in kunt verliezen, dus schrijf deze game niet meteen af.
Tales of Vesperia: Definitive Edition
Tales of Vesperia: Definitive Edition is een remake van een spel dat tien jaar geleden op de markt verscheen. Het originele Tales of Vesperia werd door veel mensen gezien als één van de beste ‘Tales of …’-games, maar was lang niet voor iedereen toegankelijk. Het spel verscheen in 2009 in Europa alleen voor de Xbox 360, maar een release op de PlayStation 3 werd alleen in Japan uitgebracht — inclusief exclusieve content die hier niet speelbaar was. Daar is met Tales of Vesperia: Definitive Edition nu verandering in gekomen.
Tales of Vesperia: Definitive Edition heeft opgepoetste graphics, alle content van de Japanse versie voor de PlayStation 3 (waaronder een nieuw personage) en zowel Engelse als Japanse stemmen. En het goede nieuws is dat de game nu op alle platformen beschikbaar is. Iedereen kan nu genieten van Tales of Vesperia: Definitive Edition, maar is de remake van een game van tien jaar oud nog wel leuk om te spelen? Aan het verhaal ligt het niet: wat begint als een kleine quest om de dief te pakken gaat al snel over in een poging om de wereld te redden.
Het verhaal draait om Yuri Lowell, een voormalige soldaat, die in eerste instantie achter een dief aan moet gaan die een waardevolle energiebron (Blastia) uit het arme gedeelte van de stad heeft gestolen. Veel Japanse rpg’s komen traag op gang, maar Tales of Vesperia: Definitive Edition pakt je direct vanaf het begin beet, om vervolgens niet meer los te laten. De graphics zijn, ondanks het oppoetsen, wel wat verouderd. Toch is dit zeker niet storend en bij vlagen lijkt het alsof je zelf meespeelt in een goede Japanse anime.
Een Japanse rpg van tien jaar oud, dan denk je al snel aan een turn based-gevechtssysteem. Dat is hier niet het geval. De gevechten zijn in realtime, maar het is al wel snel te zien dat het gevechtssysteem niet mee kan met die van bijvoorbeeld Final Fantasy XV. Het werkt wel, maar de animaties zijn houterig en de gevechten lopen allesbehalve soepel. Als je hier echter rekening mee houdt, dan biedt Tales of Vesperia je een mooie wereld om te ontdekken, met memorabele personages, humor en voldoende content om je tientallen uren zoet te houden.
Anthem
In Anthem, van befaamde rpg-maker Bioware, nemen spelers de rol aan van een Freelancer. Heroïsche avonturiers die krachtige exosuits dragen om de mensheid te beschermen tegen de dreigingen buiten de muren van hun stad. De titel van het spel verwijst naar het Anthem of Creation, een mysterieuze kracht die verantwoordelijk is voor de meeste van de buitengewone technologie, fenomenen en bedreigingen in de wereld. De Freelancer is belast met het stoppen van een slechterik genaamd The Monitor van het grijpen van het Anthem.
Ondanks een paar opvallende momenten is het verhaal een leuke ervaring, ook al voelt het soms mager aan. De missies die je doet kunnen wat meer variatie gebruiken, maar de gameplay zelf zit goed in elkaar. Vliegen is heel tof, aangezien je een soort Iron Man bent. De besturing is uitstekend en binnen no-time maak je gedurfde bochten door grotten voordat je in een groep vijanden valt. Er zijn spellen geweest die probeerden het gevoel te geven om een gemechaniseerd, vliegend badass te zijn, maar Anthem verslaat ze allemaal.
De combat van Anthem is ook uitstekend. Er zijn dertig verschillende geweren die allemaal anders aanvoelen. Daarnaast heb je ook vaardigheden die meer op magische spreuken lijken. Het voelt geweldig om in een groep vijanden te kruipen, een gifbom te gooien, een goed schot te krijgen met je geweer en dan een vijand met een zwaard te vernietigen. Net als Mass Effect hebben vijanden harnassen en schilden en kun je verschillende elementen gebruiken om combo’s te maken die meer of minder effectief zijn, afhankelijk van het type vijand.
Het is niets nieuws, maar alles voelt intuïtief aan, gebruikt een punch wanneer het zou moeten en voelt strategisch genoeg om vele uren interessant te blijven. Allemaal goede dingen, maar er is wel een heel groot minpunt. De laadtijden. Deze kunnen soms meer dan een minuut duren. Er is in elk geval een goede basis neergelegd voor een game die meer in zich heeft dan die nu laat zien. We zijn het eens over de dingen die andere media schrijven over Anthem, maar we kunnen niet ontkennen dat we er ons toch al enkele uren goed mee vermaken.
Far Cry New Dawn
Iets minder dan een jaar na de succesvolle launch van Far Cry 5 brengt Ubisoft een nieuw deel uit in de Far Cry-serie. New Dawn is niet een deel in de genummerde serie, maar past meer in de serie van spin-offs (Blood Dragon, Primal) die de studio heeft uitgebracht. Blood Dragon en Primal spelen zich respectievelijk af in een verre toekomst en een ver verleden en hebben beide niet veel te maken met het verhaal van 3 en 4, maar New Dawn speelt zich maar ongeveer twee decennia af na Far Cry 5 en is ook meer een vervolg. Soort van dan hé.
Spoiler voor als je Far Cry 5 nog niet gespeeld hebt: aan het einde gingen een paar nucleaire bommen af. De wereld lag in stukken en bijna iedereen ging dood. Maar niet iedereen! De meest hoofdpersonages hebben de explosies wonder boven wonder overleefd. In New Dawn zien we hoe de mensen in deze nieuwe wereld weer proberen op te krabbelen, maar een nieuwe bende bad guys willen daar een stokje voor steekt en alles inpikt. Je speelt deze keer niet met de deputy uit deel vijf, maar met iemand die van ver is gehaald om deze mensen te helpen.
De nieuwe vijanden zijn heel anders dan de sekte uit deel vijf, maar gelukkig ook net zo irritant zodat je ze uit de weg wilt ruimen. In New Dawn heb je nu een basis van waaruit alles wordt geregeld. Deze moet je gaandeweg ook upgraden om steeds betere perks, voertuigen en wapens te krijgen en te maken. Dit doe je zoals vanouds weer door buitenposten te veroveren. Bij die buitenposten steel je ethanol, die je nodig hebt voor de upgrades. Het is niet heel uitgebreid, maar het voelt wel goed aan bij deze wereld waar je aan het opbouwen bent.
Combat is zoals in elke Far Cry van een goed niveau en de verschillende wapens voelen met elk hoger niveau dat je maakt steeds beter aan. Er is altijd genoeg te doen, zelfs op de gecondenseerde kaart; je kunt het opnieuw allemaal in co-op spelen, en het kan nog steeds een leuke tijd zijn voor fans die gewoon meer willen van wat ze eerder hebben gekregen. Mocht je niet zo blij zijn met de Far Cry serie sinds deel vier en heb je ook niet genoten van deel vijf, dan is dit niet het spel voor jou — dit is een spel voor de fans van Ubisoft-games.
Trials Rising
Als we denken aan de oudere Trials-games, dan denken we terug aan simpelere tijden. Tijden waarin het behalen van de snelste tijd het enige doel was, terwijl we onze motoren balanceren in de lucht na het overmeesteren van het zoveelste obstakel op de weg. Dat moment waarop je je realiseert dat je niet ver komt in de game wanneer je geen risico’s durft te nemen en dat langzaam rijden een doodzonde is. Trials Rising grijpt terug naar die tijden door nieuwe tracks en zelfs een geheel nieuwe coöperatieve modus te introduceren.
Laten we meteen duidelijk zijn: Trials Rising brengt precies wat de doorgewinterde fans van de serie willen. Verwacht te gekke banen, het idee dat je soms onvoorstelbare stunts moet uithalen en het gevoel dat je vandaag echt iets gepresteerd hebt. Trials Rising is een zwart gat zoals een videogame dat soms kan zijn: wil het niet lukken, dan blijf je het maar proberen totdat je wél over die ene heuvel gekomen bent. Helaas zijn er ook loot boxes aanwezig in deze game, met een inhoud waar je over het algemeen weinig mee zult kunnen.
Maar uiteindelijk definiëren die loot boxes de ervaring van Trials Rising niet. Het gaat om die pure gameplay-ervaring die je alleen bij Trials aantreft: de gameplay die heftig rekening houdt met physics en de inmiddels te verwachten moeilijkheidsgraad die het beste uit een gamer kan halen. Bovendien is de besturing echt solide, zodat je die niet de schuld kunt geven wanneer het misgaat. Deze game is voornamelijk bedoeld voor de veteranen van de serie; nieuwkomers kunnen misschien het beste eerst oefenen met de eerdere delen.
The LEGO Movie 2 Videogame
Bij de komst van de tweede The Lego Movie, The Lego Movie 2: The Second Part, hoort natuurlijk de bijbehorende game. Het spel begint wanneer de buitenaardse monsterinvallen Bricksburg in puin hebben achtergelaten. Het is nu aan Emmet en een groot aantal heldhaftige personages om hun wereld te overstijgen en hun vrienden te redden van de vreemde inwoners van het Systar-systeem. Je reist naar alle locaties uit de film en ontmoet, of verslaat, daar de personages die de film ook leuk hebben gemaakt.
The Lego Movie 2 Videogame pakt het deze keer anders aan dan de voorgaande game. Waar je in bijna alle voorgaande games een level volgt, word je in deze game in een open wereld gegooid en voltooi je daar missies. Het lijkt allemaal heel erg op Lego Worlds. Het past goed bij deze game, omdat het bouwen echt centraal staat. Door die missies te voltooien krijg je de Master Bricks die je nodig hebt om de volgende werelden te ontgrendelen. Naast de hoofdmissies zijn er een handvol side-quests om aan te pakken.
Gevechten zijn gelukkig eenvoudig. Je kunt nog altijd zonder consequenties doodgaan, maar zult dan wel een paar steentjes verliezen (zogenaamde studs). Vechten laadt nu wel een rondemeter onder je personage op, en eenmaal vol kun je een vernietigende aanval ontketenen die een master builder trots maakt. Een handige aanval en een leuke toevoeging aan je arsenaal. De baasgevechten zijn ook leuk uitgewerkt, met leuke en relatief uitdagende puzzels en grote levels waar je vaak helemaal op de baas moet klimmen.
De drop-in / drop-out lokale co-op is wederom aanwezig en werkt precies zoals je dat zou verwachten, dus het is een ideaal familiespel. Het is altijd leuk om samen te werken in Lego-games en dat is bij The Lego Movie 2 niet veranderd. Met het oog op de doelgroep en het prijspunt van 40 euro, is de Lego Movie 2 Videogame een spel dat het overwegen waard is voor fans van de film, Lego, of gamen met vrienden en familie. Bovendien is het fijn om te zien dat het standaard stramien eens aan de kant is gezet voor een nieuwe insteek.
Meer informatie
Voor meer informatie, tips en adviezen voor de zoektocht naar een nieuwe tv kun je terecht in de homecinema informatiegids of je kunt direct verder lezen via onderstaande links.
De beste tv’s van 2017 voor het spelen van games: hier moet je op letten
Input lag op televisies: Wat is het en waarom is het belangrijk?
Wat heb je nodig voor Dolby Vision HDR? Een compatibele tv en speler
Gamen op en games streamen naar je tv: dit zijn de mogelijkheden
Lees ook onze recensies van gameconsoles
Sony PlayStation 4 Pro
Nvidia Shield met Android TV
Nintendo Switch
Microsoft Xbox One X
Reacties (0)