Review: Teufel Cinebar 11 2.1 – Gemaakt voor kleine woonkamers

Slanker dan de rest

De Cinebar 11 is een heel slanke soundbar en helemaal niet zo breed (94,6 cm). Het is amper 6 cm hoog, maar lijkt door de trapeziumvorm nog kleiner. Deze Teufel past hierdoor ook goed bij kleinere tv’s en in ruimtes waarin geen grote soundbar gewenst is, zoals de slaapkamer. Je kunt de soundbar bovendien in het zwart of wit krijgen. Het is zo licht dat je hem gewoon op twee schroeven in de muur kunt ophangen, geen beugel vereist. Even ongewoon is de T6-subwoofer, die een grote maar erg platte doos is. Volgens Teufel kun je hem ook gewoon onder de bank schuiven, al krijg je dan weinig precieze bassen. Achteraan op de sub is er een knopje dat de basweergave aanpast aan de gekozen positie (vrij, bij een hoek of bij een muur). Dat is wel een slimme toevoeging, want die plaatsing heeft een impact op de klank.

Als je voor de Cinebar 11 zit, zie je bij de witte uitvoering de acht drivers (zes woofers, twee tweeters) door het rooster heen. Dat geeft een ‘technischere’ look aan het toestel. Centraal staat een groot tekstueel display waarmee je de soundbar instelt via de remote of de knoppen op het toestel. Er zijn verrassend veel instelmogelijkheden, meer dan op de meeste vergelijkbare soundbars. De interface geeft gelukkig een streepje uitleg, dat is slim gezien.

Prima voor muziek

De Cinebar 11 verbind je via HDMI-eARC met je tv. Daarnaast is er een HDMI-ingang om een externe bron, zoals een console aan te sluiten. Een optische ingang en een analoge aux-input maken het plaatje compleet. Een netwerkverbinding is er niet, wat zaken als AirPlay en Chromecast uitsluit. Er is ook geen app om die instellingen aan te passen. Maar je kunt wel streamen via Bluetooth, waarbij ook de AAC-codec ondersteund wordt. Hier scoort de Teufel wel, want het zet muziek over het algemeen fijn neer. Het is misschien wat je mag verwachten van een hifi-merk, maar de soundbar lijkt zeker meer muzikaal dan cinematisch getuned. Het klinkt merkbaar anders dan soundbars van tv-merken zoals TCL of Samsung, die vaak mikken op een hoger spektakelgehalte.

Het mooie ‘Diving Woman’ van Japanese Breakfast of het akoestische ‘Scott Street’ van Phoebe Bridgers zet de Cinebar 11 een tikje donker en laidback neer, wat zeker geen slechte keuze is. Het echte stereogevoel mist wat, een typisch probleem van een kleine soundbar. Maar het is een vollere, meer gedetailleerde klank dan je meestal krijgt – zeker als je naar eigen smaak een kleine beetje treble toevoegt. Met afrobeats, rap of hip-hop levert de Teufel strakke (maar opnieuw niet overvette) beats die goed snelheid overbrengen.

Zet een gedetailleerd beeld neer

De racescene van ‘Ready Player One’ zit propvol geluidseffecten en beweging, het is op dit vlak een echte referentie op vlak van Dolby Atmos-geluid. Hoewel de Cinebar 11 bij wat initiële casual kijken niet meteen overdonderde met z’n enorm geluidsbeeld, bracht de Teufel-soundbar deze scene toch met meer dynamiek dan verwacht. Ondanks het Atmos-etiket is er niet echt veel te merken van effecten in de hoogte. Het vuurwerk waarmee de autorace start, vliegt niet echt boven het scherm uit en maakt eerder een beleefde knal. De crashes en de wendbaarheid van de motor van Art3mis die tussen auto’s navigeert komen wel heel effectief over, terwijl heldere geluidseffecten (zoals de muntstukken die rinkelen) ook prima uit de mix treden. Dialogen zijn helder gepresenteerd, verrassend gegeven er geen toegewijde centerspeaker is. Maar zelfs op drukke momenten blijft de verstaanbaarheid goed. Kortom, het totaal overdreven actieaspect van deze scene wordt wel overgebracht, al is het niet bombastisch of echt machtig. Maar al bij al kreeg ik wel een overtuigende ervaring waarbij effecten vlot bewogen over een grote oppervlakte rond het scherm, wat wel sterk is gegeven het formaat van de soundbar. Die indruk is er ook bij de Dolby-demo’s, waaronder ‘Shattered’. De baseball en de scherven bewogen hier duidelijk van links naar rechts, en spiegelden zo perfect wat er op het scherm gebeurde. De kreten in de verte klonken ook alsof ze van buiten kwamen, maar het 3D-gevoel is er niet. Het is sowieso aan te raden om de Virtualizer in te schakelen, dat vergroot het geluidsbeeld echt wel zonder het kunstmatig te maken.

Ook bij het fragment waarbij Bucky afrekent met de achtervolgers van het misfit-team in ‘Thunderbolts*’, zorgt de Cinebar 11 voor aardig wat beleving. Opnieuw is die volledige Dolby Atmos-ervaring er niet, maar dankzij de goede helderheid die de Teufel levert heb je toch een fijn bioscoopgevoel. Exploderende auto’s vliegen door de lucht en kleine geluidseffecten (zoals de magnetische mijn die vastklikt op een wagen) krijg je mee. Als je rekening houdt met het doel – een kleine soundbar voor omgevingen waar iets groter niet welkom is – dan legt de Cinebar 11 een sterke prestatie neer.

Conclusie

De Cinebar 11 is een goedkopere soundbar met een heel specifieke insteek: het is bedoeld voor kleinere ruimtes. Dat is niet slecht gezien van Teufel, aangezien niet iedereen in een gigantische woning met dito huiskamer woont. Waar veel merken toch behoorlijk omvangrijke soundbars presenteren, komen de Duitser hier dus af met een slank ontwerp. Op geluidsvlak levert de Cinebar 11 een verrassend volwassen geluid, waarbij het vooral scoort met detail en een geluidsbeeld dat breder dan verwacht is. Qua dialoogweergave levert het een stap vooruit ten opzichte van typische tv-speakers, en muziek speelt het ook fijn af. Verwacht gewoon geen echte Dolby Atmos-ervaring, dat is ondanks het slimme design te hoog gegrepen.