Review: Chord Mojo 2 – Hetzelfde, maar beter

Meer ingangen dan je denkt

Aan het uiterlijk kun je inderdaad niet meteen zien dat de Mojo 2 zwaar onder handen is genomen. Er staat natuurlijk wel sierlijk ‘Mojo 2’ geëtst in de solide aluminium behuizing, dat verraadt het wel een beetje. En als je begint te tellen, blijken er vier bolvormige knoppen te zijn in plaats van de originele drie. Maar qua omvang en afwerking blijft alles bij hetzelfde. De Mojo 2 blijft klein genoeg om in je hand te passen en is heel robuust.

Als het gaat om connectiviteit is er wel wat voorzien. Er zijn wel weer heel eigen keuzes gemaakt. De micro-USB-poort van weleer is niet zo maar vervangen door een USB-C-aansluiting, zoals je zou verwachten. De USB-C-standaard is nu eenmaal inmiddels dominant, zeker bij smartphones. Maar dat zou problemen opleveren om de Poly-streamer aan te sluiten. En dus is het een en-en-verhaal geworden. Er zijn twee micro-USB-poorten (één enkel voor de stroomtoevoer) én een USB-C-poort te signaleren. Daarnaast kun je een bron zoals een streamer of cd-speler aansluiten via een optische of coaxiale kabel. Dat zijn ongewonere opties voor iets van deze grootte.

Overtuigd ongebalanceerd

Aan de voorkant ontdek je twee 3,5-mm hoofdtelefoonuitgangen. Dit zijn gewoon parallelle aansluitingen, met één enkele volumecontrole. Als je dus met z’n tweetjes wil luisteren, gebruik je best hoofdtelefoons met gelijkaardige technische specificaties. Want als de ene de muziek wat luider zet, zal het ook bij de andere luider klinken. Volgens ons gaan niet veel mensen ooit een duo-luistersessie houden, dus echt zwaar tillen we er niet aan. Wel blijft het verrassend dat de hoofdtelefoonuitgangen op de Mojo 2 single-ended zijn. Gebalanceerde stekkers, met name 4,4 mm Pentaconn, zijn bij high-end hoofdtelefoons steeds vaker te signaleren. Chord-ontwerper Rob Watts heeft echter een duidelijk visie hierover. De Brit vindt ongebalanceerd transparanter dan gebalanceerd, want het achterliggende circuit is minder complex. De discussie rond Watts’ standpunt zal de meeste hoofdtelefoongebruikers worst wezen, vermoeden we. Hij is in elk geval heel consequent, want ook de duurdere Chords bieden geen gebalanceerde hoofdtelefoonoutputs.

Klein maar krachtig

Ondanks zijn status als Chord-instapmodel is de Mojo 2 een krachtig ding waarmee je veel hoofdtelefoons kunt aansturen. Bij een 30-Ohm hoofdtelefoon kun je rekenen op 600 mW, bij 300 Ohm spreek je over 90 mW, aldus de fabrikant. Zelf hebben we een varia van hoofdtelefoons aangesloten op het toestel, incluis de taaiere Beyerdynamic DT1990 en Sennheiser HD660S2. Over het algemeen had de Chord geen probleem om deze moeilijkere dynamische hoofdtelefoons aan te sturen. Bij Max Richters ‘War Anthem’ op de DT1990 hadden we wel de indruk dat er net iets body ontbrak bij de lage percussietonen, als we vergeleken met dezelfde track op de krachtigere Hugo 2. Mogelijk liepen we hier wat tegen een limiet aan; maar de Beyerdynamic is dan ook uitdagender om aan te sturen dan het merendeel van beschikbare hoofdtelefoons. Bovendien was het zeker niet een geval van bloedarmoede bij de bassen, eerder van een licht gebrek aan massa in het laag. ‘Angel’ van Massive Attack rolde nog altijd donderend uit de DT1990. Ook de planar-magnetic MrSpeakers (nu Dan Clark Audio) Ether CX liet zich gewillig aansturen, trouwens. Zelfs de zeer high-end YH-5000SE van Yamaha klonk niet slecht op de compacte Chord – al weten we van een luistersessie op het dCS Lina-systeem dat meer mogelijk is met deze 5.000-euro kostende weergevers. Wel fraai om zo ‘All Systems Red’ van Calexico grootschalig te horen opbouwen op deze wel heel open koptelefoon. Een leuk experimentje om even te doen dus, en ergens toch een compliment voor Chord. De Mojo 2 biedt veel meer dan je zou vermoeden voor iets uit deze prijsklasse.

Ingebouwde tuning

Nog zo’n typisch Chord-designelement zijn de bollen die de plaats innemen van klassieke knoppen en toetsen. En het zijn niet zomaar afgeronde knoppen. De bollen zijn transparant en tonen een bepaalde kleur om je iets mee te delen. Aan welke kwaliteit muziek wordt afgespeeld bijvoorbeeld, de batterijstatus of het volumeniveau. Heel excentriek, maar die driedubbele rol – bediening, informatieverschaffer en designelement – geeft een typisch Chord-apparaat net z’n eigen uitstraling. Nadeel is wel dat communiceren via kleurencodes betekent dat je moet leren wat het pakweg wil zeggen als de tweede bol rood kleurt. De handleiding erbij nemen is zeker de eerste weken nodig. Dat is zo voor de duurdere Chords, zoals de Hugo 2, maar ook voor deze compacte DAC.

Bij de Mojo 2 is de uiterst linkse bol de aan/uit-knop, de twee middelste verhogen of verlagen het volume. Waarvoor dient dan die vierde, nieuw toegevoegde menu-bolknop? Hiermee kun je een reeks nieuwe functies benaderen die op de Mojo 2 ontbraken. Te beginnen met een equalizermodus die wel – opnieuw – de handleiding vraagt om te leren gebruiken. Eerst selecteer je een van de vier frequentiegebieden die je wil aanpassen, daarna gebruik je de volumeknoppen om het geselecteerde gebied te onderdrukken of benadrukken. Met hoeveel je dat doet, lees je af aan de hand van de kleur die de bollen aannemen. De rechtse volumebol die groen kleurt bijvoorbeeld, komt overeen met +6 dB. Als je graag de exacte waarde wil kennen, dan is deze aanpak vast niet echt je ding. Maar deze toonregeling werkt nog wel goed als je enkel tunet met je oor en niet met je brein. De Mojo 2 krijgt daarnaast een crossfeed-functie, net zoals de duurdere Hugo 2. Deze kun je in drie niveaus toepassen om de luisterervaring dichter bij die van luidsprekers te brengen.

Tijdens het testen hebben we weinig gedaan met de equalizer op de Mojo 2. Deels omdat we vaak luisteren via Roon, die zelf over veel uitgebreidere EQ-opties beschikt dan de DAC. Deels omdat we toch liever naar de ‘pure’ sound van de Mojo 2 wilden luisteren – er zijn al variabelen genoeg om rekening mee te houden. Maar ook omdat het niet zo eenvoudig is om er echt mee aan de slag te gaan. Toch is het fijn dat deze functie er is, omdat het technisch echt wel slim geïmplementeerd is. In een ideale wereld zou het mooi zijn geweest als je de EQ kon aanpassen via de GoFigure-app of een app op de computer die via USB is aangesloten. De crossfeed is eerder subtiel, vergeleken met de functie in Roon. Maar het voegt wel iets toe qua luistercomfort.

Met Poly erbij

Door het toevoegen van de Poly transformeert de Mojo 2 in een heel ander toestel. Waar je anders gekluisterd bent aan je laptop of andere bron, krijg je met de Mojo 2 plus Poly een digitale audio player of DAP met WiFi. Het wordt zo een ongewoon alternatief voor spelers van merken als Astell & Kern, FiiO en Shanling. Wel met een heel andere insteek, want de meeste van hun producten zijn uitgerust met touchscreens en draaien een vorm van Android. Dat alles voegt de Poly niet toe; het is een metalen blok die je vastklikt op de Mojo 2. Wat je dan krijgt, ziet er heel gelikt uit. Chord heeft ervoor gezorgd dat beide toestellen exact dezelfde type behuizing en materialen gebruiken. Klik ze samen en het lijkt gewoon één apparaat.

Waar de meeste DAP’s bedoeld zijn als standalone toestellen waarop je muziek selecteert en afspeelt, werkt de combinatie van Mojo 2 en Poly anders. Je kunt een microSD-kaart insteken bij de Poly, maar zelfs dan moet je via een app op je smartphone werken om liedjes te zoeken en te kiezen. De Poly ondersteunt daarnaast een aantal streamingopties. Het toestel is volledig Roon Ready, waardoor het verschijnt als beschikbaar in de audiofiele software. Je moet bij de instellingen enkel aangeven welke DAC – Mojo 1 of Mojo 2 – er aan de netwerkmodule hangt.

Het is niet onmogelijk om bijvoorbeeld de Mojo 2 en Poly-combinatie als muziektoestel tijdens het pendelen te gebruiken. Maar dat is toch niet echt waarvoor het bedoeld is. Het lijkt ons eerder een toestel dat je toelaat om thuis rustig te luisteren waar je wil, zonder dat je lange kabels of grotere apparatuur moet verplaatsen. En dat is ook zo, merken we. Tijdens het testen (en ook daarvoor, met de Mojo 1) waren we heel snel geneigd om gewoon in een zetel of zelfs op het terras te gaan zitten met een hoofdtelefoon. Normaal gezien blijven we eerder gekluisterd aan onze werkplek, waar ook enkele hoofdtelefoonversterkers opgesteld staan.

Het gebruik is ook anders dan met een DAP, zoals de Astell & Kern KANN Max die we ook wel eens inzetten. De Mojo 2 en Poly lieten we meestal gewoon naast ons de zetel liggen, terwijl we op het grote scherm van een iPad door muziek in Roon neusden. Heel wat comfortabeler dan op een kleinere display van zo’n DAP.

Warm en authentiek

Tijdens het testen grepen we onder meer naar de Meze 109 Pro, een nieuwere hoofdtelefoon die veel indruk maakte toen we het eind vorig jaar op de pijnbank legde. Het is een open hoofdtelefoon met houten earcups én dynamische drivers, wat misschien niet helemaal is wat je zou verwachten van Meze. De voorbije jaren liep het Roemeense merk veel meer in de kijker met zijn high-endhoofdtelefoon die planar-magnetic drivers van Rhinaro toepassen (het enige Oekraïense merk dat we kennen, trouwens). Het 109 Pro huwt geslaagd met de Mojo 2, en presenteert ‘Mélusine’ van Cécile McLorin Salvant warm en meeslepend. De Amerikaanse zingt de jazznummers in haar tweede taal, Frans, wat perfect past bij de nachtclubsfeer die rond het album hangt. Via de Mojo 2 kunnen we er echt op focussen, want vrouwelijke vocals geeft de Britse DAC net iets meer aandacht. Ook bij ‘To Remain/To Return’ van Arooj Aftab zorgt de DAC voor een omhullende klank waarin een streepje microdetail zeker niet ontbreekt. De grootschaligheid in het Aftab-nummer is heel present, met een lange weergalm die de Oosterse klanken nog mysterieuzer maken. Tegelijkertijd is een analytisch luisterervaring heel ver te zoeken. Er is geopteerd om niet alles op resolutie en hoogdetail in te zetten, wat een prima keuze is. Het levert een oorvriendelijk resultaat op, die toelaat om minder goed opgenomen tracks met plezier te beluisteren.

Ook met de Audeze LCDi3 oortjes is de match prima. Het valt ons meteen op dat de hoofdtelefoonuitgang zo goed als doodstil is. Dat is beter dan de eerste Mojo die we nog hebben liggen. Met gevoelige in-ears kon je bij het ouder model tussen nummers soms een tikje ruis bespeuren.

Onder meer de rerelease van ‘Every Day’ van Cinematic Orchestra klonk uitstekend via de Audeze-oortjes. Een tikje donker, wat intenser en compacter misschien, maar wel een knap geheel waarbij de kreet “Evolution” van Fontella Bass met veel impact weerklinkt. De Oosterse sfeer die rond ‘The Man with a Movie Camera’ hangt krijgen we ook met bakken binnen. De sopranosax die ons binnenleidt in de 9 minuten durende track klinkt heel organisch en authentiek. Het is mooi te horen hoe de Mojo 2 er goed in slaagt om de gelaagheid in dit nummer te vertolken, met de drum en de hoorns die bijtreden en de sax die naar de achtergrond verdwijnt. We hebben ooit de Cinematic Orchestra, de uitgebreide versie van dit nummer, weten op te voeren bij een projectie van de gelijknamige Russische stille film uit 1929 – je kunt deze baanbrekende documentaire online gewoon bekijken, leuk om te combineren met de juiste muziek.

Conclusie

De Mojo 2 biedt dezelfde voordelen als de originele compacte Chord. Maar er is heel wat verbeterd, zoals een stillere hoofdtelefoonuitgang, een betere accuduur en een uitstekende geluidskwaliteit die heel wat grotere toestellen overtroeft. De toevoeging van de equalizer is niet enorm nuttig, maar de crossfeed is een mooie extra die een van de beste mobiele DAC’s enkel maar beter maakt. Het is ook positief dat je als Poly-eigenaar gewoon de streamer verder kunt gebruiken.