Gebleven is de volledig aluminium behuizing, maar het front oogt moderner dan zijn voorganger. Links een aan- uitschakelaar en daarnaast een flinke draaiknop die als bronkeuze schakelaar fungeert. Aan de rechterkant eenzelfde draaiknop voor het regelen van het volume. Tussen beide regelaars zit nu een gefreesd paneeltje waar de bronnen vermeld staan, met onder de namen een klein ledje wat oplicht onder de gekozen bron. Daarnaast het infrarood oog voor de afstandsbediening en een hoofdtelefoon aansluiting. De 3510 beschikt over zes lijningangen waarvan er één geschikt is om een DAC of MM/MC phonotrap insteekmodule te plaatsen. Integratie in een AV-setup behoort ook tot de mogelijkheden middels een fixed gain AV-ingang. Twee sets pre-out voor het aansluiten van losse eindversterkers. Er is zelfs voorzien in een tape monitor aansluiting. Niet eens zo gek gezien de tape deck revival die gaande is. Het negatief is afneembaar en kan desgewenst door de gebruiker door een beter exemplaar vervangen worden. Het, rechtstreeks van het 5010 serie monoblok, afgeleide eindversterkerdeel levert 110 Watt per kanaal aan 8 Ohm. Dit zorgt voor betere lineariteit en lagere vervorming. De voorversterker is opgebouwd met discrete transistors met een hybride voedingscircuit. Het ontwerp van de printplaten zorgt voor minimale overspraak. Met 12 kilo schoon aan de haak, en het gewicht grotendeels aan de kant waar de voeding geplaatst is, is de 3510 een flinke jongen. Met afmetingen van 440 x 300 x 115 millimeter oogt de versterker slank. Naar wens is de Exposure 3510 leverbaar in zilver of zwart.
Opstelling
De Exposure 3510 versterker vindt een plaatsje op de bovenste plank van mijn Quadraspire rack. Aangezien het mij ter beschikking gestelde exemplaar niet voorzien is van een DAC-module sluit ik mijn Bluesound Vault Gen2 met een set Inakustik Rhodos Silver analoge interlinks aan op de versterker. Gedurende de recensie periode wordt daar ook nog een Dual CS518 draaitafel aan toegevoegd. Deze is voorzien van een ingebouwde phonotrap en kan dus gewoon op een lijningang aangesloten worden. Luidsprekerkabels zijn van Supra en koppelen de Exposure 3510 aan mijn Audiovector R3 Arreté luidsprekers. Het standaard meegeleverde netsnoer wordt aangesloten op een Atlas EOS Modular verdeeldoos. De netwerkkabels zijn eveneens van Atlas, type Hyper. De Exposure 3510 is straight forward in gebruik, het maken van instellingen is niet aan de orde. Power knop indrukken, juiste ingang selecteren en spelen maar.
Luisteren
Het geleverde exemplaar komt nieuw uit de doos, dus eerst maar even een paar dagen warmdraaien met internetradio. Na een dag of vier ga ik er eens lekker voor zitten om de 3510 aan de tand te voelen. Eerdere ervaringen met de 5010-serie van Exposure een paar jaar geleden zorgen ervoor dat de verwachtingen hooggespannen zijn. Heeft deze geïntegreerde 3510, mede door de trickle down technologie, klankmatige overeenkomsten met de topmodellen? Op het spoor gezet door de muziekrubriek in het Engelse tijdschrift hi-fi news beluister ik een aantal tracks van onder andere Joe Cocker, George Benson en Lou Rawls. Op het album The Other Side of Abbey Road van George Benson waarop hij Beatles nummers zingt. Here Gomes The Sun/I Want You begint heel rustig maar in het tweede deel gaat het los. De trompet solo klinkt fantastisch, er wordt een geweldig geluidsbeeld neergezet, levensecht en met een drive die heerlijk is. Wat een eerste indruk! Take It Back van de Amerikaanse rockband The J Geils Band is een volgende verrassing. Ik ken ze alleen van de grote hit Centerfold maar Take It Back van het album Sanctuary is onvervalste R&B die aangenaam klinkt. De Exposure 3510 versterker zorgt voor een mooi open geluidsbeeld, smooth en met een aangename flow. Het is wel duidelijk dat het vernieuwde uiterlijk van deze 3510 gelukkig de typische Exposure klanksignatuur niet heeft beïnvloed. At Last vooral bekend in de uitvoering van Etta James echter de uitvoering van Lou Rawls en Dianne Reeves is minstens zo indrukwekkend.
Wat weet de 3510 versterker stemmen goed weer te geven. Krachtig, karaktervol en levensecht. In Two Years Of Torture klinkt een prachtige saxofoonsolo, je hoort het aanblazen en het zo typerende geluid van het instrument wordt perfect weergegeven. Daar overheen de soulvolle en uitgesproken stem van Lou, bijtend en soms grommend de diepte in. Een knorrend Hammondorgel is te horen op de achtergrond in het diepe stereobeeld en de piano vult met veel kracht de ruimte. In Fine Brown Frame is de hoofdrol weggelegd voor Dianne Reeves terwijl ze in het laatste deel met Lou lijkt te duelleren. Een stuk minder fraai qua opname, maar door merg en been gaand is Beautiful Goodbye van Amanda Marshall. Wat heeft de versterker een power en grip op de weergave, halverwege het nummer zit een break met een kort moment van stilte waarna de muziek volle kracht weer start. Moeiteloos neemt de versterker deze horde en slingert de muziek heel dynamisch de luisterruimte in.
Op de juiste manier
Het nummer Liverpool Rain van de Zeeuwse band Racoon laat horen dat krachtig en subtiel prima samengaan. De gitaar klinkt warm, aangenaam maar zeker niet soft. De snaren zijn goed individueel te volgen. De bekkens achter in het mooie 3D stereobeeld hebben precies de juiste metalen klankkleur, en klinken mooi lang uit. Little Down On The Upside laat de in het nummer breekbare stem van zanger Bart met alle emotie horen. Wanneer hij stopt met zingen en zachtjes voor zich uit begint te fluiten klinkt het zo levensecht en heb ik het gevoel dat hij naast me in de kamer staat. De emotie die hierdoor opgewekt wordt, zorgt voor kippenvel van mijn kruin tot mijn tenen. Jesus To A Child van George Michael via Tidal in een MQA-versie klinkt aangenaam en natuurlijk. Ten opzichte van mijn referentieset mis ik een heel klein beetje detaillering in het hoog maar dit komt deels voor rekening van de mindere kwaliteit bron en bekabeling. Let Her Down Easy van het live album Symphonica laat wederom horen dat het middengebied perfect in orde is waardoor de stem van George warm, aangenaam en heel vloeiend klinkt. Ander opvallend aspect in de weergave is de manier waarop de versterker in staat is om de zaalambiance te laten horen. Zonder dat het publiek hoorbaar is voel je de ruimte waarin de muziek opgenomen is. Zodra het volume van de zang daalt hoor je het geroezemoes van het publiek op de achtergrond. Op NPO Radio2 wordt met enige regelmaat het nummer My Fathers Daughter van Olivia Vedder, inderdaad de dochter van Eddy, gedraaid. Via Tidal is de track snel gevonden en kan ik het in betere kwaliteit beluisteren Haar stem doet me denken aan Sarah McLachlan, en is breekbaar en emotioneel. Geen probleem voor de 3510 versterker die het op precies de juiste manier weergeeft. De strijkers op de achtergrond staan mooi los van de andere instrumenten en zang.
Met Duel van de Duitse band Propaganda kan de versterker even laten horen dat de pannen van het dak spelen geen probleem oplevert. Er wordt een breed en diep stereobeeld neergezet met een flinke portie detaillering die op hoog volume overeind blijft. De Exposure 3510 laat horen over meer dan voldoende kracht te beschikken. Ik blijf nog even hangen in de jaren 80 met Tinseltown In The Rain van The Blue Nile. Het zo typerende synthesizer loopje klinkt krachtig en strak, en blijft gedurende de hele track hoorbaar. De stem van zanger Paul Buchanan klinkt los in de voorgrond. Er is een breed stereobeeld met achter in de strijkers. De bijzondere sfeer die het nummer oproept wordt perfect gevangen. INXS is ook een band die eind jaren 80 hoogtij vierde. Need You Tonight heeft een enorme drive wat vooral terug te horen is in de gitaren en drums. Koren op de molen van de 3510 die er probleemloos een strak ritmisch geheel van maakt. De stem van zanger Michael Hutchence klinkt super, wat een karakter! Het rasperige randje en de lichte heesheid zijn overduidelijk aanwezig en zorgen voor een hoog realisme.
Vooral boeiend
Het kan niet alleen maar feest zijn dus ter afsluiting van de luistersessie kies ik het prachtig opgenomen The Girl And The Cat van Lori Liebermann. Plan was om alleen het eerste nummer te luisteren maar de weergave is zo verslavend mooi dat ik het complete album beluister. De stem van Lori klinkt zo levensecht, heeft warmte en zorgt voor een enorme betrokkenheid bij de muziek. De tweede stem is los te volgen maar blend heel mooi met de eerste stem. Gitaren hebben body en de snaren zijn individueel te volgen. Halverwege de recensieperiode krijg ik de beschikking over een Dual CS518 draaitafel met ingebouwde phonotrap. Mooi om te combineren met de Exposure 3510 versterker. Rumour Has It van Adele’s tweede album 21 mag het spits afbijten. Het stereobeeld is redelijk breed en diep met behoorlijk wat detail en sparkle in het hoog. De laagweergave is wat rommelig en minder strak dan met de digitale Bluesound Vault als bron. De versterker is transparant genoeg om de verschillen in bronkwaliteit genadeloos aan het licht te brengen. De weergave van het midden- en hoog gebied ligt dichter bij de digitale bron.
De violen in Turning Tables klinken natuurlijk en scherpte ontbreekt gelukkig. Het gelijknamige debuutalbum van Dire Straits is een beduidend betere opname die zich direct vertaalt in een goede weergave. De gitaar is snap on en de stem van Mark Knopfler is misschien wat minder vol, maar het karakter is er. De Dual CS518 draaitafel versterkt het uitstekende vloeiende en ritmische karakter van de versterker. Wederom is er een redelijk breed stereobeeld, met veel detail in het hoog. Six Blade Knife laat alle facetten van Mark zijn stem horen, van diep grommend tot wat hoger van toon. De gitaar rechts in het beeld heeft detail en power. Heel dynamisch en zonder reserve wordt de muziek ten gehore gebracht. Toch nog even terug naar digitaal met Leonard Cohen’s album Songs From The Road Live. Het gitaarspel in Bird On A Wire doet denken aan John Mayer, loom en slepend. De saxofoon is krachtig en de zangeressen op de achtergrond blijven hoorbaar. De stem van Leonard gromt en lijkt vanuit zijn tenen te komen. Het Hammondorgel snort erop los. Met het opvoeren van het volume komt de stem nog meer los en lijkt een stapje richting de luisteraar te doen. Er wordt een fraaie stage met veel lucht om instrumenten en stemmen opgebouwd. Wat brengt deze Exposure 3510 versterker de muziek gemakkelijk ten gehore. Krachtig maar ook subtiel maar vooral boeiend. Dynamiek en realisme ten top!
Conclusie
Het mag duidelijk zijn, met deze 3510 stelt Exposure wederom niet teleur. Krachtig, maar waar nodig subtiel en transparant. De verwantschap met de 5010 eindversterker is duidelijk aanwezig, vloeiend en gemakkelijk zonder te vervallen in saai of sloom. Eerder ritmisch en bovenal in staat de luisteraar bij de muziek te betrekken. Qua aansluitmogelijkheden zul je niet snel in de problemen komen. De mogelijkheid om een DAC -module of phonotrap toe te voegen maakt de versterker nog universeler. Het nieuwe uiterlijk geeft de versterker wat meer cachet zonder de kenmerkende no nonsense uitstraling los te laten. De bouwkwaliteit staat op hoog niveau en lijkt de eeuwigheid te kunnen trotseren. Kortom, mocht ik in de race zijn voor een nieuwe, relatief betaalbare, versterker dan zou deze Exposure 3510 met stip bovenaan mijn short list staan!
Prijs:
Top Hifi, www.tophifi.nl
Reacties (0)